บทที่5.สมยอมหรือฝืนใจ

1667 คำ

กินอิ่ม นอนหลับเป็นคุณสมบัติพิเศษของอัปสรา เจ้าตัวตาปรือ พร้อมจะทิ้งตัวนอนทุกเมื่อ “แม่จ๋า...” เด็กหญิงเริ่มโยเย เมื่อง่วงเกินจะฝืน อัปสรามองหาที่ซุกตัว เจ้าตัวอ้วนปีนขึ้นไปนอนบนโซฟานิ่มๆ พร้อมกับปิดเปลือกตาลงหลับสนิทในเวลาต่อมา... ปูชิดาสูดลมหายใจแรงๆ หล่อนยกมือขึ้นกุมขมับ ทรุดนั่งด้านข้างบุตรสาวด้วยความอ่อนแรง ในสมองมีแต่ความกลัว ผสมกับความสับสน “คุณหนูคะ ‘เค้า’ ใช่ไหม?” นมแผ้วเดินกระย่องกระแย่งเข้ามาใกล้ นางกระซิบถามเสียงแผ่วๆ ชำเลืองมองออสตินด้วยสายตาปนความเคลือบแคลง ปูชิดาหน้าแหย...เธอไม่ตอบแต่กลับเสก้มหน้าหลบ เป็นการตอบคำถามในแบบที่นมแผ้วรู้ ปูชิดายอมรับแบบดุษฏี นางตวัดสายตาขุ่นขึงมองออสติน ‘ไอ้หมอนี่’ คือคนที่ทำให้อนาคตสดใสของคุณหนูของนางจบลง หลังจากนั้นก็จมอยู่กับความเศร้า กับความลำบากนานัปการ ผจญมาหลายหลากรูปแบบ อดมื้อ กินมื้อก็เคย ในขณะที่เขาสำเริงสำราญอยู่ใต้อาณาจักรตัวเอง มีสาวๆ รุมล้อม...เหอะ!! นางยิ้มเยาะสิ่งต่างๆ รอบตัว เศษเสี้ยวของเขานอนอยู่ตรงนั้น แต่เจ้าตัวไม่รู้ “นม ชิดาขอ...อย่าพูด ชิดาไม่อยากให้เขาดูถูก” เสียงอ่อนเศร้ากระซิบแผ่วๆ ถึงมันจะเป็นจริง แต่บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องพูด หญิงชราไม่ค่อยเข้าใจความคิดของปูชิดา แต่นางก็ยอมทำตาม เก็บงำความลับไว้ สักวันมันคงเปิดขึ้นมาเอง หากชายหนุ่มมีสมอง หากเขาฉลาดเฉลียวเหมือนที่เด่นดังในสังคม นักธุรกิจอัจฉริยะ สมญานามที่ผู้คนร่วมวงการตั้งให้ นางขอแค่ให้ออสตินสะกิดใจ มีหลายสิ่งหลายอย่างชี้ชัดและที่เกี่ยวพันกัน... “เรามีเรื่องต้องคุยกัน เชิญ...” ชายหนุ่มเดินมาคั้นกลาง เสียงกระซิบๆ จึงถูกกลืนหายไป ปูชิดาช้อนสายตาขึ้นมอง เธอผุดลุกขึ้นยืน ป่วยการจะยื้อเวลาไว้ ยอมเดินตามเขาไปช้าๆ...ออสตินผลักประตูบานหนึ่งให้เปิดออก เขาเดินเข้าไปภายใน หยุดรอให้ปูชิดาเดินตาม “ชิดาไม่ทราบว่าคุณต้องการอะไร? หากเป็นไปได้ ปล่อยชิดาไปเถอะค่ะ!!” หญิงสาววอนขอแบบสิ้นอาย เธอไม่มีทางหนีออกไปแน่ หากชายหนุ่มไม่อนุญาต “สามีเธอล่ะ เขาไปไหน?” คำถามแรกของออสตินสร้างความแปลกใจให้กับปูชิดา เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา แบบงงๆ “ชิดาต้องตอบไหมคะ หากตอบ คุณสัญญาได้ไหมว่าจะปล่อยชิดา?” เธอย้อนถาม หากเธอต้องตอบเรื่องส่วนตัวเธออยากได้อิสระคืน “ตอบมาก่อน แล้วที่เหลือฉันจะตัดสินใจเอง” เสียงอวดอำนาจบีบคั้นปูชิดา เธอกรอกตา กัดกระพุ้งแก้ม ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามออสตินยังไง เมื่อ ‘สามี’ ที่อุปโลกน์ขึ้นมา เขาไม่มีตัวตน...ในชีวิตของเธอ มีผู้ชายแค่สองคน...