“อื้ม จริง ฉัน… พูดจริงๆ” หนุ่มหล่อปั้นหน้าสีหน้าเรียบเฉยแม้เสี้ยววินาทีจะเผลอหลุดยิ้ม “ไปเปลี่ยนชุด เลิกร้องไห้ งอแงเป็นเด็กได้แล้ว”
และในที่สุดอารยาก็ยิ้มออกจนได้ น่าเหนื่อยใจนะ เขาง้อนิดเดียวก็ใจอ่อนแล้ว “ก็อายหวังดีกับอาภีมนี่นา ไม่อยากให้เสียเวลากับผู้หญิงไม่ดี”
ภีมพลก้าวเท้าเข้าไปใกล้สาวน้อยมากยิ่งขึ้น จัดการเชยปลายคางสวยขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาให้อย่างถนอมมือมากที่สุด ราวกับจับแรงกว่านี้แล้วผิวบอบบางจะบอบช้ำคามือ ไม่ๆ จะไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว
“ดูไม่ออกหรอก ผู้หญิงดีกับผู้หญิงไม่ดีเป็นแบบไหน”
“ก็… ผู้หญิงไม่ดีเขาอาจจะเข้ามาหาอาภีมเพราะเงินเพราะสิ่งที่อาภีมมีให้เขา แต่ผู้หญิงดีๆ จะไม่สนใจของนอกกายพวกนั้น จะรัก และอยากดูแลอาภีมด้วยใจจริง…” พูดแล้วก็แอบเขิน บอกใบ้ให้ขนาดนี้ถ้ายังไม่รู้ว่าหมายถึงใครก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว อารยาส่งยิ้มบางๆ ให้ผู้ปกครองหนุ่ม เราอยู่ใกล้กันมาก หน้าอาภีม ปาก จมูก
