อ๋วบจ๋าของสิรดนย์ #1
847 คำ
โปรดปรานเดินมายังห้องน้ำด้วยอาการเวียนหัวนิด ๆ เหมือนสิ่งที่เธอกระดกเข้าไปนั้นกำลังเริ่มแผลงฤทธิ์อย่างจริงจังเสียแล้ว หญิงสาวเดินไปเปิดน้ำก่อนจะล้างมือพลางตบใบหน้าตัวเองเบา ๆ ให้สดชื่นขึ้น เธอจดจ้องตนเองในกระจกก่อนจะถอนหายใจ
ไม่อยากนึกย้อนคิดไปตอนที่โดนหมอนั่นสั่งให้ทำการบ้านเลย
เธอถอนหายใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำแล้วออกมาล้างมืออีกครั้ง เธอยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาเมื่อเช็ดมือจนแห้งเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสี่ทุ่มเห็นจะได้ บางทีอาจจะเป็นเวลาที่เธอสมควรจะกลับไปพักผ่อนเพื่อเตรียมไปทำงานในวันพรุ่งนี้ได้แล้ว
ร่างโปร่งเดินออกจากห้องน้ำหมายมั่นจะไปบอกลาแพรวและเพื่อนคนอื่น ๆ แล้วจัดการกดดูราคาของรถแกปที่เธอจะนั่งกลับบ้าน เพราะคืนนี้เธอไม่ได้ขับรถมาเอง แต่ยังไม่ทันจะได้ดูรายละเอียดอะไรเธอกลับเดินชนใครสักคนจนมือถือหล่นไปอยู่ที่พื้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง รีบก้มหัวขอโทษอีกฝ่ายแล้วจึงย่อตัวลงไปหยิบโทรศัพท์ในทันที
“ขอโทษนะคะ!” โปรดปรานพูดแล้วเอื้อมมือหยิบมือถือของตนเอง แต่กลับมีมือใหญ่ ๆ มาคว้าเอาไปก่อน พร้อมทั้งส่งมันให้เธอ
และใช่ เธอจดจำเขาได้แม้กระทั่งมือ
สิรดนย์ยังไงล่ะ
“ไม่คิดจะทักกันหน่อยหรือไงอวบ!”
ซื้อหวยทำไมไม่เคยถูกอย่างนี้บ้างนะ!?
โปรดปรานอยากจะยกมือมาก่ายหน้าผากให้กับความกระอักกระอ่วนที่ตนกำลังเผชิญ เธอเหลือบสายตาขึ้นมองคนที่ตัวสูงกว่านิ่ง ๆ พอจะคว้าโทรศัพท์กลับคืนมา คนที่แสร้งทำเป็นช่วยเหลือกลับขยับหนีเสียอย่างนั้น
หน็อยแน่ะ
“ว่าไงดนย์” เสียงหวานเอ่ยกล่าวกับเขาเป็นครั้งแรก ใบหน้าบึ้ง ๆ พร้อมกับชื่อของเขาที่ถูกเปล่งออกจากริมฝีปากสวยทำเอาสิรดนย์ใจเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง ดวงตาของโปรดปรานยอมประสานมองเขาตรง ๆ และแน่นอนว่าดวงตาของคนตรงหน้ายังคงสวยงามเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลย
“…” สิรดนย์เงียบกริบราวกับตกในห้วงภวังค์ จนอีกฝ่ายต้องยกมือขึ้นโบกตรงหน้าเขาเบา ๆ
“นี่ ทักแล้วไง เอาคืนมาได้แล้ว” โปรดปรานพูด เธอมีแววตาไม่พึงพอใจเล็กน้อย ซึ่งสิรดนย์เองไม่นึกสงสัยเลยสักนิดว่าเพราะอะไร ก็ตลอดหลายปีที่รู้จักกันมาแทบไม่มีวันไหนเลยด้วยซ้ำที่เขาไม่แกล้งหยอกอีกฝ่ายจนทำหน้าบึ้งใส่เขา เหมือนกับที่กำลังทำตอนนี้
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าหล่อเฉกเช่นทุกครั้งที่เขาคุยกับเธอ สิรดนย์มองใบหน้าสวยของอีกคนที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างชื่นชม มองเรือนผมสีเข้มที่ถูกเกล้าไว้เป็นมวยด้านบน มองขนตายาวเป็นแพ รวมไปถึงต่างหูเพชรคู่เล็กแต่กลับดูขับใบหน้าอีกฝ่ายอย่างประหลาด
“วันนี้เธอสวยมาก ๆ เลยนะโปรด” เขาพูด ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อคนตรงหน้าแก้มแดงแจ๋อย่างรวดเร็วจนเขารู้สึกเอ็นดู ก่อนจะรีบกระแอมทำท่าทีขึงขังเช่นทุกครั้ง “แต่ก็ยังเป็นอวบจ๋าเหมือนเดิม…โอ๊ย!”
สิรดนย์ร้องโอดโอยทันทีเมื่อโปรดปรานไม่รีรอที่จะตีแขนเขาเสียป้าบใหญ่ไม่คิดยั้งมือ หากเป็นเมื่อก่อนโปรดจะตีเขาแบบนี้ก็คงมีแต่ตอนที่รู้สึกสุดจะทนสุด ๆ นั่นล่ะ พอไม่ได้เจอกันนานแล้วกล้าแกร่งขึ้นเยอะเลยนะยัยดื้อเอ๊ย
“ไอ้บ้า เอาคืนมาได้แล้ว จะกลับแล้ว”
“ไปส่งไหม?”
“ไม่เอา!” โปรดปรานตอบทันควัน เธอชักจะหงุดหงิดไม่น้อยแล้วที่เอื้อมเท่าไหร่ก็หยิบไม่ถึงสักที ง่วงก็ง่วง มึนหัวก็มึนหัว ยังจะต้องมาตีกับสิรดนย์อีก เธออยากจะหนีกลับบ้านมันเสียตอนนี้
ฝันร้ายนี่มันเป็นลางสังหรณ์นี่เอง
“งั้นขอไลน์หน่อย”
“ไม่ให้”
“ขอหน่อยดิ”
“ไม่เอา”
“อวบจ๋า”
“พอเลยนะ! อย่าเรียกแบบนั้น!” โปรดปรานที่โดนแหย่ขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มจะไม่สบอารมณ์จริง ๆ เอาเสียแล้ว ในขณะที่สิรดนย์กลับยิ่งอารมณ์ดีเข้าไปใหญ่ เขาหัวเราะเบา ๆ ด้วยความขบขันก่อนจะส่งโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่ายแต่โดยดีเมื่อพบว่าโปรดปรานเริ่มจะโกรธเขาจริง ๆ เสียแล้ว
“อะ” สิรดนย์ส่งโทรศัพท์มือถือให้กับเจ้าของของมัน แล้วยิ้มกรุ้มกริ่มนิด ๆ แบบที่โปรดปรานเคยบอกว่าเหมือนตัวร้ายสุด ๆ แต่…ตัวร้ายอะไรจะหล่อขนาดนี้กันล่ะ “ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอกโปรดปราน”
“…”
“ไว้เจอกันนะ แม่อวบจ๋าของฉัน”
แล้วประโยคสุดท้ายนั่นมันอะไรเล่า!
- ผู้เขียน
