บ่วงร้ายพ่อคาสโนว่า

เช้าวันใหม่ ณ คอนโดของนิ้กกี้ “อ้าว แกไม่ไปทำงานเหรอ แล้วกระเป๋าใบใหญ่นั่นคืออะไร” นิกกี้      รูมเมตถามมิกิ[1]ด้วยหน้าตาตื่น “จะไปทำงานต่างจังหวัด” “เฮ้...ไม่เห็นบอกกันล่วงหน้า แล้วเมื่อคืนนี้แกนอนร้องไห้ทั้งคืนหรือ ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นนะ ฉันไม่อยากถามแก สรุปมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น” “เปล่า ไม่ได้มีอะไร” “แกทะเลาะกับแฟนเหรอ” อัจฉริยานิ่ง ไม่พูด “เฮ้ย...จะแต่งงานกันอยู่แล้ว มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดกัน ถึงฉันจะไม่เคยมีแฟน แต่ฉันก็รู้ว่า แกกับเขารักกันมาก ไม่งั้นจะมีแพลนแต่งงานเหรอ ทำอะไรก็ให้คิดเยอะ ๆ คนดี ๆ หล่อด้วย รวยด้วยแบบนั้นหายากนะ” “แกจะเอาไหมล่ะ ฉันจะได้ยกให้” “นี่ ทำไมพูดแบบนี้ว่ะ คนเป็นห่วงนะเว้ย...” “เอ่อ...ขอโทษนิกกี้ ฉัน....” นิกกี้เดินเข้ามาตบหลัง นั่งลงใกล้ ๆ “อย่าหนีความจริง หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีหัวใจตัวเอง สิบปี ยี่สิบปีก็ยังไม่ลืม” “เหมือนแกที่หนีแฟนคนแรกนะเหรอ” “ก็เอ่อสิ ไม่งั้นฉันก็หาแฟนแต่งงานไปได้นานแล้ว” “ฉันไม่ได้หนี” “แต่ฉันรู้ว่าแกไม่ได้ไปทำงานต่างจังหวัด” นิกกี้ดักคอ “นิก ฉันถามแกจริง ๆ ถ้าแกไปเจอเขานอนกับผู้หญิงอื่น แกยังจะให้อภัยเขาไหม” นิกกี้ตกใจไปกับคำถามของเพื่อนเหมือนกัน “นี่แกไปเจอเขานอนอยู่กับใคร” “มันไม่สำคัญหรอก มันนอกใจหรือเปล่าวะแบบนั้น” มิกิน้ำตาคลอ นิกกี้ถึงกลับพูดไม่ออก ถ้าเป็นเธอจะรับได้ไหม ‘ฉันก็รับไม่ได้’ นิ้กกี้ตอบตัวเองในใจ “ฉันคิดมาทั้งคืน ฉันคิดดีแล้ว คิดมาหลายตลบแล้ว ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขา” “เฮ้ย...มิกิ” เธอตกใจในท่าทีของเพื่อน “ขอบใจนะนิกกี้ ของที่เหลือฉันฝากแกเอาไว้ก่อนนะ” นิกกี้ได้แต่พยักหน้า “เอายังงั้นหรือแก” เธอเห็นใจมิกิมาก ๆ “แล้วแกจะไปไหน” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง “ถ้าฉันบอกแก แกจะบอกใคร ๆ ไหม เพราะฉันรู้ว่ายังไงเขาก็คงมาตามหาฉันอยู่ดี” “เฮ้อ....” นิ้กกี้ถอนหายใจออกมาดัง ๆ “งั้นแกก็ไม่ต้องบอกฉันแล้วกันนะ ลาก่อนเพื่อน” มิกิโผล่เข้ากอดนิกกี้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพราก ๆ “ฉันไปนะ” พูดพลางเช็ดน้ำตาพลาง อัจฉริยาผละตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว นิกกี้โบกมือให้เพื่อนอย่างงง ๆ สายตามองตามมิกิจนบานประตูปิดลงไป “เฮ้อ...ดีนะที่ฉันไม่มีใครมาทำให้หัวใจต้องเจ็บปวด” นิกกี้พูดขึ้นมาเสียงดัง “เฮ้ย...