อีกแล้วนะ
998 คำ
ตอนที่4
เลขาสาวก้มหน้างุดเมื่อเหมันต์เดินตรงมาสีหน้านิ่งเรียบอย่างเคย เธอรู้สึกว่าเขาแค่เหลือบมองเธอเพียงนิดและเดินเข้าห้องไปอย่างปกติ เขาคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำ มีแต่เราที่เก็บเอาไปคิดแล้วใจสั่นอยู่คนเดียว พายเอ๊ย
กริ๊งงงง
“ค่ะบอส”
“คุณพาย วันนี้ผมมีนัดหรือเปล่า”
“มีค่ะ ตอนหกโมงเย็นบอสมีนัดทานข้าวกับคุณบัวที่...”
“ใครเป็นคนนัด”
“เอ่อ... คุณอุษาค่ะ”
“ทีหลังถ้าเป็นนัดคุณบัวคุณต้องถามผมก่อน”
“ค่ะ”
“คุณเข้ามาหาผมด้วยนะ”
“ตะ.. ตอนไหนคะ”
“หลังจากผมวางสาย”
หัวใจของหญิงสาวเต้นโครมครามอย่างควบคุมไม่ได้ เขาน่ะปกติทุกอย่างเธอตื่นตระหนกไปเอง เมื่อรวบรวมความหวั่นใจให้คงที่ได้แล้วเลขาสาวก็ลุกขึ้นและเดินเข้าห้องทำงานของเจ้านายให้เป็นปกติที่สุด
“นั่งลงก่อนสิ”
พิยดาจิกหลังมือตัวเองให้มีสติเมื่อเธอชำเลืองมองริมฝีปากของเขาแล้วมันจินตนาการไปถึงตอนที่...จูบกัน
“เป็นอะไร”
“เปล่าค่ะ”
“แล้วหยิกตัวเองทำไม”
เลขาสาวตัวชาหัวจรดเท้า เธอลืมหย่อนสะโพกนั่งบนเก้าอี้เขาเลยเห็นว่าเธอหยิกตัวเองไง พายเอ๊ย!
“คุณได้กินยาหรือเปล่า”
“กินค่ะ” เธอก้มหน้าตอบเขาเสียงเบาหวิวราวกับสายลมแผ่วเบา ก่อนจะต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อบัตรหนึ่งใบถูกยื่นมาตรงหน้าของเธอ
“อะไรคะ”
“บัตรเครดิตของผม วงเงินเดือนละสองแสน”
“ให้พายทำไมคะ พายไม่ได้...”
“ผมรู้ว่าคุณคิดอะไร แต่ช่วยรับไปเถอะผมไม่อยากได้อยู่ฝ่ายเดียว”
“คือ.. พายไม่อยากรับจริงๆ ค่ะ”
“ผมเบื่อต้องคอยสแกนผู้หญิงที่นอนด้วยกันแล้ว ถ้าเป็นคุณ... จะว่ายังไง”
“บอสหมายความว่ายังไงคะ”
“บัตรนี้มีวงเงินเดือนละสองแสนไง คุณรับมันไปจนกว่ามันจะสิ้นสุดลง”
พิยดามองบัตรใบนั้นด้วยสายตายากเกินจะคาดเดา เธอไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน... แต่การได้นอนกับผู้ชายในฝันอย่างเหมันต์และได้เงินตอบแทนก็ไม่ใช่เรื่องที่ฝืนใจเธอ
“ค่ะ”
หญิงสาวยื่นมือไปหยิบบัตรใบนั้นมาถือไว้และเดินออกจากห้องทำงานของเจ้านาย เขาไม่ได้ลืม เขาแค่วางตัวเหมือนเดิมเท่านั้นเอง
.....
17.00น.
“คุณรีบกลับหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ ถ้ามีงานให้ทำพายอยู่ต่อได้ค่ะ”
“คุณไปกับผมสิ นัดกับคุณบัวน่ะ”
“ไม่ดีมั้งคะ คุณอุษาเธอนัดให้บอสกับคุณบัว...”
