พี่ฉลามรุ่นเดอะ

บท 7 หมาป่า

บท 7

หมาป่า

เช้าวันต่อมา ฉลามได้เงินจากการขายมันสำปะหลังก็แบ่งค่าแรงให้น้อง ๆ และคนที่ไปช่วยคนละห้าร้อย คนที่ดีใจสุดดูเหมือนจะเป็นไทเกอร์ เขารับเงินไปด้วยสายตาภาคภูมิใจพร้อมด้วยประโยคที่ว่า...

“ว้าว ไอพึ่งเคยหาเงินด้วยการใช้แรงเป็นครั้งแรก”

ฉลามเก็บของใส่ท้ายรถก่อนจะยกมือไหว้บอกลาพ่อแม่ สีหน้าของปลาส้มและจอห์นดูเฉยเมย ทั้งคู่ค่อนข้างเคยชินเพราะลูกชายเรียนไปแล้วเกือบแปดปี

จะมาเอาสีหน้าอาลัยอาวรณ์คิดถึงอะไรกัน! ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทั้งคู่ต้องการก็คือภาวนาสวดมนต์ขอพรให้ลูกชายคนนี้เรียนจบเสียที

“น้าปลาส้มน้าจอห์น หวัดดีจ้า” กำแก้วเก็บของใส่ท้ายรถเสร็จก็เดินออกมายกมือไหว้พ่อแม่ของฉลาม

ปลาส้มยกยิ้มด้วยความเอ็นดูก่อนจะคว้าเอามือเรียวขาวมากุมเอาไว้แล้วเงินยัดใส่มือให้กำแก้ว “น้าให้ไปเรียนเด้อ อีหล่าตั้งใจเรียน อย่าเถลไถลคืออ้ายหลาม” (น้าให้ไปเรียนนะ หนูตั้งใจเรียน อย่าเถลไถลเหมือนพี่หลาม)

“เอ้า น้าให้กำแก้วเฮ็ดหยัง กำแก้วบ่เอาดอก” (อ้าว น้าให้กำแก้วทำไมคะ กำแก้วไม่เอาหรอกจ้ะ) ด้วยความเกรงใจกำแก้วพยายามค*****นให้ปลาส้มทันทีแต่โดนปลาส้มส่ายหน้าปฏิเสธ

“น้าให้ว่าที่ลูกสะใภ้ รับไปเถาะ” (น้าให้ว่าที่ลูกสะใภ้ รับไปเถอะ) เห็นส้มเอ่ยแซว กำแก้วถึงกับตาโตก่อนจะรับมุกด้วยการพนมมือก้มกราบแนบอก

“ขอบคุณแม่ย่าจ้า”

“เด็กดีของแม่” ป้าส้มตบไหล่ของกำแก้วเบา ๆ ยิ้มแฉ่งด้วยความชอบใจ จอห์นที่ยืนอยู่ด้านข้างถึงกับยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อย ๆ ถ้าปลาส้มจะล็อกตำแหน่งลูกสะใภ้ให้กันขนาดนี้ก็ไม่ให้ยกขันหมากไปสู่ขอกับไอ้ผู้ใหญ่ปาล์มมันเสียเลยล่ะ

เขาพร้อมมาก!

“ฟ้าวแหน่ ลีลาอีหลี” (รีบหน่อย ลีลาจริง ๆ) ฉลามที่เปิดกระจกนั่งรออยู่บนรถใบหน้าบอกบุญไม่รับ ทำไมแม่ให้เงินเด็กนั่นแต่ไม่ให้เงินเขา ทั้งยังเรียกสะใภ้อีก “สะใภ้บ้าบออีหยัง?” (สะใภ้บ้าบออะไร?)

“เบิ่งปากดุ๊” (ดูปากสิ!) ปลาส้มถลึงตาตำหนิลูกชาย ผละกำแก้วออกเบา ๆ แล้วเปิดประตูให้เด็กสาวขึ้นรถ

“หลามเว้าความจริง ลูกสะใภ้แบบนี้สิหุงข้าวให้เจ้ากินบ่ สิบ่แม่นชวนแต่กันก๊งเหล้านั่นรึ” (หลามพูดความจริง ลูกสะใภ้แบบนี้จะหุงข้าวให้แม่กินไหม ไม่ใช่ชวนกันแต่ก๊งเหล้านั่นเหรอ?)

