พยัคฆ์ร้ายพ่ายเล่ห์ บทที่2.อลิน
1565 คำ
ชายหนุ่มกดมุมปากโค้งลง เขาเหยียดยิ้มหมิ่นๆ มองผู้หญิงสาวที่นอนทอดกายอ่อนระทวยกลางเตียงด้วยสายตาเฉยชา...
ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นยืน เขาคว้ากางเกงบ็อกเซอร์ขึ้นมาสวมใส่ลวกๆ และเปิดประตูด้านข้างออกไป มือใหญ่คว้าซองบุหรี่กับไรเตอร์สีเงินวาววับเพื่อออกไปสูบบุหรี่ด้านนอก ควันสีขาวขุ่นลอยเอื่อยๆ อยู่เหนือศีรษะทุยได้รูป เขาพ่นควันออกจากช่องปากหลังจากดูดอากาศผ่านม้วนบุหรี่และปล่อยควันออกมาเป็นสาย ความคิดลอยล่อยไปถึงเรื่องราวแต่หนหลัง ชนวนเหตุความหมางใจตั้งแต่รุ่นเก่าดึกดำบรรพ์จนแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันคือเรื่องอะไร มาปัง!! อีกครั้งในรุ่นเขา ทั้งๆ ที่ต่างคนต่างอยู่มานาน ‘เฉิง’ กับ ‘ฉาง’ แบ่งพื้นที่หากินกันอย่างชัดเจนไม่มีใครล้ำเส้นในแบ่งฮ่องกงเป็น2 ส่วนและแต่ละส่วนดูแลโดยสองตระกูลใหญ่ ไม่ข้องเกี่ยวกันโดยสิ้นเชิง
เขาเองก็งงๆ ว่าเหตุการณ์บานปลายตอนไหน มีเรื่องมีราวใหญ่โตถึงกับนองเลือดเพียงเพราะผู้หญิงคนหนึ่งมาติดพันเขา แต่บังเอิญเธอเป็นคนที่เฉิงอู่แอบหลงรัก เหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้งให้คนในเกาะฮ่องกงต้องเดือดร้อน จึงส่งผู้หญิงร้อยเล่ห์คนนั้นมา ที่สำคัญแดเนียลรู้ เขาแค่สนุกไปตามประสาหนุ่มเสน่ห์แรง ที่มักจะมีสาวสวยมาติดพันเรื่อยมา เขาเองยังจำชื่อผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ รู้แค่ว่าเธอสวยดี ลีลาก็ใช่ย่อย ไม่ใช่สาวใสซื่ออย่างที่เฉิงอู่เข้าใจ? ผู้หญิง...นรก...เธอทำให้เกาะฮ่องกงเดือด และเพลิงแค้นลุกโหม ผู้ชายคนหนึ่งที่จมดิ่งในห้วงเหวรัก และถลำลึกจนหน้ามืดตามัว เฉิงอู่บุกเขามาในถิ่นเขา ควงปืนเข้ามาหมายปลิดชีพเขาด้วยซ้ำ แต่ต้องพ่ายแพ้กลับไปแถมถูกยำบาทาจนสะบักสบอม เมื่อลูกชายตระกูลเฉิงเมามายขาดสติ แต่กลับมาอาละวาดในถิ่นศัตรูเลยมีคนหมั่นไส้ ฝากรอยเท้าบนร่างกายเสียเต็มที่!!
แดเนียลเองก็รู้สึกผิด ความจริงเขาน่าจะใส่ใจเรื่องนี้มากกว่านี้อีกหน่อย เขาควรจะให้เกียรติเฉิงอู่ ดูแลชายหนุ่มเพราะเป็นกึ่งๆ ผู้นำตระกูลที่มีสิทธิ์และศักดิ์เท่าเทียมกัน แต่เวลานั้นเขากำลังเมามันกับคู่ขาคนโปรด เลยปล่อยปละให้ลูกน้องจัดการกันเอง มารู้อีกที่เฉิงอู่ก็ถูกมือมืด? จัดการเสียแล้ว!! และเขายังสืบหาไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใคร? เป็นคนลงมือปลิดชีพเฉิงอู่ครั้งนั้น มันน่าจะมีมือที่สาม ที่ต้องการให้ ‘เฉิง’ และ ‘ฉาง’ แตกคอกัน เพียงแต่ยังจับมือใครมาดมไม่ได้!!
