Love โปรดปราน

อ๋วบจ๋าของสิรดนย์ #2

กว่าจะกลับมาถึงห้องก็เกือบจะ

เที่ยงคืนเสียแล้ว โปรดปรานจำได้ว่าเธอรีบล้างหน้าอาบน้ำแปรงฟันไว ๆ ก่อนจะกดตั้งนาฬิกาปลุกพลางกระโดดขึ้นเตียงนอนอย่างไม่สนใจสิ่งใดอีก เธอง่วงจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นแล้วด้วยซ้ำ

วันนี้ช่างเป็นวันที่ไม่สดใสเลยสักนิด เธอปรือตามองนาฬิกาปลุกที่กำลังร้องเพลงอย่างบ้าคลั่งด้วยความง่วงงุน รู้สึกนอนไม่พอยิ่งกว่าวันไหน ๆ แต่สุดท้ายแล้วด้วยภาระหน้าที่ก็พาให้เธอลากสังขารขึ้นจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟันด้วยสภาพราวกับไร้วิญญาณก็มิปาน

โปรดปรานหยิบกาแฟแบบกล่องในตู้เย็นออกมาพร้อมกับทำพีนัทบัตเตอร์โง่ ๆ สักอันพร้อม ๆ กับพิมพ์ข้อความส่งถามพี่ดุจเจ้าเก่าเจ้าเดิม ก่อนจะวางใจเมื่ออีกฝ่ายตอบรับว่าทุกอย่างเตรียมไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว

เธอหาวหวอด ๆ เดินไปแต่งหน้าแต่งตาให้ดูสดใสทั้ง ๆ ที่เปลือกตาแทบจะปิดลงมาอยู่รอมร่อ แต่งตัวไปก็หาวไป เรียกได้ว่าหากได้นั่งเมื่อไหร่คงได้หลับเมื่อนั้น

ใบหน้าของร่างโปร่งซึมกะทือจนเรียกได้ว่าคนในกองต่างสงสัยกันหมดว่าเด็กสดใสแบบโปรดปรานนั้นไปทำอะไรมาถึงได้มีสภาพราวกับผีดิบเช่นนี้ โปรดปรานฝืนยิ้มแห้ง ๆ ให้กับคนรอบตัว พร้อมทั้งทำหน้าที่ตนเองอย่างเต็มที่เท่าที่สังขารจะไหว โชคยังดีหน่อยที่วันนี้ไม่มีอะไรมากนัก พี่นัทบอกว่าลูกค้าจะมาดูงานแค่ตอนบ่ายก็เท่านั้น และคนนี้เป็นสปอนเซอร์คนใหม่ ค่อนข้างวัยรุ่นเลยคุยง่าย

ถึงจะว่าอย่างนั้นก็ตาม หญิงสาวเองก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก เธอทำเพียงพยักหน้าหงึกหงักในขณะที่คำพูดของโปรดิวเซอร์สาวก็เข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา จิตใจของโปรดปรานพะว้าพะวงกับเตียงนอนจนต้องออกไปชงกาแฟเป็นแก้วที่สองมาดื่มเพื่อให้ตนเองตื่นขึ้นมาบ้าง

แต่จะกาแฟกี่แก้วก็ตาม…เธอก็ยังหยุดหาวไม่ได้อยู่ดี

โปรดปรานจัดแจงโซนเครื่องดื่มให้เข้าที่เรียบร้อยแล้วจึงไปทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ เธอกะพริบตาปริบ ๆ มองไปยังด้านหน้าเซ็ตที่ยังคงถ่ายทำกันต่ออย่างขยันขันแข็งด้วยท่าทีเหม่อลอย …อา เธอกำลังรู้สึกเหมือนจะหลับในให้ได้เลยสิ

“ยัยโปรด ตื่นก่อน! ไปเอาน้ำมาให้ลูกค้าเร็ว” พี่นัทที่มาสะกิดแขนเธอยิก ๆ ทำเอาโปรดปรานสะดุ้งเฮือก เธอหันซ้ายหันขวาพบว่าเด็ก ๆ คนอื่นที่คอยอยู่ช่วยเตรียมในส่วนสวัสดิการต่างพากันไปทานข้าวกันหมด เธอกระวีกระวาดลุกขึ้นเตรียมน้ำเย็นและของว่างที่จัดอยู่ในกล่องใส่ถาดเดินไปทางโซฟาที่ลูกค้าคนนั้นนั่งอยู่ทันที

โปรดปรานลอบมองศีรษะของอีกฝ่ายที่โผล่พ้นโซฟาขึ้นมา จะว่าไปแล้ว ก็ดูคุ้นตาแปลก ๆ ไม่น้อย

เธออาจจะง่วงเกินไปหน่อยกระมัง เลยเผลอคิดอะไรไม่เข้าท่าเช่นนี้

“สวัสดีค่ะ ขอโทษที่ช้านะคะ อันนี้น้ำค่ะพี่นัทให้โปรดเตรียมมา…” โปรดปรานหุบปากลงฉับทันควันเมื่อสบสายตากับผู้ที่นั่งอยู่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างราวกับเห็นผี อีกฝ่ายมองหน้าเธอราวกับรับรู้อยู่ก่อนแล้วจึงไม่ได้มีท่าทีตระหนกอะไรนัก เขาเพียงรับถาดจากมือเรียวมาวางไว้บนโต๊ะด้านหน้าตัวเอง

“ขอบคุณนะครับคุณโปรด”

“…”

“ถ้าหากไม่รบกวน ช่วยนั่งอธิบายสโคปงานให้ผมฟังคร่าว ๆ ได้ไหมครับ?” สิรดนย์มองเธอด้วยสายตาแสนเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มจาง ๆ ที่ประดับใบหน้านั่นทำให้เธอรู้สึกราวกับถูกเจ้าปีศาจแสนกลดักเอาเสียทุกทาง เธอรีบหันไปหาพี่นัทราวกับต้องการขอความช่วยเหลือ แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวัง เพราะพี่นัทกำลังคุยกับผู้กำกับอย่างเคร่งเครียดเลยล่ะ

ยัยโปรดหนอยัยโปรด เธอทำบุญน้อยไปใช่ไหมช่วงนี้น่ะ

โปรดอยากจะตีหรือหยิกตัวเองแรง ๆ สักทีที่ซวยซ้ำซวยซ้อนอยู่นั่นล่ะ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหันกลับไปจ้องตาสิรดนย์ราวกับว่าทุกอย่างบนโลกนี้ไม่เคยเหนือบ่ากว่าแรงของเธอแม้แต่น้อย

ทั้ง ๆ ที่ใจสั่นจนจะบ้านั่นล่ะ

“ได้ค่ะคุณสิรดนย์”

“…”

“เดี๋ยวโปรดจะอธิบายให้ฟังนะคะ”

โดยที่ไม่ได้รู้ตัวแม้แต่น้อย ว่าคำแทนชื่อเพียงคำเดียว ทำเอาหัวใจนักธุรกิจหนุ่มหลอมละลายได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว

หากจะบอกว่าสิรดนย์ชนะมาตลอด มันไม่เคยจริงเลยสักนิด

เพราะคนเก่งอย่างเขาน่ะ พ่ายแพ้ให้กับโปรดปราน แทบจะทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้