“ปากอ้ายนี่มันดีอีหลี อย่าให้รู้ว่าตกหลุมฮักกำแก้วขึ้นมานะ!” (ปากพี่นี่มันดีจริง ๆ อย่าให้รู้ว่าตกหลุมรักกำแก้วขึ้นมานะ!) กำแก้วพ่นประโยคยาวอย่างเหลืออดแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเบาะ

“ถ่าอ้ายตาบอดก่อนแล้วกัน สิตกให้จักหลุมอยู่ดอก” (รอพี่ตาบอดก่อนแล้วกัน จะตกให้สักหลุมอยู่หรอก)

“เหอะ!” กำแก้วยกยิ้มมุมปาก บางทีเธอก็หมั่นไส้พี่คนนี้จนอยากเอาชนะอยู่เหมือนกัน คอยดูเถอะกลับมาบ้านวันไหนจะชวนน้าปลาส้มกินเหล้าให้เมาหัวราน้ำทุกวันเลยคอยดู!

“เฮ้อออ~” ปลาส้มปิดประตูรถให้กำแก้ว เห็นฝีปากลูกชายแล้ว เธอก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางส่ายหน้าระอาให้กับลูกชาย

“ไป ๆ ลูก ฟ้าวกลับมันสิค่ำ” (ไป ๆ ลูก รีบกลับมันจะค่ำ) จอห์นรับไม่ได้กับคำพูดของฉลามจึงรีบโบกมือไล่ทั้งคู่ให้เร่งออกเดินทาง มัวแต่เถียงกันกว่าจะถึงมหาวิทยาลัยคงค่ำพอดี

“เบิ่งลูกสะใภ้แม่ดี ๆ ล่ะ อย่าปากดีหลาย” (ดูลูกสะใภ้แม่ดี ๆ ล่ะ อย่าปากดีให้มาก) ปลาส้มกำชับลูกชายอีกรอบแต่ลูกชายตัวดีของเธอกลับทำท่าคว่ำปาก

มันน่าฟาดด้วยไม้หน้าสามนัก!

“สะใภ้พะนะ” (สะใภ้เนี่ยนะ?) แม้สีหน้าจะคัดค้านอย่างหนักแต่ริมฝีปากของฉลามกลับคลี่ยิ้มโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ นิ้วเรียวยาวกดปิดกระจกรถแล้วขับออกไป

“เขารู้เบิ่ดบ้าน ยกเว้นมัน” (เขารู้กันทั้งบ้าน ยกเว้นมัน) จอห์นที่แอบเห็นริมฝีปากโค้งขึ้นของฉลามก็ถอนหายใจพึมพำบ่นให้กับลูกชาย “บ่น่าฝากบักเฮงเลี้ยงเลย” (ไม่น่าฝากไอ้เฮงเลี้ยงเลย)

ทางด้านสองคนที่อยู่บนรถ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ ทั้งคู่ปิดปากไม่คุยกันแม้แต่ประโยคเดียว ฉลามกดปุ่มเล่นเพลงให้คลอเบา ๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศอึมครึมเกินไป

“แม่ให้ตังค์ท่อใด มาแบ่งอ้ายแหน่” (แม่ให้เงินเท่าไหร่ มาแบ่งพี่หน่อย) ฉลามหาเรื่องเริ่มเปิดประเด็นพูดก่อนเพราะรู้สึกว่ารถมันเงียบจนเกินไป เขาไม่ชอบสถานการณ์ตึงเครียด

“บ่เกี่ยวจ้ะ อ้ายถืกตัดหางปล่อยวัดแล้วกะไปกินข้าววัดแหมะ” (ไม่เกี่ยวจ้ะ พี่ถูกตัดหางปล่อยวัดแล้วก็ไปกินข้าววัดสิ) กำแก้วคว่ำปากเยาะเย้ยไปพลางนับเงินในมือไปด้วย น้าปลาส้มนี่ใจดีจริง ๆ ให้เงินเธอมาตั้งห้าพันแหนะ ทั้งที่เธอไม่ใช่ลูกหลานด้วยซ้ำ

ไม่ได้ละ! ต่อไปนี้เวลากลับบ้านต้องชวนน้าแกดริ้งค์สาโทให้หายเหงา

“ซ้ำเติมดีแท้ ๆ” (ซ้ำเติมดีจริง ๆ) พูดเรื่องแม่ตัดหางปล่อยวัดฉลามก็เซ็ง

“เว้าความจริง” (พูดความจริง)

ดวงตากลมโตของกำแก้วกวาดสำรวจรอบรถ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างต่างออกไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอติดรถของฉลามกลับมหาวิทยาลัย มันหลายครั้งแล้ว แต่รอบนี้ดูเหมือนฉลามจะเปลี่ยนเบาะใหม่…

สิ่งที่กำแก้วไม่เข้าใจก็คือ ทำไมทุก ๆ ที่ของฉลามถึงมักจะมีรูปหมาป่าเป็นสัญลักษณ์ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองชื่อฉลามแท้ ๆ

“เป็นหยังนำของใช้ของอ้ายคือมักมีรูปหมาป่า?” (ทำไมที่ของใช้ของพี่มักมีรูปหมาป่า?) เสียงหวานใสอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา

“หืมมม?” ฉลามเพียงเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง ยัยเด็กนี่ขึ้นรถเขาก็หลายครั้งเพิ่งสังเกตรึไง?

