หลงรักผู้ชายร้ายๆ

พยัคฆ์ร้ายพ่ายเล่ห์ บทที่2.อลิน..

“แล้วก็จะมีคนของฝ่ายนั้น ตามมาแก้แค้นไม่จบไม่สิ้น...มันเป็นสัจธรรมของวงการนักเลง ฆ่ากันไปฆ่ากันมา...อย่างนี้อลินยังจะเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยอีกหรือลูก ยายขอ...นึกว่าเห็นแก่ยาย แม่เราก็จากไปคน อย่าให้ยายต้องทนดูอลินจากยายไปอีกคนเลยนะลูก” ผู้สูงวัยเอ่ยเสียงอ่อนๆ ท่านมองใบหน้าหลานสาวแบบขอร้อง ใครบ้างล่ะอยากให้ลูกหลานไปเสี่ยงอันตราย แถมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายด้วยซ้ำ

“ป๊า...ลินจะไปสืบให้ป๊าเอง...แต่ลินจะไม่ขอเกี่ยวข้องเรื่องการฆ่าแกง ลินจะเป็นนกต่อให้ แล้วก็ขอถอนตัว...ลินตอบแทนป๊าได้แค่นี้จริงๆ” เธอตัดสินใจครั้งสุดท้าย ยังไงท่านก็เป็นคนส่งเสียเธอจนเติบใหญ่ แม้จะไม่เคยให้ความอบอุ่นเลยก็ตาม

“ลิน!! ยายไม่ให้ลินไปนะ” นางลานตวาดก้องเธอหัวใจหล่นวูบ หลังได้ยินการตัดสินใจของหลานสาว

“ยาย...ยังไงป๊าก็เป็นคนส่งเสียลิน!! ขอลินไปตอบแทนท่านเถอะ อย่าให้ใครว่าได้ว่าลินอกตัญญู”

“การตอบแทนบุญคุณมีหลายวิธีลิน!! ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ มันเสี่ยงเกินยายเป็นห่วง มีแต่เสือแต่จระเข้”

“อลินตัดสินใจแล้ว...แม่จะห้ามทำไม!! ลูกจะทดแทนบุญคุณพ่อแม่ มันแปลกตรงไหน?”

“มันแปลกตรงที่พ่อมันส่งลูกไปเสี่ยงตาย...พ่อประสาอะไร!!” เธอหันมาตวาดเฟยหลงสุดเสียง ดวงตาฝ้าฟางขุ่นขวาง

“เสี่ยงอะไร แค่ให้ไปหาจุดอ่อนไอ้แดเนียล นอกนั้นฉันก็จัดการเอง...ไม่ได้ส่งไปฆ่ามันสักหน่อย แค่อยากรู้มันมีจุดอ่อนตรงไหน จะได้จัดการตอบแทนมัน เฉิงอู่จะได้นอนตายตาหลับ”

“วงการนักเลง มีแต่รบราฆ่าฟัน!! ไอ้หมอนั่นมันก็ต้องไม่ใช่คนดี...แล้วอย่างนี้ยังจะส่งลูกไปเสี่ยง แกเป็นพ่อยังไงเฟยหลง ถึงไม่รักลูกบ้าง...ลินเอ๋ย เกิดมามีกรรมแท้ๆ มีพ่อ...เป็นคนแบบนี้ เวรกรรมจริงๆ ลูก” นางลานก่นด่าเฟยหลง นางรู้ว่าไม่สามารถห้ามอลินได้หากเจ้าตัวตกลงปลงใจจะลงมือทำให้

อลินคลี่ยิ้มเมื่อนึกถึงยายลาน กว่าเธอจะเดินทางมาได้นางย้ำแล้วย้ำอีกให้ระวังตัวให้ดี ผู้ชายที่อยู่ในวงการนักเลง เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดา ต้องมีเขี้ยวเล็บรอบตัว ไม่อย่างนั้นจะคุมลูกน้องที่ทั้งห้าวทั้งเฮี้ยวได้ยังไง แม้ธุรกิจของ ‘เฉิง’ จะไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยในธุรกิจดำมืด และอยู่นอกกฎหมาย แต่ในอดีต ‘เฉิง’ ทำแทบทุกอย่าง ไม่ว่าจะสิ่งเสพติดหรือค้าผู้หญิง แม้แต่อาวุธเถื่อนก็ไม่เว้นแต่หลังรุ่นของพ่อแดเนียล ท่านพยายามเคลียร์ธุรกิจมืด และมาสำเร็จเอารุ่นของชายหนุ่ม เขากวาดล้างทำความสะอาด จน ‘เฉิง’ ขาวสะอาดออกมายืนกลางที่โล่งแจ้งโดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง นับว่าผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนดีระดับหนึ่ง เพียงแต่เขาใช้ผู้หญิงเปลืองไปหน่อย แถมผู้หญิงแต่ละคนก็อยู่ไม่ทน เปลี่ยนหน้าไม่ซ้ำเท่าที่เธอสืบประวัติเขามา ผู้หญิงน่าจะเกินร้อยคนในรอบ 3 ปี

แดเนียลรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองเขาอยู่ เขาพยายามสอดสายตามองหา แบบไม่ให้ฝ่ายนั้นรู้สึกตัว ว่าเขารู้แล้ว ผู้หญิงหุ่นดีโคตรๆ ยืนเยื่องๆ เขาอยู่ เธอแสร้งก้มหน้ามองแผงหนังสือ และก็ยังชำเลืองมองเขาเป็นระยะๆ สวย!! หุ่นเซี้ยะ บั้นท้ายงอนเด้ง เอวคอดกิ่ว เรียวขายาวสวยอยู่ใต้กางเกงผ้าแนบเนื้อสีดำสนิท มีชายเสื้อเชิ้ตสีขาวคลุมสะโพกไว้ ตัวเสื้อผ้าพลิ้วปลิวตามแรงลม แนบเต่งเต้าที่พุ่งชูชันน่ามอง...สุดๆ หากเปลื้องผ้าทั้งหมดบนตัวเธอออก เธอคงมีทรวดทรงที่สามารถฆ่าผู้ชายให้ตายทั้งเป็น...

เขารู้ตัวแล้ว!! ความตื่นเต้นทำให้ร่างกายขับเหงื่อออกมา จนเปียกชุ่มแผ่นหลัง มังกรร้ายแห่งเกาะฮ่องกงช่างเป็นผู้ชายที่มีสัญชาตญาณระแวงภัยได้รวดเร็วเหลือเกิน อลินแสร้งทำเป็นเจรจาซื้อของกับแม่ค้าเธอได้หนังสือแมกซีนมา1 เล่ม และหน้าปกเป็นผู้ชายรูปหล่อดวงตาเซ็กซี่ขยี้หัวใจ ‘แดเนียล เฉิง’ คนนี้เอง เขาหรี่ตายืนเอามือวางไว้บนแผงอกเปลือยเปล่า กางเกงยีนซีซีดร่นลงต่ำๆ เกาะสะโพกแบบหมิ่นเหม่ เผยให้เห็นกางเกงบ็อกเซอร์ด้านใน เพราะกระดุมหน้าถูกปลดออกจนหมด

“อยากดูตัวจริงเป็นๆ ไหมล่ะ? ฉันยินดีเปลือยให้เธอดูคนเดียว แบบสองต่อสองเลยนะ” เสียงกระซิบเย็นๆ ข้างหู ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดกกหูเธอจนอลินสะดุ้งเฮือก เธอเบี่ยงกายหนี และเบิกตามองเขา...ผู้ชายที่รวดเร็วปานลมพัด และอันตรายสุดๆ

“อุ้ย!!”

“ว่ายังไงคนสวย สนใจอยากเห็นแบบเต็มๆ ไหม? ฉันไม่เคยเสนอให้ใครนะ แต่เห็นว่าเธอพยายามติดตามฉันมาเกือบ3 ชั่วโมง แสดงว่าเธออยาก...เห็นจริงๆ”

‘หลงตัวเอง’ ความคิดแรกที่อลินคิดถึงผู้ชายลักษณะเช่นนี้ หากเป็นไปได้ในความจริง เธออยากจะอยู่ให้ไกลเขาที่สุด... แต่เมื่อเป็นไปไม่ได้เพราะเธอต้องเข้าใกล้เขา ก็ต้องระวังตัวเองให้ดีที่สุด

“คุณแน่ใจเหรอคะว่าลินตามคุณ...อาจจะเป็นการเข้าใจผิดก็ได้ค่ะ” เสียงเอียงตัวหนี ขยับถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อไม่ให้น่าเกลียดเกินไป มันจะเหมือนกับว่าเธอรังเกียจชายหนุ่ม ดวงตาหวานฉ่ำช้อนขึ้นมองใบหน้าของแดเนียล ริมฝีปากอิ่มเต็มขยับบอกกล่าว เสียงหวานปานระฆังแก้วเนื้อดี

“ฉันไม่เคยปรักปรำใคร? ฉันแน่ใจว่าเธอตามฉันมาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะเข้ามาหาเธอทำไม?”

