ไป๋กวานอ๋อง ควบม้าออกตระเวนไปทั่วเขตวังหลวงเพื่อตามหากิมฮวน ป่านนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ยามจื่อแล้ว (23.00-24.59น) พาม้าเหยาะย่างด้วยความอ่อนเพลีย ทิ้งตัวลงหน้าประตูไม้หน้าบ้านของ กิมฮวนที่มีมารดาอาศัยอยู่เพียงลำพัง ยกมือขึ้นปิดหน้า เผลอปล่อยให้น้ำตาหยาดริน
“กิมฮวนเจ้าไปไหนกันเจ้าทิ้งข้าได้ง่ายดายอย่างนั้นหรือ”เสี่ยวกุน พยุงไป๋กวานอ๋องให้ลุกขึ้น วางถุงหอมที่กิมฮวนเย็บค้างไว้ลงบนอุ้งมือ
“ท่านอ๋องเชื่อเสี่ยวกุนเถิด นายหญิงไม่ได้ทอดทิ้งทั้งไม่ได้ตั้งใจจะจากไป แต่เป็นเพราะกงกง มาตรวจสอบเรื่องของท่านอ๋องที่จวนนายหญิงจึงเร้นกายออกไปความจริงถุงหอมนี่ยังนายหญิงนั่งเย็บมันเองกับมือ ยังไม่ทันจะแล้วเสร็จ หากนายหญิงตั้งใจจะทอดทิ้งท่านอ๋องจริงจะเย็บถุงหอมทำไมกัน”
ไป๋กวานกำถุงหอมไว้ในมือ จุมพิตเบาๆ
“ข้าไม่อยากให้นางไปไหน ถึงตอนนั้นจะรังแกนางแต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเมื่อนางจากไปข้า รู้สึกเจ็บปวด เจ็บปวด
