Bad Engineer วิศวะตัวร้าย

บทที่ 1 ความบังเอิญ มหาวิทยาลัยแอล แต่ไหนแต่ไรมาชีวิตฉันไม่เคยง่ายทั้งเรื่องครอบครัวที่แม่เสียตั้งแต่เด็กโตมาสักหน่อยพ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่และย้ายไปอยู่ญี่ปุ่น แนะนำตัวกันฉันมีชื่อว่า มิกิ เรียนปีหนึ่งวิศวกรรมโยธาเพราะหัวพอได้และอยากจบมามีเงินเดือนสูงฉันเลยเลือกลงเรียนคณะและสาขาที่ค่อนข้างโหดหินแต่ถ้าถามว่าทำไมไม่ลงเรียนแพทย์ละก็เพราะแพทย์ต้องจบ 6 ปีไงฉันไม่ได้มีเวลาขนาดนั้นหรอกอย่างที่บอกชีวิตฉันมันต้องดิ้นรนถึงพ่อจะไปลงหลักปักฐานที่ญี่ปุ่นนานๆ ทีจะกลับมาเยี่ยมก็ไม่ได้อยากรบกวนท่านมาก เพราะท่านมีครอบครัวใหม่แล้วไม่รู้ทางนู่นเขาจะโอเคหรือเปล่าที่มีฉันเป็นภาระพูดกันตามตรงก็เหมือนตัวคนเดียวนั่นแหละมีพ่อก็เหมือนไม่มีแม้แต่ปู่กับย่าฉันยังไม่เคยเจอเลย “ยัยมิกิทางนี้ยะ” เสียงจีบปากจีบคอตะโกนดังลั่นทั่วทั้งลานเกียร์ทำให้ฉันรีบวิ่งมาหาเพื่อนอย่างรวดเร็ว “โอ้ย….หอบเชียวฉันบอกแล้วให้นั่งวินมา” “ก็มันเปลืองเงินนี่ช่วงนี้ต้องประหยัดมีอะไรให้จ่ายอีกเยอะแยะเต็มไปหมด”ฉันพองแก้ม แองจี้เพื่อนชายใจหญิงของฉันยื่นขวดน้ำมาให้อย่างใจดีฉันรับมาก่อนจะยกขึ้นดื่มเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง ที่จริงเด็กปีหนึ่งนิยิมอยู่หอในกันแต่กว่าจะมาถึงคณะก็ไกลอยู่ช่วงนี้ฉันพึ่งจ่ายค่าเทอมไปยังไม่มีรายรับเข้ามาเลยต้องอดออมให้ได้มากที่สุด เงินทุกบาททุกสตางค์ที่เอามาจ่ายค่าเทอมเป็นเงินที่ฉันทำช่องยูทูปน่ะก็มีcoverเพลงลงช่องมียอดผู้ติดตามและโฆษณาเข้ามาบ้างเลยพอได้ใช้จ่ายแต่ถามว่ามันพอไหมตอบเลยว่าไหมพอ! ใครจะคิดว่ามหาลัยแอลนอกจากค่าเทอมจะแพงแล้วค่าจิปาถะต่างๆ ก็แพงด้วยอยากจะเขกหัวตัวเองชะมัดที่เลือกเรียนมหาลัยไฮโซขนาดนี้ “โอ๊ยแล้วมันคุ้มกับสุขภาพไหมยะ!” “คุณแม่อย่าโกรธ ใจร่มๆ เดี๋ยวไม่สวย” “ฉันสวยทุกวันยะ!” แองจี้เป็นเพื่อนสาขาเดียวกับฉันเรารู้จักกันตั้งแต่วันแรกที่มาเรียนเลยนอกจากแองจี้แล้วก็ยังมีครีมและอะตอมด้วยอย่างน้อยฉันก็โชคดีเพราะเพื่อนน่ารักกับฉันมาก “แล้วนี่อะไรใต้ตาคล้ำอย่างกับหมีแพนด้า” ปลายนิ้วที่นุ่มนิ่มยิ่งกว่านิ้วมือของฉันจิ้มมาตรงใบหน้าและใต้ตาอยู่หลายทีก่อนจะเอ่ยเสียงสะบัด “เมื่อคืนไลฟ์สดยันตีสอง”ฉันตอบพลางวางขวดน้ำลงบนโต๊ะ “แล้วรูมเมทแกไม่ว่าเหรอ?” “เหมยไม่อยู่น่าจะนอนกับแฟน” “รูมเมทแกก็เปลี่ยนผู้ชายบ่อยเหมือนกันเนอะ” “เอ่อ…ไม่รู้สิ” “แต่ถ้ารูมเมทแกไม่พาแฟนมาก็ดีแต่ถ้ามีอะไรรีบมาบอกพวกฉันเลยนะ” “ได้!