“อ้ายชื่อฉลามแล้วเป็นหยังคือบ่เป็นรูปฉลาม?” (พี่ชื่อฉลามแล้วทำไมถึงไม่เป็นรูปฉลาม?)

“หมาป่าเป็นสัญลักษณ์ของฮักเดียวบ่รู้ติ?” (หมาป่าเป็นสัญลักษณ์ของรักเดียวไม่รู้เหรอ?) ฉลามเอ่ยด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

เมื่อตอนเด็กพ่อของเขาเคยเล่าเรื่องความรักที่พ่อมอบให้กับแม่ให้ฟังบ่อย ๆ พอโตมาเขาได้ยินเรื่องหมาป่าก็เลยชอบหมาป่ามาก มันช่างมีความรักไม่ต่างจากที่พ่อของเขามอบให้แม่เลย ฉลามชอบในความซื่อสัตย์และรักเดียวของมัน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาก็ใช้รูปหมาป่าเป็นสัญลักษณ์ของตัวเอง…

“ฮักเดียวแล้วแบบใด?” (รักเดียวแล้วยังไง?) กำแก้วไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ฉลามกำลังสื่อความหมาย ดวงตากลมโตเป็นประกายคู่นั้นหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังขับรถข้างกายเธอ

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าฉลามเป็นผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่ง ใบหน้าคมเข้มภายใต้แว่นกันแดดสีดำดูเคร่งขรึม ดุดัน หากมองแบบชายหนุ่มทั่วไปที่ไม่ใช่พี่ชาย พี่ฉลามคนนี้คือผู้ชายที่มีเสน่ห์ดึงดูดแบบกร้าวใจมากจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนสูงที่สูงราวกับนายแบบ สัดส่วนร่างกายพอเหมาะพอดีดั่งสวรรค์จงใจปั้นแต่ง กล้ามเนื้อลีน ๆ น่าลูบไล้

มันช่างดึงดูดสายตาจนไม่อาจละไปได้

เลื่อนสายตาลงมาจากใบหน้าหล่อเหลานั่นก็คือเรียวแขนแกร่งห้อมล้อมไปด้วยเส้นเลือดเส้นเอ็นซึ่งกำลังออกแรงบังคับพวงมาลัยรถ หากไม่ใช่ว่าเธอรู้จักเขามาตั้งแต่เด็กคงเขินอายและหัวใจเต้นผิดจังหวะเพราะพี่คนนี้ได้แน่ ๆ

คำถามที่กำแก้วเอ่ยออกมาทำให้ฉลามเลื่อนสายตามามองใบหน้าจิ้มลิ้มของกำแก้วเสี้ยววินาทีก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงไม่ติดเล่นดั่งเช่นเคย...

“อ้ายกะสิมีฮักเดียวคือมัน เพราะงั้นฉลามคนนี้แทนด้วยสัญลักษณ์รูปหมาป่า” (พี่ก็จะมีรักเดียวเหมือนมัน เพราะฉะนั้นฉลามคนนี้แทนด้วยสัญลักษณ์รูปหมาป่า) ทุกประโยคที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความจริงจัง แต่ทว่า...

“อ้ายคิดว่าอ้ายเป็นหมาป่าติ บ่คิดว่าเป็นหมาขี้เฮี้ยนแหน่บ่ เบิ่งเสื้อช็อปดุ๊นั่น ขึ้นเกลือเบิ่ดแล้วเคยซักจักเที่ยบ่?” (พี่คิดว่าพี่เป็นหมาป่าเหรอ ไม่คิดว่าเป็นหมาขี้เรื้อนรึไง ดูเสื้อช็อปสิ ขึ้นเกลือหมดแล้ว เคยซักซักทีไหม?) กำแก้วนิ่วหน้าส่งสายตาไปที่เสื้อช็อปตัวโปรดของฉลามที่วางอยู่เบาะหลัง

ฉลามถึงกับกลอกตามองบน จิปากอย่างขัดใจ ยัยเด็กนรกนี่ไม่มีทางที่จะพูดดี ๆ กับเขาได้เลยสินะ คนเท่ขนาดนี้จะเป็นหมาขี้เรื้อนได้ยังไง

“ถึงมันสิขึ้นเกลือ แต่สาว ๆ กะต่อคิวอยากได้เสื้อช็อปอ้ายเพียบ!” (ถึงมันจะขึ้นเกลือ แต่สาว ๆ ก็ต่อคิวอยากได้เสื้อช็อปพี่เพียบ!)

