หมอคนสวยของนายมาเฟีย

ตอนที่4 จำไม่ได้

นิยาย เรื่อง #หมอคนสวยของนายมาเฟีย by adtree

----Ep04----จำไม่ได้

จนเราอายุ17ปี ช่วงเรียนม.6 ตอนนั้นเรียนหนักมากเพราะต้องสอบให้ได้ผลคะแนนดีๆ เพื่อไปเทียบที่มหาลัยแพทย์ที่เมกา และยังต้องเตรียมเอกสารเยอะแยะไปหมด วันนึงน้าเฟียตมาที่บ้าน มาบอกเรื่องงานแต่งของเฮียไทเกอร์ แต่แปลกที่เฮียไม่มาบอกเอง ม๊าตัดสินใจจะไปทั้งครอบครัว พิธีและงานเลี้ยงต่างๆ จัดที่บ้านหลังใหม่เรือนหอของเฮีย ตอนเช้ามีพวกผู้ใหญ่ไปทำพิธีซึ่งเราไม่ได้ไปเพราะต้องไปเรียน ช่วงเย็นกลับมาที่บ้าน น้าเฟียตมารอรับที่บ้าน เราแต่งตัวด้วยชุดชีฟองสีน้ำเงินอ่อนแขนยาว กระโปรงยาวถึงเข่าแบบเรียบร้อยสุดๆ แต่งหน้าอ่อนๆ แบบวัยรุ่น เดินลงมาข้างล่าง

น้าเฟียต : หลานน้าน่ารักจริงๆ//น้าเฟียตเดินมาโยกหัวเราเบาๆ

เรา : น้าเฟียตอย่าซิ กว่าจะทำผมเสร็จมันนานนะ

น้าเฟียต : รู้แล้วๆ

เรา : น้าปอล่ะ ไม่มาด้วยเหรอ

น้าเฟียต : มาได้ไง ทะเลาะกันอยู่

เรา : อ้าว ทะเลาะกันเพราะน้าไม่ยอมจัดงานแต่งล่ะซิ

น้าเฟียต : ตาทิพย์เปล่าเนี่ย รู้ได้ไง

เรา : เรื่องเดิมๆ ผู้หญิงเค้าก็อยากมีวันพิเศษมั้งซิ ได้ใส่ชุดแต่งงานดีจะตาย น้าแหละไม่เข้าใจผู้หญิงเอาซะเล๊ย//เราส่ายหัวเบาๆ

น้าเฟียต : แก่แดดนะเรา รีบไปได้แล้ว แม่กับพ่อรออยู่ที่งาน//จากนั้นพวกเราก็เดินทางไปบ้านเฮียไทเกอร์ ซึ่งป๊ากับม๊าไปรอที่งานอยู่ก่อนแล้ว มาถึงบ้านเฮีย เป็นบ้านหลังใหม่ที่เฮียไทเกอร์ทำเป็นเรือนหอโดยเฉพาะ เราไม่เคยมาหรอก นี่เป็นครั้งแรก หน้าบ้านมีรถแขกจอดมากมาย มีพวกการ์ดคอยยืนตรวจเข้มเต็มไปหมด ก็อย่างว่าเฮียเป็นมาเฟียคงกลัวคนมาก่อกวนมั้ง เราลงจากรถ เดินตามหลังน้าเฟียตเข้าไปในงาน ตรงไปบริเวณสนามหญ้าด้านข้างที่จัดงาน หน้าประตูซุ้มเห็นผู้ชายคนนึง ตัวสูง ผอม ขาว คิ้วเข้ม หน้าคม ระเบิดหู หุ่นนายแบบ ใส่ชุดทักซิโด้สีดำ ที่ลำคอมีรอยสักเห็นได้ชัด นั่นคือเฮียไทเกอร์ของเรา แค่เห็นหน้าเฮียจากไกลๆ หัวใจเราก็เต้นแรงขึ้นมาทันที เราหยุดเดิน ยืนมองเฮียอย่างไม่ละสายตา เฮียที่ไม่เจอกัน3ปี เฮียจะจำเราได้มั๊ย เราเริ่มประหม่า เหงื่อแตกเต็มฝ่ามือ เราคิดมาตลอดว่าความรู้สึกนั้นไม่ใช่ความรัก แต่พอมาเจอเฮียไทเกอร์อีกครั้ง ความรู้สึกนั้นกลับมาทันที คิดว่าตัวเองทำใจได้แล้วซะอีก พอเห็นเฮียแบบนี้แทบอยากจะวิ่งเข้าไปกอด น้าเฟียตหันหลังกลับมา

น้าเฟียต : เป็นอะไร//น้าเฟียตเดินกลับมาหาเรา

เรา : ตื่นเต้นน่ะค่ะ ไม่เคยมางานแบบนี้

น้าเฟียต : ตื่นเต้นทำไม ญาติกันเองทั้งนั้น//น้าเฟียตส่งแขนมาให้เราคล้อง เราควงแขนน้าเฟียตทันที เดินตรงไปที่เฮียไทเกอร์ที่ยืนต้อนรับแขกอยู่