จะรีบมาฟ้องเลย” แองจี้เอ่ยเสียงเข้มอย่างเอาเรื่องเพราะไม่ชอบเหมยรูมเมทของฉันคนนี้เรียนคณะพยาบาลเป็นอีกคนที่เรียนเก่งและเที่ยวเก่งมากด้วยข้อดีของการอยู่กับเหมยคือหนึ่งเหมยไม่ค่อยอยู่ห้องฉันก็จะมีเวลาไลฟ์สดขายของในติ๊กต๊อกที่กำลังมาแรงในตอนนี้ ส่วนข้อเสียเหมยเปลี่ยนแฟนบ่อยและชอบเอาแฟนมาที่ห้องโดยที่ไม่บอกฉันมาแค่ชั่วคราวก็พอเข้าใจได้แต่ถึงขั้นเอาแฟนมานอนด้วยมันก็ไม่ได้ไหมพวกยัยแองจี้เลยไม่โอเคกับเหมยเพราะทำอะไรไม่เกรงใจฉันที่อยู่ร่วมห้องเลย “มากันเร็วจัง”ไม่นานเสียงเอ่ยทักทายของครีมก็ดังขึ้นเธอมาพร้อมกันกับอะตอมเพื่อนอีกคน “ยัยมิกิพึ่งมาก่อนแค่แป๊บเดียวเอง” “อ้าวเด็กเรียนของเราก็สายเหมือนกันนี่หว่า”อะตอมเอ่ยแซวทำให้ฉันรีบแทรกก่อนเลย “สายอะไรนี่เร็วสุดแล้ววิ่งมานะไม่ได้นั่งวิน” “ไม่บอกให้เราไปรับล่ะมาทางเดียวกัน”ครีมทำหน้าบึ้งเพราะเคยบอกหลายครั้งแต่ฉันเกรงใจเพื่อนนี่ “ขึ้นเรียนกันใกล้ได้เวลาแล้ว” อะตอมเอ่ยเตือนพวกเราโดยเฉพาะครีมที่กำลังจะดุฉันถือว่าโชคดีไปอีกอย่างช่วงนี้พึ่งผ่านการสอบกลางภาคไปถึงบางวิชาจะเป็นพื้นฐานของมอปลายแต่ฉันก็ต้องตั้งใจเพราะไม่อยากพลาด และผลของการตั้งใจเรียนก็คุ้มค่ามากฉันได้คะแนนสูงทุกวิชาเลยปลื้มใจสุดที่ตัวเองทำได้และเพื่อนทำได้เพราะในกลุ่มฉันกับอะตอมจะช่วยติวให้แองจี้กับครีมอยู่ตลอด “เลิกเรียนไปไหนกันไหม?” “ฉันไปช่วยงานอาจารย์น่ะ” วันนี้เราเรียนกันทั้งเช้าบ่ายเลยเมื่อเลิกเรียนแองจี้ก็เอ่ยปากถามพวกเราทันทีแน่นอนเด็กบ้านจนแบบฉันก็ต้องทำงานหารายได้เสริม “มิกิเธอต้องหาเวลาพักบ้างนะทำงานเยอะเกิน” “ขอบใจมากยังไงจะพยายามหาเวลาพัก” ฉันเม้มปากก่อนจะพยักหน้ารับทราบเพราะเพื่อนเอ่ยด้วยความเป็นห่วงหลายครั้งที่ฉันมักอดหลับอดนอนมาเรียน พวกเราแยกย้ายกันโดยที่ทั้งสามจะไปหาอะไรกินที่ห้างต่อส่วนฉันก็แยกตัวมาที่ช็อปวิศวกรรมโยธาที่มหาลัยจะมีการรับสมัครนักศึกษาช่วยงานรายได้ไม่เยอะมากเรามาช่วยงานช่วงเวลาว่างจากเรียน รายได้ตามชั่วโมงฉันเลยลงสมัครอีกอย่างนะเวลาเราเรียนปีสูงขึ้นไปจะได้ง่ายเพราะเรารู้แล้วว่าอาจารย์เขาจะสอนอะไร ฉันมาถึงช็อปก็เข้ามาเตรียมอุปกรณ์ในห้องแล็บหรือห้องปฏิบัติการวันนี้เหมือนจะเป็นวิชาของพี่ปีสี่ด้วยเตรียมของเสร็จก็ออกมาเข้าห้องน้ำ ปึก!ปึก!