ชายหนุ่มย้อนกลับเข้าไปภายในอีกครั้ง หลังละเลียดบุหรี่จนหมดม้วน เขาทอดสายตาเฉยเมย มองลิลลี่และส่ายศีรษะด้วยความเอือม...ยามใบหน้าปราศจากเครื่องสำอาง พวกเธอหน้าตาจืดสนิท คราบกระดำกระด่างบนหน้าแสดงให้เห็นว่าหล่อนโบ๊ะหน้ามาหนาไม่ใช่น้อย
ชายหนุ่มเดินผ่านเลยไป เขาไม่คิดที่จะกลับไปซุกตัวบนที่นอน มือแข็งแรงเอื้อมคว้าเสื้อและกางเกงขึ้นมาจากพื้น แล้วจึงเปิดประตูเดินออกไปภายนอกเพื่อจัดการความเรียบร้อยของตัวเอง เขาเปลี่ยนชุดใหม่ โยนชุดเก่าไว้ในตะกร้าเมื่อมีแม่บ้านมาจัดการทำความสะอาดให้
“ส่งลิลลี่ด้วย ฉันไปก่อนล่ะ ไม่ต้องตามอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง!!” แดเนียลรีบยกมือขึ้นห้าม เมื่อลูกสมุนขยับตัวเตรียมพร้อม ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญก็จริง แต่ในบางเวลาเขาก็อยากอยู่แบบไม่มีใครมองตามบ้าง
“มันอันตรายนะครับเฮีย...อาจจะมีคนปองร้าย”
“คิดว่าฉันไม่มีมือเหรอ? อยากเข้ามาก็มา ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเฟยหลงคิดจะทำอย่างไรต่อ รู้ๆ กันอยู่นะ เรื่องนั้นฉันไม่ผิด...ลูกชายของเขาหุนหันเอง...และน่าจะมีมากกว่าที่เรารู้ มันมีมือที่สามแน่ๆ เพียงแต่เรายังไม่รู้ว่ามันเป็นใคร? และต้องการอะไร”
ชายหนุ่มพูดเสียงเย็นๆ เขาหรี่ตาลงเมื่อกำลังคิดถึงมูลเหตุ และอยากรู้ว่าไอ้คนที่ลงมือต้องการอะไรกันแน่...
หญิงสาววางแก้วกาแฟในมือลง เธอมองตามแผ่นหลังตึงแน่นของเป้าหมาย ชายหนุ่มรูปหล่อสุดๆ ภาพลักษณ์เสเพลตัวพ่อ... มีใครในเกาะฮ่องกงไม่รู้จักเขาบ้างล่ะ ‘แดเนียล เฉิง’ เขากำลังฮอตสุดๆ เป็นไอดอลให้กับวัยโจ๋ที่กำลังริเริ่มเดินบนเส้นทาง ‘นักเลง’ รู้ทั้งรู้ว่ามันเต็มไปด้วยอันตรายแต่ก็ยังมีผู้ชายหน้าโง่กระเสือกกระสนเดินเข้าไปบนเส้นทางนั้นกันเหลือเกิน...
เธอวางเงินค่ากาแฟไว้บนโต๊ะ และผุดลุกขึ้นยืน ก้าวตามชายหนุ่มไปห่างๆ เพื่อหาจังหวะเหมาะๆ ในการทำความรู้จัก เพื่อเข้าสู่จุดหมายที่ต้องการเป็นเกมการล้างแค้นที่เธอไม่อยากทำสักนิด แต่กลับต้องมาแบกไว้บนบ่าเพราะคำว่า ‘ลูกกตัญญู’ พ่อที่ไม่เคยไยดีตัวเองกับแม่ แค่ส่งเงินมาให้ใช้จ่ายแต่หน้าตาไม่เคยมาให้เธอรับรู้ว่ามี เฟยหลงเป็นบิดา แต่เท่าที่จำได้แทบนับครั้งได้เลยเชียวล่ะที่เคยเจอตัวเป็นๆ ของพ่อ ท่านอยู่ที่ฮ่องกง ในขณะที่เธอกับแม่อยู่เมืองไทย เนื่องจากสถานะแม่เป็นแค่ ‘เมียน้อย’ ผู้หญิงที่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกัน และมีลูกด้วยกันแค่นั้น
แม่ไม่ได้รักพ่อ และพ่อเองก็คงไม่ได้รักแม่ด้วย แต่แม่รักเธอที่สุดท่านทุ่มเทดูแลเธอเป็นทั้งพ่อและแม่ ไม่เคยทำอะไรที่เธอไม่ชอบ แม้แต่จะมีสามีใหม่ ท่านวางตัวดีเป็นเสาหลักให้ครอบครัว แต่กลับมีวาสนาน้อยนิด ต้องจากโลกไปก่อนวัยอันควรเพราะโรคภัย เธออยู่กับยายที่เมืองไทย จนวันหนึ่งเฟยหลงดั้นด้นไปหาถึงบ้าน ด้วยสีหน้าเศร้าหมองดำคล้ำ ดวงตาแดงก่ำ
“เฉิงอู่พี่ของแกตายแล้ว!! มีคนฆ่าเฉิงอู่ตาย และฉันต้องการให้แกเอาคืนไอ้หมอนั่น!!”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย อลินไม่ได้เกี่ยวข้องกับแก๊งของคุณเลย...ต่างคนต่างอยู่เถอะ ยังไงลูกชายของคุณก็คงไม่มีทางฟื้น” ยายลานแย้งเสียงเข้ม เธอสะบัดใบหน้าใส่ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า ไอ้ลูกเขยที่แทบไม่เคยเจอหน้าและเป็นคนทำให้ลูกสาวของท่านต้องมีราคีติดตัวด้วยคำตราหน้าที่ชาวบ้านชาวช่องก่นด่า ‘เมียน้อย’
“ได้ยังไงกันล่ะ พี่แกตายทั้งคนแกจะปล่อยให้คนฆ่าพี่แกลอยนวลไปได้ยังไง แกคิดดูสิฉันต้องเจ็บช้ำเท่าไรที่ต้องทนมองดูลูกถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา!!”
