เสี่ยงรัก 3 ทางรอด
916 คำ
หลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างสงบลง พลอยขวัญนั่งทำแผลให้สามีอย่างเบามือ โดยมีมินมินนั่งมองบาดแผลของคนเป็นพ่อด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บมากไหมคะพ่อ”
“นิดหน่อยลูก”
“แสดงว่าเราต้องทิ้งบ้านหลังนี้ไปใช่ไหมคะ” เธอเกิดและโตที่บ้านหลังนี้ มันน่าเสียดายมากถ้าหากต้องทิ้งบ้านหลังนี้ไป
“ไม่มีใครอยากทิ้งบ้านหลังนี้ไปหรอก แต่มันก็จำเป็นถ้าต้องทำ” อาธิปพูด เข้าใจความรู้สึกของลูกสาว อยู่มาตั้งแต่เกิดคงไม่อยากไปอยู่ที่อื่น แต่ถ้าหากไม่ทำแบบนั้น คงโดนตามล่าอีกครั้งอย่างแน่นอน
ถือว่ามาเฟียคนนั้นยังปรานี เท่าที่เห็นเหตุการณ์มาทั้งหมดด้วยตาตัวเอง ผู้ชายคนนั้นอ้อนวอนแทบตาย แต่กลับไม่ได้รับการปรานีจากมาเฟียคนนั้น
“เมื่อมีโอกาสเราต้องรีบหนี”
“จริงๆ ขวัญเองก็ไม่อยากทิ้งบ้านหลังนี้ไปเหมือนกัน อยู่มาตั้งนานอะเนอะ” แต่เพื่อความปลอดภัยของทุกคนในบ้าน คงต้องยอม
อาธิปมองไปรอบๆ บ้านของตัวเอง คงได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย แถมยังเป็นจุดเปลี่ยนของเขาไปอีกด้วย จากคนเคยร่ำรวย กลับกลายเป็นบุคคลล้มละลาย ชีวิตตกอับ จากเคยเป็นเจ้านายคนมาก่อน ต้องกลายมาเป็นลูกน้องคนอื่นแทน เพิ่งเข้าใจรสชาติของการเป็นลูกน้องคน ก็ในวันที่ไม่เหลืออะไร
สายตาหยุดมองเหรียญรางวัลที่ได้รับตอนเรียน จำได้ดีว่าตอนนั้นได้มายังไง เกือบเอาทิ้งไปแล้ว แต่เลือกที่จะเก็บเอาไว้เตือนใจ ว่ามิตรภาพดีๆ เกิดขึ้นที่ไหน
“เดี๋ยวพี่มานะ” อาธิปบอกพลอยขวัญ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินออกไป ในสภาพเดินเหินไม่ค่อยสะดวก
มินมินมองตามคนเป็นพ่อจนหายไปยังมุมหนึ่งของบ้าน จากนั้นย้ายไปนั่งกับคนเป็นแม่
“พ่อจะโอเคไหมคะ”
“คงไม่เท่าไรหรอกแม่ว่า”
“เป็นห่วงพ่อจังเลยค่ะ”
“แม่ก็เหมือนกัน”
เธอมองไปยังจุดที่พ่อเดินไปด้วยแววตาเป็นห่วง ทำไมครอบครัวของเธอถึงมีแต่เรื่องนะไม่เข้าใจเลย
“มินรีบขึ้นไปเก็บของนะลูก เราจะเดินทางกันคืนนี้เลย”
“ค่ะแม่” เธอลุกขึ้น แล้วเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านเพื่อเก็บของเตรียมหนีจากมาเฟียใจร้ายคนนั้น
นี่เธอต้องไปจากบ้านหลังนี้แล้วจริงๆ หรือเนี่ย ไม่อยากไปเลย…
ขณะกำลังนั่งเก็บของ บังเอิญไปเจอกล่องๆ หนึ่ง ในนั้นมีสมุดเล่มนึงถูกเก็บเอาไว้ เธอจำได้ว่าคืออะไร เป็นสมุดที่เธอเอารูปภาพมาแปะและตกแต่งอย่างสวยงาม จำได้ว่าทำเอาไว้ตอนเรียนม.ปลาย
