ดูแลใกล้ชิด
1063 คำ
นิธานพยายามติดต่อกับไศลทิพย์ทุกหนทาง แต่เธอก็ตัดเยื่อไม่เหลือใย และสาปส่งเขาไปแล้ว ชายหนุ่มเสียใจมากกับความผิดพลาดของตัวเองที่ยากที่จะแก้ไขในเรื่องนี้ ต้องปล่อยให้เวลาผ่านไปและเยียวยาทุกอย่าง เขารู้สึกเสียใจมาก ๆ ไม่ต่างกับนิกกี้เช่นเดียวกัน
หลังจากนั้น เขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ที่ยุ่งกับผู้หญิงทุกคนที่สนใจในตัวเขา และอยากจะมีเซ็กซ์กับเขา แต่จะไม่รักไม่ผูกพันกับใครอีก หญิงหนึ่งเดียวในหัวใจ และจะเป็นเจ้าของมัน คือ ไศลทิพย์ เท่านั้น
เมื่อกลับมาเมืองไทย พอเขาก๊วนเพื่อนอีกครั้ง
ไปร์ท รถด่วน และเขา ต่างก็คิดเหมือนกัน ผู้หญิงก็แค่ตัวเลือกให้ความสนุกและสำราญบนเตียงเท่านั้น
ฟรีก็ได้ จ่ายตังค์ก็เอา แต่อย่ามาทำตัวเป็นเจ้าของนะ ไม่มีวันยอมให้ผูกมัด
ที่ร้านอาหารระเบียงทอง
“สวัสดีค่ะพี่หมอ มาไวจัง รอนานแล้วเหรอคะ”
“ไม่หรอก พี่ก็เพิ่งมาถึง ยังไม่ได้สั่งอะไรเลย” คุณหมอกวินวิทย์[1]ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ๆ
“ได้เลย นิกสั่งเอง จะกินให้พุงปลิ้นเลยมีเจ้ามือแบบนี้”
“เห็นทีไร เราก็ไม่อ้วนขึ้นเลยนะ”
“อ้วนแล้วไม่สวยค่ะพี่หมอ”
“แล้วเราจะสวยไปให้ใครดู เห็นคุณยายเล่าว่า นิกกี้ยังไม่มีแฟน”
“โห... คุณนายโอบบุญขายหลานสาวแบบนี้เลยหรือคะ ได้ไงเนี่ย” หมอหนุ่มหัวเราะร่า
“สั่งอะไรมาดื่มก่อนไหม” เขาบอก พลางยื่นเมนูให้
“สั่งเหมือนพี่หมอเลยค่ะ”
“น้ำแตงโมปั่นสองที่” พอได้ยินแบบนั้นเธอก็หัวเราะดังขึ้น
“หัวเราะอะไร”
“พี่หมอจำตอนเด็ก ๆ ได้ไหม ที่คุณยายผ่าครึ่งแตงโมให้พวกเรากินกัน แล้วพี่หมอกับพี่หน่อยแกล้งนิก เอาแตงโมมาทำเป็นหมวกครอบหัวนิกเอาไว้นะ เหนียวมากรู้ไหม พี่หมอนะชอบแกล้ง”
“ก็เราไม่ชอบสระผมอะ ร้องไห้ทีที่ต้องได้สระผมใช่ไหม”
“รู้ดีจริง ๆ เลยนะคะ”
“ตอนนี้ยังเป็นอยู่ไหม” พี่หมอถามไปหัวเราะไป
“ไม่เป็นแล้วค่ะ ไม่เห็นเหรอว่า เดี๋ยวนี้ผมนิกสวย”
“จ้า แม่คุณ สวยจริง ๆ” พี่หมอแกล้งทำตาเยิ้ม เธอจึงหยิบหลอดกาแฟที่ใส่อยู่ในแก้วสำหรับลูกค้าขึ้นมาทำท่าจะแยงไปที่ลูกตาของเขา
“ไม่ต้องมาทำตาหวานเลย ยิ้มแบบนี้ นิกไม่หลงกลหรอก” เขาจึงหัวเราะร่วน
“ไหนว่าจะถามเรื่อง เด็กฉี่รดที่นอน”
“ใช่ค่ะ พี่หมอว่าไหมคะ เด็กตั้งห้าหกขวบไม่น่าจะฉี่รดที่นอนแล้ว”
“พี่เคยตรวจร่างกายให้แล้วนะ เด็กไม่มีภาวะอะไรผิดปรกติ พี่ว่าเป็นเรื่องของจิตใจแล้วแหละ”
“ค่ะ”
“ความเครียดล้วน ๆ”
“น่าสงสารจริง ๆ ค่ะ เด็กคนนั้น” เธอนึกไปถึงนัยน์ตาเศร้า ๆ ของคอปเตอร์
“ทำยังไงดีคะ”
“ต้องดูแลใกล้ชิด ทำให้เด็กรู้สึกผ่อนคลายและเครียดน้อยลง ให้เขาฝึกฝนตัวเองด้วยนะ ไม่ดื่มน้ำมาก ๆ ก่อนนอน และอาจจะให้คนที่นอนด้วยปลุกให้ลุกขึ้นมาฉี่ตอนกลางคืนสักครั้ง”
“เด็กอยู่ในหอพักนะคะ” เธอรู้สึกหนักใจ เพราะไม่เป็นการดีเลย ที่เด็กเริ่มโตจะมีพฤติกรรมเหมือนเด็กเล็ก ๆ
“มียาไหมคะ”
“โอ๊ะ ๆ...พี่ว่ายังไม่ต้องใช้ยาหรอก ยังเด็กเกินไป”
“ค่ะ โอเคก็ได้”
“ลองไปทำตามวิธีที่พี่ส่งให้ในไลน์ก่อนนะ ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยว่ากัน ว่าแต่พี่หิวแล้ว เราสองคนจะสั่งอะไรกินดี พี่หิว...”