“หนึ่งในนั้นตัดชื่อกำแก้วออกได้เลย” ใครอยากใส่ก็ใส่ กลัวขี้เรื้อนติด

“ปากดีไปเถาะ มักอ้ายขึ้นมาอย่าฮ้องไห้แล่นนำก้นกะแล้วกัน” (ปากดีไปเถอะ ชอบพี่ขึ้นมาอย่าร้องไห้วิ่งตามตูดก็แล้วกัน)

“บ่มีวัน!” (ไม่มีวัน!) กำแก้วกอดอกเชิดหน้าหนีมองหน้าต่าง ชอบพี่ฉลามเนี้ยนะ เอาอะไรมาชอบก่อน?

“หึ” พอโดนปฏิเสธเสียงแข็งแบบนั้นฉลามกลับรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ “อิแม่คนงามใหญ่” (แม่นางคนสวย) เสียงทุ้มกระแนะกระแหนใส่ทันทีก่อนจะหันหน้ากลับไปตั้งใจขับรถดังเดิม

“งามบ่งามกะดาวมหาลัยอ่ะนะ” (สวยไม่สวยก็ดาวมหา’ลัยอ่ะนะ)

“หึ!” จู่ ๆ ในใจฉลามก็เกิดความรู้สึกอยากสอยดาวลงพื้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“อย่าลืมเด้อที่ท้าแข่งกันไว้อ่ะ เทอมนี้กำแก้วสิพาลูกเขยไปไหว้พ่อให้ได้เลย” (อย่าลืมนะที่ท้ากันไว้อ่ะ เทอมนี้กำแก้วจะพาลูกเขยไปไหว้พ่อให้ได้เลย) กำแก้วยักคิ้วอย่างท้าทาย

“สภาพ เป็นฮอดดาวมหา’ลัย จนปีสี่แล้วยังหาผู้บ่าวบ่ได้เลย สิมาเร่งเอาตอนนี้สิทันติ” (สภาพ! เป็นถึงดาวมหา’ลัย สี่ปีแล้วยังหาแฟนไม่ได้เลย จะมาเร่งเอาตอนนี้จะทันเหรอ?)

“ถ้าย่านน้องหาบ่ทันกะติดต่อหมู่อ้ายให้แหน่ติ๊ล่ะ อ้ายภูมิสเปกแฮง” (ถ้ากลัวน้องหาไม่ทันก็ติดต่อเพื่อนพี่ให้หน่อยสิ พี่ภูมิคือสเปกมาก)

“ภูมิ?” ไอ้อาจารย์ภูมิสอนแคลคูลัสเพื่อนเขาน่ะนะ? ฉลามหุบยิ้มฉับพลัน สายตาคมกริบชำเลืองไปเห็นกำแก้วทำใบหน้าเพ้อฝัน มือใหญ่ก็กำพวงมาลัยแน่นโดยไม่รู้ตัว

“แม่น” (ใช่)

“มันบ่ชายตามองขี้โกะโคกดอก” (มันไม่ชายตามองจิ้งเหลนโคกหรอก)

“แล้วปลาหรดหน้าหักแบบอ้ายสิได้เมียมื้อได๋คะ หมู่เขาไปเป็นฮอดครูฮอดอาจารย์แล้วเจ้ายังเรียนทันจบอยู่ แต่ผู้สาวกะบ่ย่างสากจักคน” (แล้วปลาหรดหน้าหักแบบพี่จะมีเมียวันไหน เพื่อนเขาไปเป็นถึงครูถึงอาจารย์แล้วพี่ยังเรียนไม่จบเลย ขนาดสาว ๆ ยังไม่เดินผ่าน)

“เหอะ! หาแป๊บเดี๋ยวท่อนั้นล่ะ ประสาเมีย” (เหอะ! หาแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ ก็แค่เมีย) ฉลามหันมาตอบเด็กน้อยข้างกายก่อนจะหันใบหน้ามืดดำกลับไปตั้งใจขับรถดังเดิม

ยัยเด็กนรกนี่ไปแอบชอบเพื่อนเขาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?

แล้วทำไมเขาพึ่งรู้? แม่งเอ๊ย! เขาชวนไอ้ภูมิไปร้านเหล้าแล้วบังเอิญเจอกำแก้วบ่อย ๆ โดยไม่รู้เลยว่ายัยเด็กนี่ชอบเพื่อนตัวเอง?

ปึกคักเนาะกู! (โง่จริงนะกู!)