เสี่ยงรัก 2 ให้โอกาสหนี
776 คำ
“มินหนีไปลูก!” พลอยขวัญตะโกนบอกลูกสาว ตนสามารถเป็นอะไรไปก็ได้ ยกเว้นลูกสาว
มินมินยังมีอนาคตอีกยาวไกล จะเอาชีวิตมาจบไว้ที่นี่ไม่ได้ ลูกสาวของเธอต้องได้ทำตามความฝัน ไม่ใช่มีจุดจบแบบนี้
“ปล่อยพ่อแม่ของฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ถ้าไม่ปล่อยล่ะ” เขาหลุบมองร่มในมือที่ปลายแหลมของมันชี้มากลางอก แรงสั่นของร่มทำให้รู้ได้ทันทีว่าอีกคนกำลังหวาดกลัว แต่เลือกที่จะสู้เพื่อพ่อแม่
“เธอจะใช้ร่มฟาดฉัน?”
“ฉะ…ฉันทำได้หมดนั่นแหละ ถ้าพวกคุณยังไม่หยุดทำแบบนี้“ ยอมรับว่ากลัวผู้ชายคนนี้ แต่กลัวเสียพ่อแม่ไปมากกว่า
“ลูกสาวของผมไม่เกี่ยว ปล่อยเธอไป…อ๊ากก!!” มืออาธิปถูกเหยียบโดยชายฉกรรจ์
“พ่อ!” เธอโกรธแล้วนะ! ยกร่มขึ้นจะฟาดใส่คนใจร้ายตรงหน้า แต่กลับถูกเขาคว้าเอาไว้แล้วแย่งเธอไปอย่างง่ายดาย
พรึ่บ!
“อ๊ะ!”
“หึ อ่อนแอ” เขาทิ้งร่มลงพื้น การกระทำดูกล้าหาญดี แต่เสียดายที่อ่อนแอเกินไปหน่อย แบบนี้ไม่เห็นจะสนุกเท่าไรเลย
“ปล่อยลูกสาวกับเมียผมไป ถ้าจะฆ่า ฆะ…ฆ่าผมคนเดียว”
ภาคินปรายสายตาไปมองอาธิปแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ต้องห่วงเลย ได้ตายสมใจแน่นอน ใครที่เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้โดนฆ่าปิดปากทุกราย ไม่เคยมีใครหนีรอดไปได้สักคนเดียว
“ไม่ต้องห่วง กูฆ่ามึงแน่”
“งั้นก็ฆ่าฉันด้วย แต่ขอร้องคุณอย่างนึงได้ไหมคะ ช่วยปล่อยลูกสาวของเราไป” พลอยขวัญพูดต่อรองกับภาคิน
“ไม่ขวัญ! เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับขวัญเลย ขวัญกับลูกต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป” เกิดจากเขาเองทั้งหมด
ย้อนกลับไปตอนเกิดเหตุ เขากับเพื่อนในที่ทำงานนัดกันไปดื่มสังสรรค์หลังเลิกงาน ตอนนั้นขอตัวกลับก่อนเพราะอยากรีบกลับไปกินข้าวกับครอบครัว แต่ดันไปเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าเสียก่อน ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขา ฉะนั้นจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง
“ไม่ต้องเถียงกัน ได้ตายกันทั้งหมดนี่แหละ”
“ได้โปรดเถอะค่ะ อย่างน้อยช่วยเมตตาไว้ชีวิตลูกสาวของพวกเราไว้ก็ได้ ลูกเรายังเรียนอยู่ ให้ลูกสาวของเราได้ใช้ชีวิตเพื่อทำตามความฝันเถอะนะคะ”
“ไม่เอาอะแม่ ถ้ามินต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีพ่อกับแม่ มินยอมตายไปด้วยดีกว่า” เธอไม่อาจใช้ชีวิตบนโลกนี้ตามลำพัง โดยไม่มีพ่อกับแม่ได้
ภาคินชักปืนออกมาแล้วขึ้นนก เล็งปืนไปยังอาธิปที่ถูกกดให้นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น มินมินที่กำลังจะเข้าไปช่วยคนเป็นพ่อ โดนผู้ชายอีกคนเข้ามาล็อกตัวเอาไว้ สายตาคมกริบมองอาธิปด้วยความเย็นชา
แววตาคู่นั้น คือแววตาเดียวกับที่ฆ่าผู้ชายคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม และตอนนี้กำลังมองมาที่ตน
พลอยขวัญร้องไห้ พยายามดิ้นออกจากพันธนาการชายฉกรรจ์แต่กลับไม่เป็นผล ทนเห็นสามีตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้จริงๆ
สายตาคมกริบเหลือบไปเห็นบางอย่างที่ห้อยอยู่ผนังบ้านของอาธิป เป็นเหรียญรางวัลอะไรสักอย่าง ที่ทำให้ชะงักเพราะว่าเหรียญรางวัลนั้น พ่อของตนก็มีเหมือนกัน
“เอาเหรียญรางวัลนั่นมาจากไหน”
“ดะ…ได้มาจากค่าย ช่วงซัมเมอร์ของโรงเรียน”
ภาคินลดปืนที่จ่อหน้าอาธิปลง
“กูจะให้โอกาสพวกมึงหนี”
อาธิปชะงัก ก่อนจะมองไปยังภรรยาและลูกสาว อย่างเริ่มมีความหวัง
“กูจะให้โอกาสถึงแค่พรุ่งนี้ตอนค่ำ ถ้าพวกมึงหนีกูไปได้กูจะปล่อยไป แต่ถ้ากูตามหาพวกมึงเจอเมื่อไหร่ พวกมึงตาย”
ลูกน้องภาคินมองหน้ากันด้วยความงุนงง นี่คงเป็นครั้งแรกที่เจ้านายให้โอกาสเหยื่อหนี ทั้งที่ผ่านมาไม่เคยมีใครได้รับโอกาสให้หนี
“เจอเมื่อไหร่ ไม่ได้มาอ้อนวอนกูแบบนี้แน่” เขาพูดทิ้งท้ายแล้วหมุนตัวเตรียมเดินออกไป แต่ทว่าสายตากลับหยุดมองมินมินที่อยู่ในชุดนักศึกษา ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร
จังหวะเดินสวนกัน กลิ่นตัวหอมหวานของมินมิน ลอยผ่านจมูกจนหัวใจแกร่งสั่นคลอน กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงที่เคยเจอมาค่อนข้างไปทางเดียวกัน มินมินเองก็เช่นกัน แต่ผิดตรงที่หอมจนทำให้เขาใจสั่นตาม
- ผู้เขียน
