บทที่ 14 ความหวังดีจากพ่อ
หลังจากที่หลี่อวิ๋นออกจากห้องทรงงานไป ฮ่องเต้ก็ไอหนักออกมา อาการที่เขาเป็นยิ่งเหมือนเป็นการเพิ่มแรงกดดันให้กับตัวของเขา
สายตาของคนมีอายุเหลือบมองไปที่สวนด้านนอกที่ดอกไม้เบ่งบานสะพรั่งแต่ใจของคนมองกลับไม่สามารถรู้สึกได้ถึงความสวยงามของมันเลย เพราะความวิตกกังวลแทรกซึมเข้าสู่วิญญาณไปแล้ว เวลาที่เหลือก็ไม่รู้ว่าจะเพียงพอต่อการจัดการทุกอย่างหรือเปล่า
ขันทีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป จึงพยายามทำให้เจ้านายของตนผ่อนคลายมากขึ้น
“ฝ่าบาท พระองค์ทรงเป็นห่วงรัชทายาทหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
แม้จะไม่ตอบแต่ท่าทางคิดหนักนั่นก็มากเพียงพอที่จะตอบแล้ว “ทั้งหลี่อวิ๋นและจางกุ้ยเฟย...” คนมีอายุไอและเริ่มพูด “ไม่รู้ว่าภาระหน้าที่นี้จะเร็วไปไหมสำหรับคนทั้งสอง อีกทั้งสถานการณ์ตอนนี้มันก็ซับซ้อนเกินไป จะแก้ไขให้ไม่ผิดเพี้ยนก็คงจะไม่ได้”
“อย่าทรงกังวลพระทัยไปเลยพ่ะย่ะค
