เรียกเท่าไรก็ได้
843 คำ
ตอนที่2
“ผมไม่ได้ดูถูกนะคุณพาย คุณเรียกเท่าไหร่ก็ได้ เพราะมันคือการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กัน”
“มันจะเป็นแค่การแลกเปลี่ยนใช่มั้ยคะ”
“ใช่ และมันจะเป็นความลับ”
พิยดาหลับตาพริ้มเมื่อเขาบรรจงจูบเธออีกครั้ง จูบที่หลอกให้กระต่ายน้อยอย่างเธอนึกย่ามใจว่าเสือตัวนี้ช่างมอบสัมผัสที่อ่อนโยนแก่เธอเหลือเกิน
ทั้งสองส่งเรียวลิ้นเข้าแลกกันลิ้มรสกันและกันจนแทบหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวเสียให้ได้ และหัวใจของหญิงสาวร่างบอบบางแทบจะร้อนเป็นไฟเมื่อหน้าอกอวบของเธอถูกมือของเขาบีบขยำอย่างไม่เบานัก
“ของจริงหรือเปล่า”
“บอส...”
“คุณต้องตอบผม ไม่งั้นสิลิโคนแตกผมไม่รู้ด้วยนะ”
“ขะ.. ของจริงค่ะ”
“หืม?”
เขาครางในลำคอเหมือนไม่เชื่อที่เธอบอกพร้อมกับดึงชุดเกาะอกของเธอลงจึงได้เห็นว่าเธอไม่ได้ยัดฟองน้ำอย่างที่เขาคิด
“ตัวคุณเล็กนิดเดียว ทำไมนมใหญ่จัง”
“บอส... พายอายค่ะ”
ชายหนุ่มไม่สนใจใบหน้าแดงกล่ำของเลขาคนสวย เขานวดเฟ้นหน้าอกของเธอเพื่อคลายความสงสัยและเขาก็ได้รู้ว่าที่บีบอยู่นี้คือของจริง
“ผมไม่ได้เอาถุงยางติดตัวมา คุณปลอดภัยหรือเปล่า”
“ยะ.. ยังไงหรอคะ”
“กับคนอื่นคุณป้องกันหรือเปล่า”
“บอส... พายยังไม่เคยนอนกับใครเลยค่ะ”
“จริงหรอ?”
หญิงสาวพยักหน้าไม่กล้าสบตาเขาด้วยเหตุใดเขาก็ไม่ทราบ เธออายุยี่สิบหกเท่าเขาแต่บอกว่าไม่เคย... จะอัพราคาหรือเปล่าคุณเลขาคนเก่ง
“ถ้าคุณไม่เคยจริงๆ สำหรับคืนนี้ของเราผมให้สองแสน”
“...”
“แต่ถ้าคุณโกหกผมจะลดเงินเดือนคุณ”
“คิดว่าพายหลอกบอสหรอคะ”
“มันเชื่อยากหนิ คุณอายุยี่สิบหกแถมยังไม่ใช่คนขี้เหร่”
“เพราะพายเลือกหรอกค่ะ”
“ถ้างั้นวันนี้คุณต้องเลือกผมแล้วล่ะ”
มือที่นวดเฟ้นอกอวบอย่างถูกใจเปลี่ยนไปลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียนที่มันล่อสายตาของเขามาสักพัก ผิวขาวสะอาดของพิยดาทำให้ร่างสูงจินตนาการไปไกลว่าถ้าได้ละเลียดชิมที่ผิวของเธอคงนุ่มละมุนลิ้นน่าดู
“อื้อออ บอสคะ”
“ถ้าจะจริง แค่สัมผัสก็ครางแล้ว”
พิยดาไม่กล้าสู้สายตาคมกริบเจือประกายระยิบระยับนั่น เธอก้มหน้าลงที่เท้ามองมือของเขาปลดพันธนาการของเธออกจนเหลือเพียงชั้นใน น่าอายจัง ไม่เอาแล้วดีกว่า
“บอสคะ พายว่าหยุดเถอะค่ะ”
“คุณต้องบอกผมตั้งแต่จูบ ไม่ใช่ตอนที่ผมเห็นของคุณแล้ว”
“แต่ก็ไม่ทั้งหมดนี่คะ”
มือนุ่มนิ่มยื้อชุดตัวเองที่เขากำลังดึงลงไว้ แต่เมื่อสายตาคมช้อนมองมาที่ใบหน้าของเธอกลับทำให้มือไร้แรงต้านเขาเสียอย่างนั้น
“บอสคะ...”
“เรียกผมว่าเหมก็พอ ตอนนี้ไม่ใช่เวลางาน”
เพียงไม่กี่วินาทีร่างบางก็เปลือยเปล่าต่อหน้าของเขา และเธอก็ทำให้ส่วนนั้นของเขาแข็งตัวจนปวดหนึบภายใต้กางเกงที่เขาสวมอยู่
“ว๊ายยย”
เหมันต์นึกรำคาญหญิงสาวที่เอาแต่บดเบียดเนื้อตัวกับร่างของเขาเพราะไม่อยากให้เขามอง อาการมึนมันน้อยนิดก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้งและแทนที่ด้วยความกระสันอยากแทน
แกร่ก เข็ดขัดราคาแพงถูกถอดออกและวางข้างกายพิยดาอย่างเป็นระเบียบ แต่เขากลับโยนเสื้อผ้าออกไปอย่างไร้ทิศทาง เขาเอาเข็มขัดวางไว้ตรงนี้ทำไม...
“บอส...”
“ชู่ว... ไม่เจ็บหรอก”
พิยดาถูกเข็มขัดหนังของเขารัดที่ข้อมือทั้งสองข้างแน่น ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของหญิงสาวพลางนึกด่าทอตัวเองว่าปล่อยให้เขามัดตัวเองทำไมกันเล่า
“บอสคะพายกลัว”
“นี่ไม่ใช่เวลางาน”
“คุณเหม ปล่อยมือพายออกได้มั้ยคะ”
“กลัวผมทำไม”
“...”
เธอก็ตอบไม่ได้ว่ากลัวเขาทำไม รู้เพียงแค่ตอนนี้เธออยากเปลี่ยนใจมากๆ
เรียวขาทั้งสองถูกเหมันต์จับแยกออกจากกันจนดอกไม้ที่ปิดสนิทเด่นหราต่อหน้าของชายหนุ่มอย่างท้าทาย เหมันต์ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอหากไม่ใช่คนที่แต่งเป็นเมียเขาจะไม่ทำให้เด็ดขาด
“อื้ออ เจ็บค่ะ”
นิ้วมือเรียงยาวของเหมันต์ขยับเข้าออกในร่องรักจนความฝืดเคืองถูกแทนที่ด้วยน้ำสีใส ร่างสูงขยับใบหน้าเข้าหาเต้าอวบที่เป็นจุดเริ่มต้นให้เขาคิดอยากจับเลขาของตัวเองกินขึ้นมา ปกติเธอใส่แต่เสื้อเชิ้ตติดกระดุมถึงลำคอ ไม่เคยรู้เลยว่าเธอจะมีดีถึงเพียงนี้
“อ๊าาาส์”
“ผมจะเข้าไปแล้วนะ”
“อื้ออออ เจ็บค่ะ”
“ทนนิดเดียว เข้าไปได้ก็ไม่น่าเจ็บแล้ว”
“อื้อ กรี๊ดดดด!”
- ผู้เขียน