“เหรอคะ? ...อะไรทำให้คุณนึกว่าลินตามคุณมา นี่เหรอ? ลินก็แค่อยากอ่านข้างใน ไม่คิดสนใจหน้าปกด้วยซ้ำ” เธอชูหนังสือแมกาซีนในมือขึ้นชู เธอยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่ม ภายในดวงตามีแสงกะพริบวิบวาวเปล่งแสงดั่งกับว่ามีดวงดาวนับล้านดวงอยู่ข้างในนั้น

“อืม...ฉันอาจจะเข้าใจผิด...แต่หากเธอสนใจ บอกฉันมาคำเดียวคนสวย เดี๋ยวฉันจัดให้” ชายหนุ่มพูดเสียงกรุ้มกริ่มดวงตาคมแวววาวพริบพราว

รอยยิ้มหวานฉ่ำแต้มมุมปาก ก่อนที่เธอจะหมุนตัวถอยหลังหนี โดยหนีบแมกาซีนไว้ที่ช่วงแขน ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด เกือบไปแล้วไหมล่ะ แดเนียลเกือบจับได้เสียแล้ว ต่อไปเธอจะเข้าใกล้เขาอย่างไร ไม่ให้เขาผิดสังเกต เมื่อเขาเริ่มรู้ตัวเสียแล้ว

“เดี๋ยว!! สนใจจะไปดื่มกาแฟกับฉันสักแก้วไหม...ฉันไม่มีเพื่อนกิน ร้านข้างหน้าโน้นเป็นไง แอร์เย็นๆ บรรยากาศดีๆ”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปากถามหลังจากเธอหมุนตัวเดินหนี อลินกระตุกยิ้ม ลงล็อกพอดี!! จะได้ไม่เสียเที่ยวที่อุตส่าห์ลงแรงไปไม่น้อยอีกอย่างเธอจะได้ลุยเดินหน้าเต็มที่ เมื่อมังกรติดกับ มันเสี่ยงสุดๆ แต่ก็คุ้มเธอมีแค่ช่องทางนี้ เพราะแดเนียลเป็นผู้ชายเจ้าชู้ขึ้นชื่อ...เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้ต้องหลีไว้ก่อน

‘ให้ตายเถอะค่ะ!! ทำไมหมอนี่ถึงได้หื่น และติดกับง่ายขนาดนี้’ อลินคิดในใจขณะเดินตามชายหนุ่มไป

แดเนียลยกยิ้มมุมปาก เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรแอบแฝงเธอต้องการอะไร? นั่นต่างหากที่เขาอยากรู้

บรรยากาศเงียบสงบภายในร้าน อากาศเย็นสบายและดูโรแมนติค ในขณะที่ด้านนอกวุ่นวาย คนเดินไปเดินมาสวนกันมองดูจนตาลาย อลินพยายามโฟกัสแค่เบื้องหน้าตัวเอง เธอพยายามไม่สนใจคนด้านข้างช่างเป็นบุคคลอันตรายจนน่าหวั่นวิตก เขาเป็นคนมีเสน่ห์ จนน่าใจหาย ประกายสายตาของเขาทำให้เธอวูบวาบ ทุกอิริยาบถดูดีมีเสน่ห์ หากเผลอตัวไม่แน่จะเป็นเธอเองที่เพลี่ยงพล้ำ โอ๊ยตาย!! เธอจะรอดไหมนี่...

“ดูเหมือนเธอไม่ใช่คนที่นี่ เพราะลักษณะเธอไม่เห็นเหมือนสาวๆ ในเกาะเท่าไร” ชายหนุ่มกวาดสายตามองอลิน เขาวิเคราะห์จากสิ่งที่มองเห็น...

“ค่ะ...ลินแค่มาเที่ยว และยินดีมากที่ได้เจอคุณ คุณเป็นดารานักร้อง หรือนายแบบคะ...”

“อะไรทำให้เธอคิดว่าฉันควรทำอาชีพนั้นล่ะ?”

“ก็คุณขึ้นหน้าปกแมกาซีน ไม่มีใครกล้าจ้างคนไม่มีชื่อเสียงมาขึ้นหน้าปกหรอกค่ะมันเสี่ยง...” เธอเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ จ้องมองเขาตรงๆ พยายามปรับสายตาให้ปรกติที่สุด!!

“อืม...ฉันน่าจะดังกว่าดาราอีกนะ มีสาวๆ วิ่งตามฉันเป็นพรวน เหมือนกับว่าฉันเป็นคนสำคัญ ทั้งๆ ที่ฉันมันก็แค่คนธรรมดา ไม่ได้ยืนอยู่หน้ากล้อง หรือหลังไมล์”