กลับมาเพื่อรักกัน

เมียที่แสนเกลียด

" พี่ชื่นเราจะไปที่ใดกันเหรอจ๊ะ พี่ข้าว่าเราไปหาที่ดินที่มีคนขายแล้วเราก็ปลูกเรือนหลังเล้กอยู่ตามประสาเรากันไหม ข้าว่ามันหน้าจะดีกว่าที่เราจะมาอยู่ในป่าแบบหลบๆซ้อนๆแบบนี้ " กลอยและชื่นที่หนีมาไกลพอสมควรแล้ว นีน่าที่เห็นว่าเธอกับชื่นเอาสมบัติติดตัวมาเยอะพอสมควร อีกทั้งเรื่องการเอาตัวรอดในป่าหรือว่าบนบกของนีน่า เธอสามารถเลี้ยงชื่นได้อย่างสบาย เธอก็เลยออกไอเดียว่าทำไมพวกเขาไม่หาซื้อที่ อยู่ที่ไหนสักที่ ชื่นเมื่อได้ยินแบบนั้นด้วยความที่นางกลัวว่าขุนเดชจะตามหาเจอสักวัน นางก็เลบยพูดออกมาด้วยเสียงสั่นกลัว

" แม่นายเราจักไปอยู่ที่ใดได้ละเจ้าคะ ในเมื่อแม่นายหนีไปอยู่ที่ใดท่านขุนก็ตามหาเราเจออยู่ดี แล้วถ้าท่านขุนตามเราเจอแม่นายว่าเราสองคนจักเป็นเยื่องใดละเจ้าคะแม่นาย " ชื่นพูดออกมาด้วยความเหนื่อยเพราะวิ่งมาไกลโข แต่นีน่าที่ออกกำลังกายเป็นประจำเธอไม่รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย เมื่อเธอได้ยินชื่นบ่าวรับใช้ผู้แสนนดีและซื่อสัตย์ พูดแบบนั้นเธอเห็นทีจะต้องใช้วิชาจิตวิทยาที่ได้เรียนมาจากกองทับซะแล้ว

" พี่ชื่นฟังข้าให้ดีนะพี่ ข้าขอโทษที่ทำให้พี่ต้องเดือดร้อน ข้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ แต่ถ้าข้าไม่สั่งสอนใครสักคนเราก็จะต้องเป็นเบี้ยล่างของเขาตลอดไป พี่คิดว่าการอยู่อย่างตายทั้งเป็นกับการ ตายอย่างมีศักดิ์ศรี พี่ว่าอันไหนดีกว่ากัน ผู้หญิงอย่างเราก็เป็นคนมีหัวจิตรหัวใจเช่นกันนะจ๊ะพี่ไม่ใช้ว่า ผู้หญิงต้องเป็นทาสของผู้ชายและก็เป็นที่รองรับอารมณ์ของผู้ชาย ในเมื่อเขาไม่รักเรา แล้วเหตุใดผู้หยิงอย่างเราจะต้องไปเสียใจกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเราด้วยลบะจ๊ะ พอแม่ท่านเลี้ยงเรามาอย่างดีไม่เคยตบเคยตี แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ใดทำไมถึงมาตีข้าได้ ไม่ละพี่กลอยคนเดิมจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว ร่วมทั้งพี่ด้วยถ้าพี่จักมีผัวพี่ก็อย่าให้ผัวของพี่ข่มพี่ได้ พี่ต้องข่มผัว เข้าใจไหมจ๊ะ " กลอยไม่ใช่แค่พูดให้คนข้างๆคิดตามแต่ก็พูดติดตลกอีกด้วยเพื่อไม่ให้เครียด และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆเมื่อชื่นได้ยินเจ้านายพูดแบบนั้นขวัญและกำลังใจของนางก็มีขึ้นมาอีกครั้ง

