เหลี่ยมรักเสน่ห์ร้าย

            ตลาดสดของอำเภอกำลังจอแจไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าและผู้คนที่มาจำจ่ายรวมทั้งหญิงสองวัยที่กำลังเดินเลือกซื้อของในตลาด เมื่อทั้งคู่เดินผ่านร้านผักคนที่อ่อนวัยกว่าจึงได้เอ่ยปากขึ้น             “ ป้าเมี้ยน อยากกินแกงส้มชะอมไข่ เย็นนี้ช่วยทำให้กินหน่อยนะ ” กุ้งนางหันไปบอกเมี้ยนวัยห้าสิบเมื่อเห็นยอดชะอมอวบแล้วอยากกินขึ้นมาทันที             “ ได้สิค่ะ เย็นนี้ป้าจัดให้สุดฝีมือเลย ”‘ เมี้ยนหรือป้าเมี้ยน’คนเก่าคนแก่ของบิดารับหน้าที่ดูแลกุ้งนางตั้งแต่มารดาของหญิงสาวจากไปตั้งแต่เด็กจนโต แม้จะเรียนจบจนมีการมีงานทำ แต่เมี้ยนก็ยังคิดว่าหญิงสาวยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆคำว่า ‘ คุณหนู ’ จึงติดปากแม้หญิงสาวจะเคยขอไม่ให้เรียกเพราะตนเองก็ไม่ใช่ลูกผู้ลาภมากดีที่ไหน แต่ป้าเมี้ยนของเธอก็ยืนยันเหมือนเดิมจนบางครั้งก็ถูกจ่อยหลานชายแท้ๆ ของเมี้ยนที่บิดาของกุ้งนางรับไว้อุปการะล้อเลียน เพราะคำว่า ‘ คุณหนู ’ มันไม่เหมาะกับความแก่น แสบของเธอ             “ ว่าแต่คุณหนูอยากได้อะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า ” เมี้ยนหันไปถามหญิงสาวหลังจากได้ยอดชะอมมากำใหญ่             “ ฉันว่าพอก่อนดีกว่ามั้ง ทั้งป้าทั้งฉันไม่มีมือจะหิ้วอะไรแล้ว ” หญิงสาวยกมือที่กำลังหอบข้าวของพะรุงพะรังทั้งสองข้างขึ้น             “ จริงด้วยสิ โธ่! แม่คุณสงสัยจะหนักแย่เลย ว่าแต่ไอ้จ่อยมันหายหัวไปไหนของมันนะ ไอ้นี่! ชอบอู้! แทนที่จะมาช่วยกันหิ้วของกลับหายหัว สงสัยคงจะ... ”             “ ไม่เป็นไรหรอกป้า ไม่ได้หนักหนาอะไร ฉันว่านะบางทีไอ้จ่อยของป้ามันอาจจะไปรอที่รถแล้วก็ได้ ” กุ้งนางแย้งขึ้นเมื่อรู้สึกว่าป้าเมี้ยนกำลังจะร่ายยาว ถ้าปล่อยให้บ่นต่อไปเรื่อยๆถึงบ้านแล้วก็คงไม่หยุดบ่น             “ ถ้าอย่างนั้นเราก็กลับกันเลยดีกว่า แต่..เดี๋ยวค่ะ ป้าพึ่งนึกออกว่าไข่ที่บ้านพึ่งหมดไปเมื่อเช้า ”             “ ถ้าอย่างนั้นป้าไปรอที่รถก่อนนะ ฉันเดินไปซื้อไข่ที่ร้านตาแฉะเอง ”             “ ก็ได้ค่ะ รีบไปรีบมานะคะ ป้าจะได้ไปดูไอ้จ่อยมันด้วย ไม่รู้ว่าไปแอบหลีแม่ค้าอยู่ร้านไหนมันน่านะ! จริงๆสิ ”               หลังจากแยกกับเมี้ยนหญิงสาวก็เดินข้ามถนนมากอีกฝาก ก่อนจะเลี้ยวตรงหัวโค้งถนนซึ่งเป็นบริเวณที่มีคิวรถมอเตอร์ไซด์จอดอยู่ กุ้งนางต้องหยุดชะงัก ยืนทำหน้าเมื่อยอย่างเซ็งเมื่อเจอกับคู่อริเก่า             “ ไปไหนมาหรือจ๊ะน้องกุ้งนาง ดูสิหิ้วอะไรมาเยอะแยะเชียว