“เหอะ!! จะเจ็บช้ำ จะเสียใจยังไง คนตายแล้วก็ไม่มีทางฟื้น อลินเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะไปทำอะไรได้ ขนาดเจ้าพ่อใหญ่อย่างท่านเฟยหลงยังพ่าย” เสียงเหน็บแนมของผู้สูงวัย เธอเอ่ยแย้งทุกคำพูดและไม่เห็นด้วยอย่างแรง แต่หญิงสาวกลับนิ่งเฉยจนนางเองยังกลัวใจ...ลูกเสือ ยังไงก็เป็นเสือวันยังค่ำ เธอเห็นอลินมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ยังไม่เคยเดาใจหลานสาวได้เลย หญิงสาวเงียบขรึมและเป็นคนดูยาก...
“แม่ก็พูดได้สิ แม่ลานไม่ได้เป็นฉัน จะรู้ได้ยังไงว่าการสูญเสียลูกชายที่หวังให้เป็นผู้นำแทนตัวเอง มันเจ็บช้ำขนาดไหน?”
“ฉันก็เป็นแม่คน ทำไมฉันจะไม่รู้ แต่ฉันรู้จักแยกแยะ อยู่ในวงการนักเลง ไม่ฆ่าเค้า เค้าก็มาฆ่า...อย่าเอาเรื่องสายเลือดมาขอร้องเลยอลินไม่ควรเข้าไปยุ่งตรงนั้น”
“ยาย...”
“อยู่เฉยๆ น่าอลิน พ่อแกมันคนเห็นแก่ตัว ถ้าไม่เดือดร้อนจะโผล่หน้ามาให้เห็นไหม? คงไม่มีทางแล้วสิ!! ถึงดั้นด้นมาถึงนี่ได้” นางขยับปากบอกหลานสาว ริมฝีปากเหี่ยวย่นเบ้แบะ และอยากจะขับไล่เฟยหลงไปเสียให้พ้น ไม่อย่างนั้นคงมีเรื่องเดือดร้อนแน่ๆ
“ยังไงฉันก็เป็นพ่อของหลานแม่น่ะ...การที่พ่อ แก่ๆ คนนี้จะมาขอร้องให้ลูกสาวช่วยมันผิดหรือ?”
“ถ้าแกรักลูกเหมือนที่แกอยากจะบอกนะ แกคงไม่ให้อลินไปเสี่ยงอันตรายหรอกใช่ไหม? คนที่สามารถฆ่าลูกชายท่านเฟยหลงผู้ยิ่งใหญ่ได้ คงไม่ใช่คนธรรมดา แล้วอย่างนี้ยังจะอยากให้อลินไปเสี่ยงกับคนน่ากลัวอย่างนั้นเหรอ?” นางกรรโชกเสียงเคร่ง จะให้หลานสาวไปเสี่ยงอันตรายอย่างนั้นได้ยังไง เมื่อเหมือนเดินเข้าสู่ประตูนรกชัดๆ ...
“เพราะอย่างนี่ไงถึงต้องใช้คนแปลกหน้า ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน!! ในฮ่องกงไม่มีใครรู้ เรื่อง ‘อลิน’ มันเป็นจังหวะเหมาะที่จะได้ลงมืออย่างแนบเนียน”
“แกก็คิดได้แค่นี้...ทำไมไม่ปล่อยวางบ้าง ฆ่าแกงกันไปกันมาเมื่อไรจะจบ”
“จะจบได้ก็ต่อเมื่อ...ไอ้นั่นมันต้องตายตามเฉิงอู่ไป!!”
- ผู้เขียน
