"แก้วตา…"
"แก้วตา…" ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นจากการหลับไหลเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงเรียกพร้อมกับสะกิดเบา ๆ ให้ลุกตื่น
"น้อย…" ฉันเปล่งขึ้นเมื่อคนตรงหน้าคือแม่บ้านที่สนิทกัน เข้ามาพร้อมกับถาดข้าวในมือที่ค่อย ๆ วางลง มองมาที่ฉันด้วยความใบหน้าที่อึกอักเหมือนจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ปริปากถามอะไร
สภาพตอนนี้คงไม่ต้องบอกว่ายุ่งเหยิงมากแค่ไหน ตื่นขึ้นมายังอยู่ในสภาพที่ถูกมัดมือด้วยเชือกอยู่เช่นเดิม ตามเนื้อตามตัวรู้สึกระบมราวกับมีแผลฟกช้ำไปหมด ไอบ้านั้นเล่นทั้งคืนทั่วทุกมุมห้อง ไม่รู้ว่าอดอยากมาจากไหน
"เธอทานข้าวหน่อยนะ ฉันช่วย" น้อยคงจะเวทนาฉันมากรีบลงมาพยุงให้ฉันลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะหยิบถาดอาหารมาวางไว้บนตักของฉันพยายามช่วยสุดฤทธิ์
"ขอบใจนะ"
"อืม…ไม่เป็นไร" ฉันใช้มือที่ยังว่างอีกข้างตักข้าวมาทานด้วยความหิว มื้อเที่ยงเย็นเมื่อวานไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลย แถมเมื่อคืนยังใช้แรงเย