ให้พี่เป้ช่วยถือนะ ”             ‘ พี่เป้หรือไอ้เป้ ’ ลูกกำนันของตำบลข้างเคียงเจ้าของสัมปทานคิวรถมอเตอร์ไซด์ฉายามาเฟียเสื้อวิน ปาดเข้าหาหญิงสาว มือหนาแย่งถุงในมือ โดยไม่สนใจสายตาดุๆ ของเจ้าของ             “ นึกว่าไปซื้ออะไรมา ที่แท้ก็ชมพู่นี่เอง ” เป้โยนไม้จิ้มฟันในมือทิ้งก่อนจะหยิบผลไม้สีแดงเข้มออกจากถุง             “ ถ้าอยากกินก็เอาไป ยกให้ แล้วหลีกไป !! ถือเสียว่าทำทาน ”  หญิงสาวเดินหลีกไปอีกทาง             “ พูดแบบนี้ หาว่าพี่เป็นขอทานหรือจ๊ะ ? ” เป้ตามมาดักหน้าพร้อมลูกกะเบ๊อีกสองคน             “ แล้วแต่จะคิด ถ้าทำตัวเหมือนพวกเปรตอดอยากคอยขอส่วนบุญก็รับไป หลีกไป !! ไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้สะเออะมายืนเกะกะคนอื่น ” กุ้งนางออกคำสั่ง             “ จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกับพี่ก่อนสิ ว่าแต่ชมพู่นี่มันน่ากินไม่ใช่เล่นเนอะ สีแด๊งแดงเหมือนแก้มเจ้าของ ” แม้จะระคายหูแต่เป้ยังทำหน้าหนายื่นหน้าเข้าใกล้หญิงสาว “ เฮ้ย ! พวกเอ็งว่าระหว่างชมพู่กับน้องกุ้งนางของข้า ใครมันจะหวานกว่ากันว่ะ ? ” เป้หันไปถามลูกน้องพร้อมกับโยนชมพู่ในมือให้เจ้าศักดิ์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ศักดิ์รับผลไม้สีแดงมาโยนเล่น แล้วหันไปบอกลูกพี่             “ อยากรู้ว่าใครหวานกว่าใคร พี่เป้ก็ชิมดูก่อนสิ ” “ จริงด้วยสิ ไอ้ศักดิ์ ! เป็นความคิดที่ดีว่ะ ”  เป้ถูกใจกลับความคิดของศักดิ์ หยิบชมพู่อีกลูกแล้วเช็ดกับอกเสื้อตนเองแบบลวกๆ ก่อนจะกัดคำโตเคี้ยวก้วมๆ “ อือ..หือ หวานจริงๆ ด้วยแฮะ อยากรู้จังว่าน้องกุ้งนางจะหวานเหมือนชมพู่ด้วยหรือป่าว ? ” เป้ยื่นหน้ามาส่งสายตาหวานเยิ้ม จนกุ้งนางหน้าตึงกับวาจาจาบจ้วงถอยหลังไปสองสามก้าวเมื่อเป้สาวเท้าเข้าหา             “ ถอยออกไปนะ ! ” หญิงสาวแหวออกแต่อีกฝ่ายไม่คิดจะฟังสักนิด             “ แหม ! พอมาคนเดียวเข้าหน่อย ถึงกับถอยเลยหรือจ๊ะ สงสัยจะกลัวล่ะซิ มา..มะเดี๋ยวพี่เป้ไปส่งบ้านให้เอง ” เป้โยนชมพู่ในมือที่เหลือทิ้ง ยืดตัวขึ้นพร้อมกับขยับปกเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีแดงสดของตน             “ ไม่ต้อง ! ฉันมีปัญญากลับเองได้ เอาเวลาของพวกแกไปทำมาหากินหรือทำประโยชน์ให้ส่วนรวมจะดีกว่ามั้ง ” กุ้งนางแสยะยิ้มที่มุมปาก             “ เวลาของพี่มีไว้ให้น้องกุ้งนางคนเดียว น่า..