หนึ่งคือคุณทรงธรรมบิดา กับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแค่นั้น “เอ่อ...” หญิงสาวกระอึกกระอัก “เขาทิ้งเธอไปสิ!!” ปูชิดายังไม่ทันได้ตอบ เป็นออสตินที่ชิงพูดเสียก่อน เขาหงุดหงิด บอกตรงๆ เลย หงุดหงิดที่หล่อนชักช้ามัวแต่อ้ำอึ้ง “ไอ้หมอนั่นเป็นใคร?” เสียงถามเริ่มขุ่นขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวสูดลมหายใจแรงๆ “เขาตายแล้วค่ะ” เธอตัดสินใจโกหก ไม่จำเป็นต้องพูดความจริง เพราะถึงเขารู้ว่าเธอไม่เคยมีใคร มันก็ไม่มีประโยชน์ ตาย...สามีหล่อนตาย ออสตินรู้สึกโล่งอก เขาโล่งอกทำไม!! เขาสมควรสมน้ำหน้าหล่อนสิ อุตส่าห์ตีปีกหนีไปจากเขา แต่คนที่หล่อนโผเข้าหากลับอายุสั้น เขาเสียใจนิดๆ เด็กนั่น (อัปสรา) เจ้าตัวแสบนั่นน่าจะเป็นลูกสาวเขามากกว่าพ่อที่เป็นใครไม่รู้ แต่ก็ดี... เพราะหากหมอนั่นยังมีชีวิตอยู่ เขาอาจจะพลั้งมือทำร้ายมันไปก็ได้ เขามั่นใจว่าเขาคงทำเช่นนั้นจริงๆ “เธอไม่ได้อยู่บ้านเดิม...ทำไมล่ะ?” ชายหนุ่มซักต่อ ปัญหาคาใจเขาถูกคลี่ออกไปทีละปม “ชิดาต้องตอบอีกเหรอคะ ชิดาคิดว่าคุณควรจะปล่อยชิดาไปได้แล้ว” ปมต่างๆ ขมวดเกลียวเข้ามาเรื่อยๆ และปูชิดาไม่อยากโกหกเพิ่ม... “เธอจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ หากเธอออกไปจากที่นี่” ออสตินถามเยาะๆ เขากลับเป็นคนเดิม หลังจากเผลอตัวไปกับปูชิดาชั่วเวลาหนึ่ง นั่นสินะ...ปูชิดาลืมไปได้ยังไง เวลานี้เธอกำลังเคว้ง หากเธอก้าวเท้าออกจากอาณาจักรของออสติน เธอจะหอบหิ้วบุตรสาวกับนมแผ้วไปอยู่ที่ไหนดี มันฉุกเฉินเกินไป!! “ฉันมีข้อเสนอ...” หากจะทำให้ปูชิดาเจ็บ เขาจะทำให้หล่อน ‘หลงรัก’ เขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม เขาจะเขี่ยหล่อนทิ้งก่อน ก่อนที่หล่อนจะโผไปหาคนอื่นเหมือนครั้งแรก...หึ!! นั่นคือความคิดของออสติน แต่ใครล่ะจะรู้อนาคต นอกจากพระเจ้า!! ไม่มีเสียงค้าน ออสตินเลยพูดต่อ... “ฉันจะรับเลี้ยงเธอ รวมทั้งเจ้าอ้วนนั่นด้วย อ๋อ ป้าแก่ๆ นั่นอีกคน...เธอไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ทำให้ฉันพอใจ...แล้วเธอจะมีที่อยู่ที่กิน ที่นอนโดยไม่ต้องลำบากไปทำงานขายแรงงานแบบนั้นอีก” ออสตินเบะปาก เขาเหลือบมองชุดเก่าๆ บนร่างกายปูชิดา พร้อมกับย่นจมูก หล่อนเคยแต่งตัวดีกว่านี้ เสื้อผ้าที่หล่อนใส่มันเหลือรับจริงๆ ชายหนุ่มพูดเหมือนตกลงธุรกิจ เขาเสนอให้หล่อนแบบไม่มีขีดจำกัด หากหล่อนรักสบาย หล่อนสมควรรีบตกลง “ถ้าชิดาปฏิเสธ...คุณจะปล่อยชิดาไปใช่ไหมคะ?” หญิงสาวรวบรวมความกล้า เธอถามเขาเสียงแผ่วหวิว ออสตินหันควับ!! เขาขมวดคิ้ว กำหมัดแน่น หล่อนจะเอาไงว่ะ!! หล่อนดูทรุดโทรม อาจจะเป็นเพราะภาระหนักที่หล่อนแบกไว้ แล้วปูชิดาจะดื้อดึงเพื่ออะไร? หล่อนน่าจะกระโจนรับมากกว่า “เธอกำลังจนตรอก ไม่มีแม้ที่นอน ไหนจะเจ้าอ้วนนั่น ไหนจะป้าแก่ๆ นั่นอีก เธอแน่ใจเหรอว่าต้องการปฏิเสธฉันจริง” ชายหนุ่มเดินวนรอบตัวปูชิดา เขาไม่เข้าใจความคิดหล่อนเลย หล่อนไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้แต่อนาคต