" ใช้เจ้าคะแม่นาย ใเราจะต้องไปสนใยกันในเมื่อผู้ชายมีเยอะอย่างกับฝูงข้าง ผู้หญิงงามดุชดอกไม้อย่างเราจะต้องกลัวไปใย ไปเจ้าคะแม่นายอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเจ้าคะ ไปเราไปหาที่อยู่กันดีกว่าเจ้าคะ" เมื่อชื่นเห็นด้วยกับผู้เป็นนายนางก็เดินจูงมือนายของมันเดินออกจากป่า เพื่อไปหาซื้อที่ดินนอกชานเมืองเพื่ออยู่กับแม่นายเพียงสองคน กลอยที่พูดปลุกใจชื่นได้สำเร็จก็อดยิ้มอย่างภูมิใจในตัวเองไม่ได้ว่านางเก่งและฉลาดมากกว่าแม่หญิงทุกคนในพระนคร

หลายวันผ่านไปไวเหมือนโกหก

" เป็นยังไงยังไม่ได้ข่าวของแม่กลอยอีกรึ พวกมึง" ขุนเดชถามคนที่เขาให้ออกไปตามหา เมียแสนชังมาเป็นเวลาหลายวันแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีผู้ใดได้ข่าวของนางเลย เมื่ขุนเดชเห็นท่าไม่ดีแล้วว่า นางคงคิดว่าตัวเองทำผิด มหรรษ เลยไม่กล้าอยู่สู้หน้าเขาอีกก็เลยหนีเขาไป แต่ความเป็นจริงแล้วเมื่อขุนเดชรู้ตัวอีกทีว่าเมียที่ตัวเองเกลียดนักเกลียดหนาหนีไปแทนที่เขาจะดีใจแต่หัวใจขแองเขาไม่รู้ทำไมถึงกลับโหยหาแต่เธอ เขาร้อนใจเป็นอย่างมากเพราะตั้งแต่เธอหายไปนี้ก็หลายวันมาแล้วแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหาตัวนางเจอเลย ขุนเดชเห็นท่าไม่ดีแล้วเขาก็เลย รีบเดินเข้าไปในหอนอนก่อนจะรีบแต่งตัวพร้อมกับเอาของที่จำเป็นใส่หอผ้า ก่อนจะมีผู้ติดตามไปนั้นคือไอ้มั้นบ่าวคนสนิทของเขาตามไปด้วย

" แม่มะลิ เจ้าให้คนไปเป่าประกาศว่าอีกลอยมันหนีตามชู้ไป ถ้ามันกลับมาคุณพี่จะฆ่ามันคุณพี่ก็ไม่ได้มีความผิดอันใดเพราะว่ามันหนีตามชู้แล้ว คุณพี่ก็เลยต้องฆ่ามันกับชู้ทิ้ง ฮ่าๆฮ่าๆ " ชบาเมียเอกออกอุบายให้เมียรองอย่างมะลิ ที่ตอนนี้สงบศึกกันสักครู่เพราะสามีที่ออกไปตามล่าตัวของกลอยเมียที่แสนชังของเขา นางคิดว่าการทำแบบนี้จะช่วยให้สามีของนางที่ฆ่าแม่กลอยจะไม่มีความผิด ด้วยความที่นางเกลียดและก็รักสามีมาก นางก็เลยเป็นตัวสนับสนุนให้สามีฆ่าอีกลอยศัตรูหัวใจทิ้งซะ เมื่อมะลิได้ยินแบบนั้นมีเหรอที่นางจะไม่ทำตาม นางได้เอามือป้องปากก่อนจะกระซิบข้างหูของบ่าวคนสนิท จากนั้นเมื่อบย่าวคนสนิทของมะลิได้รับข่าวสารมาแล้ว นางก็รีบวิ่งแจ๊นไปเป่าาประกาสตามที่เจ้านายของตนบอก เมื่อความในโดนพูดออกไปแล้วรับรองว่าแต่ละเรื่องที่พูดย่อมเปลี่ยนไปตามแต่ละคนแต่ละผู้เล่าจะแต่งขึ้นมาเพิ่มเติมเพื่อให้ข่าวนั้นมีอัทธรถเพิ่มมากขึ้น คนเล่าก็จะใสสีตีไข่ใส่พิเศษลงไปด้วยตามความต้องการของคนฟัง เพียงไม่กี่อึดใจพระพุธท เรื่งอของกลอยเมียที่ท่านขุนไม่ได้รักก็แผ่กระจายออกไปอย่างกับไฟลามทุ่ง มะลิและชบา ต่างก็มองทุกคนในเรือน และนอกเรือนต่างพูดกันแต่เรื่องของกลอยด้วยความสนุกสนาน