“ฉันไม่รู้สึกปวดหัวเลย ไม่เลยสักนิด”
“แน่ใจ...” ปีแสงถามย้ำอีกครั้งในขณะที่ตรวจอาการของเธอหลังจากฟื้นเบื้องต้น
คำถามมากมายที่ชายหนุ่มซักถามไม่หยุดหย่อน เธอไม่มีทางบอกความจริงกับเขาหรอก ปีแสงจะไม่มีทางได้เยาะเย้ยเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรติกาเชิดหน้าให้พลางเก็บกดความรู้สึกเจ็บปวดไว้ให้ลึกที่สุด
“ฉันว่าฉันง่วงนอนมากกว่าอาการปวดหัวบ้าบอพวกนั้นนะ”
ปีแสงมองเธอกลับมานิ่งๆ เขารู้ว่าเธอยังเจ็บอยู่ แม้จะพยายามแสดงสีหน้าให้ดูไร้ความรู้สึก แต่ดวงตาของเธอมันกลับปิดซ่อนความรู้สึกไม่มิด แพทย์หนุ่มไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั้นเพราะรู้ดีว่าเรติกาหงุดหงิดง่าย เดี๋ยวเธอจะพาลรำคาญ และอาการของเธออาจจะแย่ไปกันใหญ่
เรติกาค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนอย่างเนิบนาบ ในตอนที่ปีแสงกำลังเก็บอุปกรณ์การแพทย์ คนตัวเล็กพลิกตัวนอนตะแคงอย่างอิสระ หากว่าปีแสงไม่ได้พันธนาการเธอเอาไว้
“...ฉันอยากนอน คิดว่าลูก..ของนายก็น่าจะอยากพักผ่อนเหมื
