บทที่ 18
ยิ่งผ่านวันเวลาความผูกพันของทั้งคู่ก็ค่อย ๆ สานต่อโดยวิธีนั้นอย่างเงียบ ๆ แม้จะห่างไกลยิ่งกว่าตอนอยู่ในกำแพงเดียวกัน แต่กลับรู้สึกใกล้ชิดยิ่งกว่า ราวกับต่างคนต่างรับรู้ถึงความคิดของกันและกันโดยไม่ได้เอ่ยคำอะไรออกมาให้ต่างฝ่ายต่างหนักใจ
หลี่อวิ๋นกลับมาถึงค่ายทหารด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยแผลและคราบเลือด การรบในรอบนี้ทำเขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แม้จะมีความเจ็บปวดแต่ชายหนุ่มก็ยังคงทนไหว
นายทหารคนสนิทพยายามมองหาผ้าสะอาดเพื่อใช้เช็ดแผล แต่เมื่อค้นดูของที่มีอยู่ เขาพบว่าทุกอย่างเปื้อนฝุ่นและคราบเลือดไปหมด
“องค์ชายเสบียงของพวกเราน้อยเต็มที ทางนั้นตัดต้นน้ำเราจะซักผ้าก็ไม่ได้ต้องใช้น้ำเท่าที่มีให้เป็นประโยชน์” หลี่อวิ๋นส่ายหน้า
“อีกไม่นานมันก็จบแล้ว พวกมันดิ้นรนแต่ก็เป็นการฆ่าตัวตายเองเหมือนกัน เจ้าออกไปดูแลคนอื่นเถอะข้าดูแลตัวเองได้”
หลี่อวิ๋นหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กที่เฟยเฟยส่งมาออ
