บทที่ 17
เฟยเฟยเงยหน้าขึ้นมองสนมทั้งสอง แต่ก็เพียงแวบหนึ่งเท่านั้น ก่อนจะเบนสายตากลับไปยังดอกไม้ที่อยู่ข้างหน้า ดูราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจคำพูดของทั้งสองแม้แต่น้อย สายตาของนางเหม่อลอยออกไปไกล ไม่มีทีท่าจะตอบโต้หรือปะทะคารมใด ๆ ในมือก็ลูบนกหวีดเบา ๆ ราวกับคิดถึงเจ้าของของสิ่งของชิ้นนั้น
เซียงเฟยที่ถูกเมินก็รู้สึกคับแค้นใจ “นี่พระสนมไม่มีหูแล้วหรือไร”
เฟยเฟยที่ยังคงนั่งนิ่ง ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย นางเพียงแค่ปล่อยให้ความคิดของตนล่องลอยไปอย่างสงบ
ยามนี้นางคิดถึงคนที่กำลังเดินทางไปยังชายแดนมากกว่าจะมีอารมณ์มาจัดตำหนักหาความสบายหรือแม้กระทั่งต่อปากต่อคำกับคนเหล่านี้
พูดออกมาแต่ละครั้งก็เป็นคำซ้ำ ๆ เดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยิ่งพูดคุยก็เหมือนจะเป็นการเติมเชื้อไฟ นิ่งไปอย่างนี้ยังดีเสียกว่า
“คอยดูเถอะข้าจะไปฟ้องฝ่าบาทที่เจ้าไม่ให้ความเคารพผู้อาวุโสกว่า”
เฟยเฟยยืนอยู่คนเดียวเงียบ