ปึก! เสียงอะไรอ่า… ร่างบางขนลุกซู่เมื่อได้ยินเสียงดังกระทบกันของอะไรสักอย่างกับผนังห้องน้ำเธอรวบรวมความกล้าก่อนจะเอาหูแนบกับผนังที่เกิดเสียงก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “อ๊ะ.. อ๊าา อุ๊บ!!” “ซี๊ดดด เบาๆ สิอยากให้คนแห่มาดูหนังสดเหรอวะ!” “อ๊า ขะขอโทษค่ะ” พั่บ พั่บ พั่บ ก่อนที่เสียงพูดคุยจะขาดหายไปและตามมาด้วยเสียงครางกระเส่าของคนสองคน ฟึบ! แก้มเนียนที่กำลังแนบหูฟังเสียงอยู่รีบเด้งตัวออกมาทันทีใบหน้าของเธอเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อรู้ว่าเสียงเมื่อกี้มันคือเสียงอะไรถึงจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนก็พอจะรู้ดีว่าสองคนในห้องน้ำข้างๆ ทำอะไรกันอยู่ ทุเรศที่สุด!!! ฉันรอจนกระทั่งเสียงห้องข้างๆเงียบไปเพราะไม่กล้าเดินออกจากห้องน้ำกลัวเจอสองคนนั้นสักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงเดินออกจากห้องน้ำฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แปะ แปะ ยังไม่ทันออกจากห้องน้ำห้องด้านข้างก็มีเสียงขยับก่อนที่มือหนาสอดจะสอดมาใต้ผนังที่กั้นระหว่างห้องน้ำเหมือนควานหาอะไรสักอย่างฉันมองหาตามพื้นก่อนจะเจอสร้อยข้อมือสีเงินสลักคำว่า sosee และ ฟึบ!! ฉันลืมตัวเตะสร้อยข้อมือกลับไปให้อีกฝ่ายที่อยู่ห้องข้างกันก่อนจะยกมือปิดปาดแน่นเมื่อคิดได้ว่าเขาพึ่งทำอะไรมาและมันต้องเป็นความลับการที่ฉันเตะของกลับไปให้เขามันเป็นการเผยตัวเองให้เขารับรู้ ซวยแน่! คิดได้ดังนั้นฉันจึงรีบเปิดประตูและวิ่งออกไปจากห้องน้ำให้เร็วที่สุดก่อนอีกฝ่ายจะรู้ตัว ฉันวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเพื่อออกมาจากตรงนั้นและมาหลบมุมเสายกมือทาบอกหอบหายใจอย่างหนักหวังว่าเขาจะไม่รู้ตัวตนของฉันนะ อีกด้านหนึ่งหน้าห้องน้ำร่างสูงโปร่งเส้นผมสีดำปรกหน้านัยน์ตาเย็นชาหยุดยืนมองหญิงสาวที่วิ่งหนีออกจากห้องน้ำไปอย่างไม่คิดชีวิต “หึ…” โง่หรือเปล่าหน้าห้องน้ำมีกล้องวงจรปิดถ้าเขาอยากรู้ว่าเธอเป็นใครก็แค่ขอดูกล้องเพราะมหาลัยนี้เป็นของญาติเพื่อนเขาอีกที สงสัยได้ยินทุกอย่างในห้องน้ำหมดเลยสินะ.. “หน้าตาอิ่มเอิบเชียวนะมึง” ไม่ต้องหันไปมองเขาก็รู้ว่าเสียงใครมีคนเดียวแหละ ไอ้เพทาย เพื่อนในกลุ่มพวกเราเรียนคณะวิศวกรรมแต่มีอีกสองคนเรียนต่างสาขาส่วนเขาและเพื่อนอีกสี่คนเลือกเรียนโยธา “มึงไม่มีก็หุบปาก” “กูกินเป็นที่ไม่เหมือนมึงไอ้โซ่ที่ช็อปก็ไม่เว้น!!” ทำเป็นปากดีนะแล้วทีมันไปกินสาวคณะอักษรไม่เห็นมีใครสอดปากว่ามันกินไม่เป็นที่เลยเลวจริงๆทำทรงด่าคนอื่น “คุยไรกันวะ” “แซวพี่มึงอะมันเอาเด็กปี2ไปกินในห้องน้ำ”คนที่เอ่ยปากถามคือไอ้ ต้าร์ มันกับเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องและยังอยู่บ้านเดียวกันเพทายมันชอบเรียกพวกเราว่าสามพี่น้อง “เอาวะ! มึงไม่กลัวใครมาเห็นไง?”