เฮียไทเกอร์ : ไอ้สัสเฟียต วันนี้ควงใครมาวะ//เฮียไทเกอร์พูดขึ้น เราเงยหน้าไปมองเฮีย แต่เฮียถึงกลับอึ้งไปเลย "ไม่เจอกัน3ปี เฮียจะคิดถึงเราบ้างไหม" อยากจะถามออกไป แต่เฮียคงเห็นเราเป็นแค่เด็กแน่ๆ เราเงียบไว้จะดีกว่า

น้าเฟียต : อะไรนี่บิวตี้ไง มึงจำไม่ได้เหรอ

เรา : ยินดีด้วยนะคะเฮีย//เราพูดแทรกแล้วส่งยิ้มให้เฮีย แต่จริงๆ ข้างในใจหวิวมาก เหงื่อแตกเต็มมือ

เฮียไทเกอร์ : อืม ขอบใจ//เฮียพูดสั้นๆ แล้วหันไปทางอื่น

เจ้าสาว : น้องคือใครคะ//เจ้าสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เฮียไทเกอร์ถามขึ้น เราหันไปมอง เธอใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวแบบเกาะอก ผอม สูง หน้าตาสวย ดูเรียบร้อย เหมาะสมกับเฮียไทเกอร์

เรา : เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฮียไทเกอร์ค่ะ//เราตอบไปเบาๆ

เจ้าสาว : หน้าตาน่ารักนะ เฮียมีน้องหน้าตาน่ารักแบบนี้ ทำไมเชอรีนไม่เคยเห็นเลยล่ะ//เจ้าสาวควงแขนเฮียไว้ เฮียหันมามองหน้าเรา

เฮียไทเกอร์ : แฮ่ม!! ก็แค่น้องสาวที่ไม่สนิท จะเคยเห็นได้ไง//คำพูดของเฮียเจ็บจี๊ดมาก ใช่ซิ เราไม่เคยสนิทกับเฮียอยู่แล้ว แต่ที่ผ่านมามันคืออะไร ที่บอกจะคอยช่วยเรา ปกป้องเรามันคืออะไรล่ะ แค่ลมปากคำโกหกของเฮียใช่ไหม เราอุตส่าห์คิดถึง แต่ดูซิ เฮียพูดแบบนี้ ทำให้เราอยากร้องไห้

เรา : ค่ะไม่ได้สนิทกัน//เราจ้องมองเฮีย น้ำตาคลอ แล้วเดินสะบัดก้นเข้างานมาเลย ในเมื่อไม่สนิท งั้นก็ไม่ต้องสนิท ไม่ต้องคุยกันอีก เราเดินเข้ามาเห็นโต๊ะของม๊าอยู่หน้าเวที เราเดินไปหาทันที นั่งกระแทกก้นแรงๆ บนเก้าอี้ น้าเฟียตเดินตามหลังมา

ม๊า : ทำไมหน้าบึ้งแบบนั้นล่ะ//ม๊ามองหน้าเรา

เรา : แค่หิวข้าวนะคะ//เราโกหกออกไป

ม๊า : ไปหาอะไรกินซะ ตรงโน้นมีบุฟเฟ่ต์

เรา : ก็ได้//เราลุกจากเก้าอี้ เดินไปด้านข้าง มีโต๊ะปูผ้าสีขาวแนวยาว บนโต๊ะมีถาดอาหารเยอะแยะมากมายวางเรียงต่อกัน ตรงหัวมุมสุดโต๊ะ มีเค้ก7ชั้นวางอยู่ เราเดินไปดูใกล้ๆ ชั้นบนสุดเป็นเค้กขนาดเล็ก มีรูปปั้นคู่บ่าวสาววางอยู่ตรงกลาง

เรา : "ในเมื่อไม่สนิทกัน ก็ไม่ต้องมาสนหรอก"//เราคิดในใจ ใช้นิ้วชี้ปาดครีมเค้กชั้นล่างสุดเป็นแนวยาว เอาครีมขึ้นมาชิม

เรา : ก็อร่อยดีแฮะ//เรากำลังจะเอานิ้วปาดอีกครั้ง

..?? ..: ทำอะไรนะ!! //มีเสียงพูดขึ้น ทำให้เราตกใจจนสะดุ้ง หันกลับไปมองต้นเสียง เป็นผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีดำผับแขนขึ้นถึงศอก ผิวขาว สูง หน้าตาออกเข้มๆ ตาโต2ชั้น มีลักยิ้มข้างขวา

เรา : พี่ภีม!! //เราจำพี่ภีมได้ดี แต่พี่ภีมกลับยกคิ้วชนเข้าหากัน แสดงว่าจำเราไม่ได้จริงๆ

