“ท่านอ๋องเราเดินทางมาเสียนานควรพักเสียหน่อย”เสี่ยวกุนเตือนเบาๆ เมื่อไป๋กวานอ๋องตั้งหน้าตั้งตา ควบม้าวนเวียนลัดเลาะเพื่อตามหากิมฮวน
“ข้าไม่อยากพลาดไป”
“แต่ท่านอ๋องนี่ก็บ่ายคล้อยแล้ว”
“ข้าจะไม่พบกิมฮวนจริงๆ ใช่ไหม”หยุดม้าไว้ ด้วยความรู้สึกทดท้อใจ
“ท่านอ๋อง”จื้อไช้ประสานมือตรงหน้า
“จื้อไช้”
“ท่านอ๋อง ฝ่าบาทเรียกท่านอ๋องเข้าพบ จื้อไช้ไม่เห็นท่านอ๋องที่จวน”ก้มหน้าหลบตา
“ข้ากำลังจะไปเดี๋ยวนี้ จื้อไช้ ข้าให้เจ้ารั้งที่นี่ รอ..รอชายาของข้ากิมฮวน”จื้อไช้เงยหน้ามอง ไป๋กวานอ๋อง
“ท่านอ๋องทำเช่นนี้ หากฝ่าบาทรู้เรื่องนี้เข้า ในเมื่อคนผู้นั้นไม่อยากอยู่กับท่านอ๋องแล้วก็ปล่อย..เขาไปเสีย”
“หุบปากเสียจื้อไช้ บังอาจมาสั่งสอนข้า รั้งอยู่ที่นี่รอชายาข้ากลับมา หากยังเห็นข้าเป็นนาย”
“ท่านอ๋องแต่จื้อไช้เห็นว่า นายหญิง จื้อใช้หมายถึงชายาเอกของท่านอ๋อง รออยู่ที่หน้าจวนอ๋องด้วยความกระสับกระส่าย”
“เรื่องนี