เธอหยิบขึ้นมาเปิดดูอีกครั้ง มัธยมเป็นช่วงที่สนุกที่สุดแล้ว ทุกครั้งที่ผ่านโรงเรียน หวนให้คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นจนไม่อยากจบเลย เปิดมาได้สักพักก็ต้องหยุดอยู่ภาพนึง เธอมองให้ดีๆ ว่าคนในรูปที่ติดมาเป็นใคร
“!!!” เธออึ้งจนพูดไม่ออก คนในรูปคือผู้ชายที่เอาปืนจะยิงพ่อของเธอก่อนหน้านี้ยังไงล่ะ
บังเอิญเกินไปไหม
จำได้แม่นเลย ตอนนั้นเป็นการมอบทุนการศึกษาให้นักเรียน โดยคนที่มามอบทุนการศึกษาคือเขา! ตอนนั้นนักเรียนผู้หญิงหลายคนหวีดเขาเยอะมาก ถึงขั้นเข้าไปขอถ่ายรูปเพราะเขาหล่อ
หล่อจริงไม่ปฏิเสธ เพราะรูปถัดมาก็เป็นรูปเธอ ที่ถ่ายรูปกับเขา ชูสองนิ้วสวยๆ ด้วย ยิ้มเห็นเหล็กดัดฟันซะด้วย
นักบุญใจดีสุดหล่อวันนั้น คือมาเฟียใจร้าย ที่บุกเข้ามาขู่ฆ่าครอบครัวของเธอ
สวนทางกับคนในวันนั้นจริงๆ
ก๊อก ก๊อก
เธอวางสมุดในมือลง ก่อนจะลุดขึ้นไปเปิดประตู
แกร๊ก
“คะแม่”
“ลงข้างล่างก่อนสิมิน”
“มีอะไรเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม ใบหน้าของแม่มีรอยยิ้มประดับอยู่ ผิดกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
“ลงมาก่อน” พลอยขวัญบอกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ” เธอเดินตามแม่ลงไปข้างล่าง อยากรู้เหมือนกันว่ามีเรื่องอะไร ทำไมจู่ๆ สีหน้าของแม่ถึงเปลี่ยนไป จากเดิมที่ร้องไห้เพราะเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
พอลงมาข้างล่างแล้ว เห็นพ่อนั่งรออยู่โซฟา
“มีอะไรกันเหรอคะ”
“เราไม่ต้องหนีกันแล้วนะมิน” อาธิปพูดขึ้นมา พร้อมกับมองหน้าลูกสาว
“ทำไมล่ะคะ ก็ไหนผู้ชายคนนั้นบอกว่า ให้โอกาสเราหนี ถ้าหาเราเจอ เขาจะฆ่าพวกเราไงคะ”
“พ่อมีทางแก้เรื่องนี้แล้ว”
“ทางแก้? ทางแก้คืออะไรคะ”
“แต่งานนี้มินต้องช่วยด้วย”
“ให้มินช่วยยังไงคะ”
อาธิปหันไปมองพลอยขวัญ ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองลูกสาว ไม่รู้งานนี้มินมินจะเห็นด้วยหรือเปล่า แต่เป็นทางเลือกเดียวที่จะทำให้ครอบครัวรอด
“มินต้องหมั้น”
“คะ?” เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม
“มินต้องหมั้นกับลูกชายของอดีตเพื่อนพ่อ”
“!!!!” เธอช็อคไปเลยล่ะ ต้องหมั้นกับลูกชายอดีตของเพื่อนพ่อใช่ไหมถึงจะรอด
“นั่นคือทางเดียวที่ครอบครัวของเราจะรอด จากมาเฟียคนนั้น”
ตอนนี้เธอพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะ…
- ผู้เขียน