“จัดสิคะ รออะไร”
แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันเลือกเมนู และคุยเรื่องทั่วไปอย่างสนุกสนาน
ไศลทิพย์เลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานจอดของหอพัก แล้วเดินไปที่ห้องของคุณแม่บ้าน
“คอปเตอร์ละคะ”
“อ๋อ...เมื่อกี้แต่งตัวมานั่งรอแล้วค่ะ แต่ขอโทรศัพท์ไปหาที่บ้าน เราอนุญาตให้โทรได้ในวันเสาร์วันอาทิตย์นะคะ เห็นว่าโทรไปหาคุณพ่อก่อนเลย คุณพ่อปิดเครื่อง คุณยายก็ปิดเครื่อง แต่คุณปู่รับสายนะคะ บอกแกว่างานยุ่งมาก ๆ” คำบอกเล่าทำให้เธอสีหน้าเปลี่ยนไป ชักขึ้นเลือด
“บ้าจริง ๆ คนพวกนี้ คิดว่าเด็กไม่มีหัวใจหรือไง”
“เดี๋ยวพี่ตามให้นะคะ”
นางกดอินเตอร์คอม แล้วประกาศให้น้องคอปเตอร์ลงมาข้างล่าง
“ถ้าคืนนี้ นิกกี้พาคอปเตอร์ไปนอนที่บ้านด้วยจะได้ไหมคะ”
“หื้อ...” ปรานียิ้มแปลกใจ
“จะลองรักษาตามที่คุณหมอแนะนำด้วยน่ะค่ะ เรื่องฉี่รดที่นอน”
“อ๋อ...ในฐานะ ผอ. นะคะ” ปรานีบอก พร้อมกับหยิบสมุดให้ ไศลทิพย์เซ็นยอมรับว่าเด็กออกไปข้างนอกกับเธอ
“ขอบคุณค่ะ”
คุณปรานียิ้ม เพราะนางก็รู้สึกสงสารเด็กคนนี้ด้วยเช่นกัน
คอปเตอร์แต่งตัวหล่อเดินมาพร้อมกับกระเป๋าตามที่คุณปรานีแจ้ง เด็กชายรู้สึกดีใจมากที่จะได้ออกไปเที่ยวข้างนอกบ้าง รวมถึงจะได้ไปค้างที่บ้านของครูนิกกี้ด้วย
“สวัสดีครับ”
“หล่อจังเลย” นิกกี้ชม เด็กน้อยทำเขิน
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” เธอถามเขา
“ไอติมบิงซูครับ”
“อ๋อ...ได้สิ ของโปรดครูนิกกี้เหมือนกัน”
“เหรอครับ ครูก็ชอบกินไอติมหรือครับ”
“จ้ะ กินแล้วทำให้เราอารมณ์ดี”
“ครูนิกกี้เหมือนคุณพ่อเลย คุณพ่อก็บอกว่าเวลาอารมณ์เสีย หรือโมโห ก็ชอบกินไอติม ผมก็ชอบเหมือนกับคุณพ่อครับ”
คำพูดของเด็กน้อยทำให้นิกกี้หน้าเจื่อนลงไป ทำให้ย้อนนึกถึงวัยเรียนที่ทั้งสี่คนชอบไปนั่งที่หน้าโรงเรียนเพื่อกิน บานาน่าสริท เป็นประจำ
“ได้ข่าวว่าคอปเตอร์โทรหาคุณพ่อนี่” เธออยากรู้แค่ว่าเขาไปไหน ทำอะไร ถึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับลูกเลย
“ครับ โทรไปแล้ว ปิดมือถือ คุณพ่อเป็นแบบนี้ทุกที”
เด็กชายเล่าด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“แล้ว...”
[1] คุณหมอกวินวิทย์ พระเอกเรื่อง ฤาปรารถนา
- ผู้เขียน
