ต้องรับให้ไหว
714 คำ
ตอนที่3
เหมันต์รู้สึกว่าถูกเธอตอดรัดจนตัวเองก็ปวดหนึบ หากว่าไม่ขยับสักทีเขาเองก็แย่
“อย่าขยับนะคะ”
“ไม่ขยับจะเสร็จได้ไงคุณพาย”
ร่างสูงจัดการจับมือที่ถูกมัดของเธอตรึงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขาเหนือศีรษะ และมันทำให้อกคู่สวยตรงหน้าเด่นขึ้นเหมือนท้าทายให้เขาชิมมันอีก
“ผมเป็นคนที่ชอบความรุนแรงมากๆ คุณต้องรับให้ไหว”
“บอส... คะ”
พิยดาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกเล่า ครั้งแรกของเธอก็เจอคนแบบนี้เลยหรือ
ปึก
“โอ๊ยยย อื้อออ เจ็บ”
“อ่าส์ ซี๊ดดด”
“ช่วยเบากับพายกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะ”
“ไม่รับปาก”
ถึงจะพูดอย่างนั้นออกไปแต่กระนั้นสะโพกสอบก็ไม่ได้ตะบี้ตะบันกระแทกเข้าไปอย่างทีแรก เขายั้งแรงไว้เกือบครึ่งแหนะ
ปึก ๆ ร่างสูงตัดสินใจดันตัวตนเข้าในร่องรักบริสุทธิ์ทีเดียวมิดลำ จะเบาหรือแรงเธอก็ต้องเจ็บอยู่แล้วบล่ะ
“ร้องไห้เลยหรอคุณ”
“ฮือ ลองมาโดนทำบ้างมั้ยล่ะคะ”
“เป็นความคิดที่ดี”
พรึ่บ เพียงเสี้ยววินาทีร่างบอบบางก็ถูกพลิกขึ้นมาอยู่ด้านบนแทน พิยดาหน้าตาเหรอหราอย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อริมฝีปากของเขางับเข้าที่ยอดอกของเธออย่างพอดิบพอดีพอดี แล้วเธอควรทำอะไรต่อในเมื่อส่วนนั้นยังเจ็บไม่น้อยลงเลย
เหมันต์ใช้มือประคองสะโพกของหญิงสาวให้ขยับเขยื้อนบนลำกายของตัวเองอย่างเอาแต่ใจแม้ว่าเธอจะร้องบอกว่าจนแทบจะทนไม่ได้ก็ไม่ได้ทำให้เขาปราณีเธอ
ตับ ๆ ๆ ๆ
“อ๊ะส์ อื้อออ”
“ซี๊ดดด อ่าส์ อื้มมม”
มัวแต่เพลิดเพลินกับหน้าอกคู่สวยเลยทำให้เหมันต์ลืมที่จะเอาแก่นกายออกมาพ่นน้ำรักด้านนอกของหญิงสาว พอได้สติก็ปล่อยหมดทุกหยาดหยดเสียแล้ว
“ผมปล่อยใน”
“คะ?”
“ผมปล่อยใน คุณต้องกินยาคุมฉุกเฉิน”
“ตะ..แต่ตอนนี้จะตีสองแล้วนะคะ จะไปหาได้จากที่ไหน”
ร่างสูงเงียบไปครู่หนึ่งพิยดาจึงพลิกตัวลงนอนข้างๆ เขา เธอมองข้อมือของตัวเองที่แดงแจ๋เพราะถูกเข็มขัดรัดไว้ก่อนจะยู่หน้าออกมาปกปิดความอาย
“แกะออกให้พายด้วยค่ะ”
“ผมว่าจะทำต่ออีกสักรอบ”
“ไม่เอาแล้วนะคะ พายเจ็บ”
ดวงตาของเธออ้อนวอนที่มองมาเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ทำให้เหมันต์ยอมปลดมันออกให้เธอในที่สุด และเมื่อเป็นอิสระเธอก็ดึงผ้าห่มขึ้นปิดร่างกายทันที
“ดึกแล้ว ทำไมไม่นอนกับผม”
“คือ...”
“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ยังทัน”
“คะ?”
“ยาคุมกินตอนเช้าก็ทัน เช้าค่อยกลับ”
.....
คนที่ข่มตาลงนอนได้คงเป็นเขาเพียงคนเดียว พิยดาเผลอตัวทำเรื่องที่ไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่งเพราะเขาเป็นเจ้านาย เธอไม่เคยคิดให้เกิดความสัมพันธ์แบบนี้กับเจ้านายเลยสักนิด ร่างบางมองดูเวลาที่หน้าจอมือถือตอนนี้ก็เป็นเวลาตีห้าเข้าไปแล้ว เธอรีบไปก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาพร้อมสติดีกว่า
.....
“ยัยพาย เพิ่งกลับหรอ”
สองเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าห้องหยุดชะงัก ถ้าเธอเดินเร็วกว่านี้อีกนิดเดียวคงไม่ต้องเจอพี่ชายจอมสอบสวน
“ค่ะ พี่จะไปไหนแต่เช้าคะ”
“จะลงไปทำอาหารไว้รอแกนั่นแหละ แล้วกลับยังไงเจ้านายแกมาส่งหรือเปล่า”
“ชะ.. ใช่ค่ะ คุณเหมันต์มาส่ง ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
ร่างบางผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อปลีกตัวออกมาจากสายตาของพี่ชายได้ เขาดุมากๆ และก็รักเธอมากๆ ด้วย เขาเปรียบเสมือนแม่คนนึงเลยล่ะ
พิยดาทิ้งตัวลงนอนหลังจากที่จัดการทำความสะอาดร่างกายและแกะยาคุมฉุกเฉินกินเรียบร้อย ทุกๆ สัมผัสของเขายังตรึงอยู่ในใจของหญิงสาว ผู้ชายคนแรกคือเจ้านายของตัวเองหรอกหรือนี่ แล้วตื่นมาเขาจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม
- ผู้เขียน