ต้าร์เอ่ยปากอย่างชอบใจพลางเลิกคิ้วถาม “ทำไมต้องกลัว” เขาตอบอย่างมั่นใจก่อนจะนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่หน้าห้องน้ำผู้หญิงตัวเล็กในชุดนักศึกษาถูกระเบียบดูก็รู้ว่าปีหนึ่งเพราะถ้าเป็นปีสูงมาเรียนที่ช็อปเขาจะใส่เสื้อช็อปกันส่วนปีหนึ่งที่มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ในเวลานี้คงหนีไม่พ้นเป็นนักศึกษาช่วยงาน กับแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะกลัวทำไม! “อาจารย์สมศักดิ์มาแล้ว!” เขาหลุดออกจากภวังค์ความคิดเมื่อเพื่อนในห้องตะโกนบอกว่าอาจารย์กำลังมาพวกเราเลยเข้าไปนั่งประจำที่โต๊ะเรียนปกติวิชานี้เรียนสามชั่วโมงโดยช่วงแรกอาจารย์จะสอนทฤษฎีก่อนส่วนช่วงหลังค่อยลงมือปฏิบัติจริง พวกเรานั่งนิ่งตั้งใจฟังอาจารย์ไม่ใช่กลัวเรียนไม่เข้าใจแต่กลัวอาจารย์เรียกออกไปหน้าชั้นต่างหากเพราะไม่มีใครอยากออกไปไงมันดูไร้สาระนะว่าไหมอุดมศึกษาแล้วทุกคนรับผิดชอบตัวเองได้ “นักศึกษาทุกคนลงมือทำได้เลยนะครับสงสัยตรงไหนเดินมาถามผมได้เลยอุปกรณ์ทุกอย่างอยู่บนโต๊ะ”อาจารย์สั่งเสร็จก็นั่งที่โต๊ะตามปกติวิชานี้อาจารย์สบายไม่เคร่งเครียดแกก็สอนตามสไตล์ของแก “ทำแบบนี้เหรอวะ?” พวกเราจับคู่กันทำเพราะมีห้าคนอีกกลุ่มเลยแบ่งเป็นสามคนเขา ไนต์ นักรบ ถ้าบอกว่าในกลุ่มเขานั้นเป็นคนเย็นชาแต่อย่างน้อยก็ยังคุยกับชาวบ้านเยอะกว่าสองคนนี้แน่นอน ขืนให้พวกมันทำงานกันสองคนมีหวังได้เอฟกันพอดีไม่รู้พวกมันจะสื่อสารกันยังไงคนหนึ่งนิ่งคนหนึ่งเงียบ สภาพ!!! “ยืมอันนี้หน่อยของกูพัง” ไอ้ต้าร์เอื้อมมาหยิบเอาอุปกรณ์บนโต๊ะเขาไปใช้หน้าตาเฉยแล้วกว่าจะใช้เสร็จเขาเลยยกมือขออุปกรณ์ใหม่เพราะขี้เกียจรอ อุปกรณ์พังได้ไงวะมหาลัยไม่มีงบหรือยังไง!! “จารย์อุปกรณ์พังฮะ”ด้วยความรีบเลยตะโกนบอกอาจารย์ที่นั่งอยู่หน้า “รอสักครู่เดี๋ยวให้น้องเขาเอาไปให้” “ไอ้ห่าไม่รู้จักขอเอง” นักรบหันไปด่าต้าร์สีหน้ามึนตึงของมันทำให้ไอ้ต้าร์อารมณ์ดีก็ปกติไอ้ต้าร์มันชอบกวนตีนไอ้นักรบเป็นประจำอยู่แล้วมันบอกชอบเวลานักรบทำหน้าอย่างอื่นมากกว่าทำหน้านิ่ง “อุปกรณ์โต๊ะไหนเหรอคะ?” เสียงหวานใสเรียกให้เขาหันไปมองตรงประตูทางเข้าห้องเรียนปรากฏสาวน้อยน่ารักผมยาวสีน้ำตาลมัดรวบเป็นหางม้าใบหน้าขาวใสไร้ริ้วรอยแม้ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางก็ยังคงความสวยใสไว้อยู่ในชุดนักศึกษาถูกระเบียบเหมือนพวกปีหนึ่งใส่ หืม ปีหนึ่งงั้นเหรอ? เขาไล่สายตามองเธออีกครั้งก่อนจะนึกถึงคนที่พึ่งเจอและวิ่งหนีหายไปก็คลับคล้ายคลับคลาว่าแต่งตัวแบบนี้ คนเดียวกันหรอวะ…บังเอิญไปไหม?