แล้วหล่อนจะดันทุลังไปเพื่อ? “ชิดารู้ค่ะว่ากำลังทำอะไรอยู่ ชิดาต้องการอิสระ ชิดาไม่ต้องการถูกกักกัน” หญิงสาวโพล่ง เธอไม่อยากอยู่ใต้อาณัติเขา เธอกลัวเขารู้ความลับ!! ที่เธอจงใจปิดบัง หนทางที่ดีที่สุดในเวลานี้ ปูชิดาควรรีบไปให้พ้นเขา ไปที่ไหนก็ได้ ไปให้ไกลจากเขาที่สุด... “แม้จะไม่มีข้าวกินงั้นเหรอ เธออาจจะตกงาน และจะไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานแน่ ถ้าฉันสั่ง” ชายหนุ่มพูดเยาะๆ เขาทำได้ทุกสิ่งอย่าง ขอแค่ให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ หล่อนหนีไปไม่พ้นหรอก ต่อให้มีปีกก็เถอะ “คุณคงไม่ทำแบบนั้นหรอก ใช่ไหมคะ” ปูชิดากลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เธอเชื่อว่าออสตินทำได้ เขาเป็นคนบ้าอำนาจ เขาเอาแต่ใจตัวเอง ไม่มีสิ่งไหนที่ออสตินอยากได้แล้วจะพลาด... ชายหนุ่มไหวไหล่ก่อนตอบ “มันก็ไม่แน่” “คุณมายุ่งกับชิดาทำไมคะ!! ชิดาแค่ผู้หญิงมีตำหนิ ผู้หญิงดีๆ กว่าชิดามีเยอะแยะ ไหนจะแม่ดาราดังนั่น ปล่อยชิดาไปเถอะค่ะ... ได้โปรด” ปูชิดาวอนขอเสียงระโหย เธอตัดพ้อเขา ยกข้อด้อยในตัวของเธอชี้ให้เขาเห็น ยอมแม้กระทั่งเปรียบเทียบกับคนอื่น คนอื่นที่เอ่ยถึงแล้วเธอต้องยอกแสยงใจ... “มันช่วยไม่ได้ชิดา มันเป็นความอยาก...ที่เธอไม่มีวันรู้” ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาพูดใกล้ๆ เขาหรี่ตา พร้อมกับยืดตัวกลับไปยืนตัวตรงเหมือนเดิม “และแม่ดาราที่เธอพูดถึงฉัน ‘ฟัน’ จนเอือม...ตอนนี้อยากลองของแปลก ชิมของมีตำหนิบ้างคงดี เปลี่ยนบรรยากาศ” เขาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องทั่วไป แต่ปูชิดาได้ยินแล้วอยากเผ่น เธอไม่ใช่ของที่ลองใช้ หากเขาจะชิมเธอ ออสตินต้องชิมถาวร!! “ผู้หญิงของคุณ...ถ้าจับมาเข้าแถว คงยาวถึงสนามหลวง!! แล้วจะเอาชิดาไปพ่วงให้หนักทำไมคะ?” เธอส่ายหน้า พูดแดกดันด้วยความเหลืออด!! คนของเขามีกองเป็นภูเขาจะเหมารวมเธอไปอีกคนทำไม? ออสตินทำเสียงจิจ๊ะ!! เขาชักรำคานความเยอะของปูชิดาแล้วสิ หล่อนจะเล่นตัวเพื่อ!! ในเมื่อรู้ๆ อยู่ว่าไม่มีทางเลี่ยง อะไรที่เขาอยากได้ เขาย่อมได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ พ่อก็จะใช้กลมัดใจ หากกลแล้วยังไม่สำเร็จ มีคาถามหาระรวยที่เคยใช้ได้ผล เขาก็จะทำ แค่หอบเงินมากองตรงหน้าสักฟ่อน หล่อนไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปสิ!! ออกจะกรอบนอก กรอบในเสียแบบนี้ อุ้มไว้ตั้ง2 ปาก ปูชิดาคงไม่บอกปัดหากเขาจะทุ่มสุดตัว ข้อสุดท้ายใช้เผด็จศึก หากหล่อนยังคงดื้อ วิธีที่ดีที่สุด คงไม่แคล้ว...จับหล่อนโยนขึ้น เตียง ยัดเหยียดความเป็น ‘ผัว’ ให้หล่อนอีกครั้ง พอโดนเข้าไป...ดูสิหล่อนจะทำไง เขาจำได้ครั้งนั้น ปูชิดาไม่ต่างอะไรกับลูกแมว หล่อนคลอเคลียร์ไม่ห่าง น่ารักน่าใคร่จนจำไม่ลืมนี่ไง!!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more