ฉันไม่มีคู่นะดีแล้วโว้ย เห่อ ๆ สาปส่งผู้ชายเฮงซวย ไอ้คนสารเลว” เธอหัวเราะออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่ขมขื่นอยู่ภายในหัวใจ   และเรื่องราวเมื่อเก้าปีก่อนก็ผุดพรายขึ้นมาในสมอง ตอนที่นิกกี้จบ ม.หก “ทำไมสองคนนั้นมันยังไม่มากันอีกนะ” นิกกี้พูดขึ้นสีหน้ากระสับกระส่าย นิธาน เอกสงคราม หรือ ปืนยืนมองหน้าของเธอ แววตาของเขาก็มีแวววิตกกังวลเช่นกัน “เอาไงดี เกิดพวกมันสองคนไม่มากันจริง ๆ แล้วเอ่อ...” ปืนถามขึ้น สองคนสบตากันนิ่ง “ต้องขึ้นเครื่องแล้วนะ” เขาถามเธออีกคราด้วยอาการเร่งเร้าเพราะเห็นว่าเหลือผู้โดยสารเพียงสองคนที่ยืนรอขึ้นเครื่อง คือ เขากับเธอ “ก็ไปสิ รออะไร แม่งเชี่ยจริง ๆ ไอ้สองตัวนั้น แทนที่มันจะมากันล่วงหน้า แม่กลับมาจะจัดการให้หนัก" เธอลากกระเป๋านำหน้าเขา พร้อมกับยื่นตั๋วและบัตรประชาชนในมือให้กับพนักงานที่รออยู่ “เอางั้นหรือ” ปืนก็ยังไม่แน่ใจ แกล้งเกาหัวแกรก ๆ “หรือนายจะไม่ไป” เธอถามเสียงขุ่น หน้ายังเง้างอด “ไปดิ ปืนไปด้วย ไหน ๆ ห้องก็จองแล้ว รถก็จองแล้ว ไปกันสองคนก็ได้เนอะ” ปืนยิ้มกว้าง “แล้วนายจะยืนหาอะไร ตามมาสิ” เธอแว้ดเสียงเบา ๆ เดินดุ่ย ๆ ทำหน้ามุ่ยนำหน้าเขาเข้าไปก่อน นิธานรีบเดินตาม ยังหันไปมองหาเพื่อนสองหนุ่มที่แอบอยู่ตรงเสาต้นใหญ่ในอาคารแห่งนั้น และยกมือโบกไล่เขาทั้งสองคนให้ไปไกล ๆ "ตามไปสิ" ไปร์ทขยับปาก ยกมือโบกไล่ปืนให้เดินตามหญิงสาวเข้าไปข้างใน "ไปสิ" รถด่วนก็เช่นเดียวกัน ทั้งคู่ทำมือว่าโอเค ปืนก็ทำสัญลักษณ์ว่าโอเคให้เพื่อนทั้งสองด้วยเช่นกัน พร้อมกับรอยยิ้มที่ฉายชัดบนใบหน้า "โชคดี ๆ” สองหนุ่มโบกมือบาย ๆ สรุปเป็นการวางแผนของนิธานที่อยากจะไปเที่ยวตามลำพังกับนิกกี้ และได้รับการสนับสนุนจากสองหนุ่ม ไปร์ทและรถด่วน   บนเครื่องบิน “นายว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั้น” นิกกี้หันไปถามปืนด้วยความสงสัย ทั้งคู่พยายามโทรหาสองหนุ่มนั้นแล้วแต่เหมือนปิดเครื่อง “นั่นสิ ปืนก็ไม่รู้เหมือนกัน” เขายังเกาหัว “สงสัยนอนไม่ตื่นกันนะดิ ไฟลท์เช้าขนาดนี้” เขายกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู “ว่าแต่ว่า เธอไปเที่ยวกับเราสองคนได้นะ ไม่เป็นไรใช่ไหม”" เขาทำสีหน้าและท่าทีเป็นห่วงใยในความรู้สึกของหญิงสาว เธอส่ายหน้านิด ๆ ตอนนี้ชักหนักใจแล้วสิที่จะต้องอยู่กับปืนสองคนตามลำพังเป็นเวลาหลายวัน “จะเป็นไรไป ก็เราสองคนเป็นเพื่อนกันนิ ใช่ไหม ดี... สมน้ำหน้า ไปร์ทกับรถด่วนมาไม่ทันกันเอง ชิ... เราสองคนต้องถ่ายรูปสวย ๆ เยอะ ๆ เอาไปอวดเสียให้เข็ด เอาให้อิจฉาตาร้อนไปเลย” “อือ...” เขารับคำสั้น ๆ ยิ้มปากกว้าง และมองหน้าของนิกกี้อยู่ตลอดเวลา หัวใจพองโตอิ่มเอมไปด้วยความสุข [1] ความเดิมต่อจากเรื่อง รอยมารบงการใจ เป็นเรื่องของมิกิ หรือ อัจฉริยา กับเจ้านายของเธอ คุณขุนเขา