เหมันต์ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา แม่คงอยากให้เขาทำใจเรื่องปิ่น แต่คนที่แม่หามาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาชอบ
“ถ้าคุณบอกผมก่อนผมคงหาทางปฏิเสธ”
“ทำไมคะบอส คุณบัวเธอน่ารักมากเลยนะคะ”
“น้อยกว่าน้องปิ่นเยอะ”
“แต่บอสห้ามไปยุ่งกับคุณปิ่นเด็ดขาดเลยนะคะ เธอเป็นพี่สะใภ้บอสแล้ว”
“คุณเห็นผมเป็นคนยังไง ผมให้เกียร์ติปิ่น รักษาเกียร์ติของตัวเองอยู่แล้ว”
พิยดาหน้าเสียเมื่อเขาเดินหนีเธอทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เมื่อกี้เขาขมวดคิ้วใส่เธอด้วยนะ หรือเธอใช้คำพูดไม่เหมาะสมเกินไป อีกแล้วนะพาย
“คุณไปกับผม ไปรออยู่ในรถก็ได้”
“ค่ะ”
รถของเหมันต์จอดอยู่หน้าร้านอาหารที่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก เลขาสาวอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองเข้าไปในร้านแล้วเห็นเจ้านายของตัวเองนั่งรออีกฝ่าย สีหน้านิ่งเรียบนั้นเธอรู้ดีว่าเขาหงุดหงิดแค่ไหน คุณบัวมาช้ากว่าเวลานัดซึ่งเขาไม่ชอบคนผิดเวลาเอามากๆ “ไม่มีเหตุผลอะไรดีพอสำหรับคนผิดเวลา คุณรู้เวลานัดล่วงหน้าอยู่แล้วคุณต้องเตรียมพร้อม หรือไม่ก็มาก่อนเวลาเผื่อเจอเหตุการณ์รถติดอย่างวันนี้” เธอจำคำพูดของเขาที่ตักเตือนพนักงานบัญชีในห้องประชุมได้ขึ้นใจ และเธอจะก็ไม่มีวันพลาดทำให้เขาตำหนิเธอได้แน่นอน
“ขอโทษนะคะคุณเหม บัวมาช้าเกือบครึ่งชั่วโมงเลยค่ะ”
“ครับ”
คำตอบรับสั้นๆ นั้นหญิงสาวรู้สึกเหมือนถูกเขาตำหนิกลายๆ แม่เธออุตส่าห์ย้ำนักหนาว่าเขาเป็นคนเจ้าระเบียบมาก ห้ามไปผิดเวลาแม้สักห้านาทีก็ไม่ควร
“คุณสั่งเลยครับ ผมทานได้หมด”
“ค่ะ”
หญิงสาวสั่งอาหารเพียงสองสามอย่างมารับประทานกับเขา ชายหนุ่มดูไม่สนใจเธอสักนิด แผนการจับคู่ของคุณอุษากับแม่ของเธอคงล่มไม่เป็นท่าแล้วล่ะ แต่ขอสู้อีกสักหน่อยเถอะน่า
“คุณเหมพอจะมีเวลาเหลือมั้ยคะ บัวว่าจะชวนคุณไปดูหนัง”
“พอดีวันนี้เลขาผมเธอติดรถมาด้วยน่ะครับ ผมต้องแวะไปส่งเธอด้วย”
“คุณเหมต้องรับส่งเลขาด้วยหรอคะ บัวว่าให้เขานั่งแท็กซี่กลับก็ได้นี่คะ”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมเป็นอาสาจะไปส่งเธอเอง คงดูไม่ดีหากจะปล่อยเธอนั่งแท็กซี่กลับ”
“งั้นเอาไว้เรานัดกันวันหลังก็ได้ค่ะ หวังว่าคุณเหมคงไม่รังเกียจบัวนะคะ”
“ไม่หรอกครับ”
ร่างสูงส่งบัตรของเขาให้พนักงานเพื่อจ่ายค่าอาหาร หญิงสาวลอบมองบัตรสีดำด้านใบนั้นพลางแอบยิ้มในใจ ขนาดเขาเป็นลูกของคุณอุษายังใช้บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินเชียว ส่วนลูกของคุณนภาแต่งงานไปแล้วหมาดๆหมดสิทธิ์
“ขอบคุณสำหรับค่าอาหารมื้อนี้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ แม่ผมอุตส่าห์ไปวอแวคุณมาให้ผม”
“วอแวอะไรกันคะ บัวเต็มใจมาต่างหาก”
- ผู้เขียน
