“ดูสิคะ ใครมาหา” ป้าทิพย์เอ่ยพูดในตอนที่เรติกากำลังวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเลื่อน
หากว่าเพิ่งรับประทานอาหารเช้าเสร็จสับ เป็นหมอเวชกับหมอนนท์ที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้อง ขณะที่ป้าทิพย์เลื่อนโต๊ะอาหารเก็บเข้าที่เข้าทางและเดินเลี่ยงออกไป
“มาทำไม!” เรติกาพูดเสียงเกรี้ยวกราด ในตอนที่หมอเวชกับหมอนนท์เดินเข้ามาหาเธอใกล้ๆ หญิงสาวแสดงสีหน้ากระเง้ากระงอดอย่างไม่ปิดบัง
“พี่หมอแวะมาเยี่ยมน้องเรย์กับตัวน้อยครับ” หมอเวชพูดออกมาโดยไม่ได้ใส่ใจในท่าทางกะบึงกะบอนของเธอ หากรู้ดีว่าหญิงยังคงโกรธเคืองเขาไม่หาย แม้จะผ่านมานานหลายเดือน
“ใครอยากเจอหน้าพวกคุณไม่ทราบ” พูดจบประโยคเธอก็เบือนหน้าหนีสองหนุ่ม หมอนนท์มองหน้าหญิงสาวอย่างรู้สึกผิดหากว่าเคยทำให้เธอต้องเจ็บ
“น้องเรย์ยังงอนพี่หมออยู่เหรอคะ”
“ไม่ได้งอน!”
“โกรธเหรอ”
“ไม่ได้โกรธ!”
“งั้น...”
“เกลียด!” เธอตะโกนใส่หน้าจิตแพทย์หนุ่มด้วยพยางค์เดียว หมอเวชไม่ได้รู