นะอย่าทำเป็นเล่นตัวนักเลย  ปากร้ายๆ แบบนี้มีใครที่ไหนจะกล้าจีบ นอกจากพี่เป้คนนี้คนเดียว ”             กุ้งนางตารุกวาวด้วยโทษะพูดแบบนี้มันกระแทกใจดำหญิงสาวอย่างแรงแบบนี้มีเรื่องกันเลยดีกว่าไหม ? รู้สึกคันไม้คันมือยังไงพิกล ไอ้พวกปากแมวๆ แบบนี้คงต้องหาอะไรเกาแก้คันแล้วล่ะมั้ง             “ ฉันบอกให้หลีกไปยังไงล่ะ ไอ้เป้!  ”  กุ้งนางตะโกนออกไปอย่างเหลืออดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจของเหล่ามาเฟียเสื้อวิน             “ จุ๊ๆๆ..พูดไม่เพราะเลย เรียกพี่สิจ๊ะ แบบนี้ เดี๋ยวก็หาผัวไม่ได้กันพอดี ” คำพูดของลูกพี่มาเฟียเสื้อวินมันช่างเป็นที่ถูกอกถูกใจของลูกน้องเสียจริง เสียงหัวเราะจึงดังลั่นขึ้นอีกครั้ง              คนที่ยืนหน้าตึงตั้งแต่แรกผ่อนลมหายใจเข้าออกยาวๆ เพื่อระงับโทสะ แต่มันก็ยากเย็นเสียเหลือเกินที่จะไม่ให้มีเรื่อง โดยเฉพาะในที่สาธารณะมีคนบุกพล่านในตลาดอย่างนี้ จากที่ตั้งใจจะไม่ให้มีเรื่องเหมือนครั้งก่อนๆ คงต้องพักไว้ก่อน เพราะมันดูจะผิดธรรมเนียมไปสักหน่อย             ผ้าใบสีสวยข้างหนึ่งลอยหวือออกจากเท้าของกุ้งนางไปกระแทกปากหัวหน้ามาเฟียอย่างจัง จนเลือดซึม ทำให้เสียงหัวเราะของทั้งสามเงียบโดยพลัน             “ โอ๊ย ! กุ้งนางมันจะมากไปแล้วนะ ” เป้ยกมือขึ้นลูบปากตนเองรู้สึกว่ามันเจ่อขึ้นมาทันที แต่อะไรก็ไม่เท่าที่ต้องเสียหน้าที่ถูกรองเท้าผู้หญิงกระแทกปากตัวเอง             “ ไงล่ะ ? เห็นว่าอยากชิมนักชิมหนา เป็นไงคอนเวิร์สของฉันหวานถูกปากหรือป่าว ? ” หญิงสาวลอยหน้าลอยตาถามอีกฝ่ายพร้อมกับท้าวเอวหัวเราะชอบใจ             “ นังกุ้งนาง อย่าคิดนะว่าเป็นผู้หญิงแล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไร วันนี้จะได้เห็นฤทธิ์ไอ้เป้มั้ง ยอมมานักต่อนักแล้ว  ” เมื่อยามเลือดตกยางออกสรรพนามก็เริ่มเปลี่ยนไป เป้ตรงปรี่เข้าหาหญิงสาวหวังจะสั่งสอนให้หลาบจำ แต่…             “ โอ๊ย !   เจ็บนะโว้ย ! นังตัวแสบ ” ร่างผอมเก้งก้างของเป้เซลงไปนั่งจุกกับพื้น เพราะถูกฝ่าเท้าของกุ้งนางยันเข้าเต็มๆ ที่หน้าท้องก่อนที่เป้จะถึงตัวกุ้งนางเสียด้วยซ้ำ             “ เป็นยังไงมั้งพี่เป้ ? ” ศักดิ์เข้าไปประคองลูกพี่             “ ก็เจ็บสิวะ มึงลองบ้างไหมล่ะ ? ” เป้ตะคอกอย่างหัวเสีย โมโหตัวเองที่ไม่เคยเอาชนะหญิงสาวได้สักครั้ง             “ คราวนี้จะเอายังไงต่อล่ะพี่ ? ” แดงเข้ามาประคองลูกพี่อีกข้างถาม             “ จะเอายังไง ? มึงถามมาได้ ก็ลุมสิวะมึงเข้าไปก่อนเลย! ”  เมื่อตัวต่อตัวสู้ไม่ได้ เป้ก็ใช้วิธีหมาหมู่ ทั้งสามจึงย่างสามขุมเข้าหาคนตัวเล็ก กุ้งนางเห็นดังนั้นจึงถอยหลังไปสองสามก้าว