เรา : บิวตี้ไง จำไม่ได้เหรอ//พี่ภีมมองเราหัวจรด เริ่มค่อยๆ ยิ้มออกมา

พี่ภีม : บิวตี้จริงๆ เหรอ พี่จำไม่ได้จริงๆ น่ารักขึ้นเยอะเลย//พี่ภีมมองเราหัวจรดเท้า ส่วนเราจับที่กระโปรงแล้วกางออก หมุนซ้ายขวาเบาๆ

เรา : แน่นอนอยู่แล้ว ก็บิวตี้สวยตั้งแต่เด็ก//เราสะบัดผม1ครั้งอย่างมั่นใจ ส่งยิ้มให้พี่ภีม

พี่ภีม : ยังมั่นใจเหมือนเดิม ว่าแต่มายืนกินเค้กงานแต่งทำไม มันไม่ดีรู้เปล่าเนี่ย//พี่ภีมมองไปที่เค้กด้านหลังเรา

เรา : อ๋อ~แค่มาชิมเฉยๆ มันก็อร่อยดี

พี่ภีม : พวกเราไม่เจอกันกี่ปีนะ

เรา : 3ปีไง

พี่ภีม : ใช่ๆ 3ปี สบายดีมั๊ย

เรา : ก็ดีค่ะ//ขณะที่คุยกันอยู่มีบอดี้การ์ดคนนึง วิ่งมาหาพี่ภีม

การ์ด : ภีมๆ นายเรียก//เรารู้ว่าเฮียไทเกอร์คงตามตัวพี่ภีม

เรา : ไปเถอะค่ะ เฮียคงจะเรียกใช้อะไร

พี่ภีม : งั้นพี่ไปก่อนนะ//พี่ภีมเดินไป เรามาตักอาหารต่อ เลือกแต่พวกผักใส่จาน แล้วเดินกลับไปกินที่โต๊ะ นั่งที่เดิมข้างๆ ม๊า ส่วนเก้าอึ้อีกข้างน้าเฟียตมานั่งติดกับเรา

น้าเฟียต : ไม่ตักมาเผื่อน้าบ้างล่ะ

เรา : แบร่~ไปตักเองสิ//เราแลบลิ้นให้น้าเฟียต แล้วนั่งกิน เวลาผ่านไป1ชม.เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นเวที ส่วนเราหยิบโทรศัพท์มาเล่นไลน์คุยกับครีม ไม่ได้สนใจบนเวทีสักนิด จนเวลาผ่านไป กิจกรรมบนเวทีเสร็จ ถึงเวลาขอบคุณ คู่บ่าวสาวเดินมาแต่ละโต๊ะ เราแอบนั่งมองตลอด เฮียยิ้มหน้าบานคงมีความสุขมากซินะ น่าหมั่นไส้ชะมัด มีบริกรคนนึงเดินถือถาดเสิร์ฟน้ำตามโต๊ะ เดินมาใกล้ๆ พอดี เราเรียกคนนั้น หยิบแก้วน้ำทรงสูงที่ใส่น้ำสีใสๆ มาซดดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

เรา : แค่ก!! แค่ก!! //เราสำลักทันที เพราะรู้สึกซ่าๆ ในคอ แต่ปลายลิ้นกลับมีรสหวาน

น้าเฟียต : เป็นไงบ้าง ทำไมซดไวน์ไปแบบนั้นล่ะ//น้าเฟียตลูบหลังให้เรา

เรา : อะ..อะไรนะ ไวน์เหรอ//น้าเฟียตพยักหน้า ไม่คิดว่าไวน์จะมีรสชาติขมคอแบบนี้

น้าเฟียต : อ้าวที่หยิบมาเนี่ยไม่เคยกินหรือไง

เรา : ก็แน่ล่ะ ใครจะไปเคยกินล่ะ//สักพักเฮียไทเกอร์เดินมาที่โต๊ะของเรา เฮียไปทักทายม๊า กอดม๊าอย่างสนิทสนม แทบไม่หันมามองเราสักนิด ชิ๊!! ไม่สนิทถึงขั้นมองหน้าด้วยซ้ำ จนเฮียเดินไปโต๊ะอื่น

ม๊า :ม๊าจะกลับแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า กลับบ้านกันบิวตี้//ม๊าหันมาชวนเรา

เรา : ค่ะ//เรากำลังจะลุกขึ้น แต่น้าเฟียตดึงมือเราไว้

น้าเฟียต : โกวสโนว์จะรีบพาบิวตี้กลับไปไหน ผมอยากคุยกับบิวตี้ก่อน//น้าเฟียตพูดแทรกขึ้น

ม๊า : ยังจะเรียกแบบนั้นอีก บิวตี้ว่าไงจะกลับพร้อมม๊าหรือเฟียต//เราหันไปมองน้าเฟียตที่ทำสายตาอ้อนวอน

เรา : มากับน้าเฟียต กลับพร้อมน้าเฟียตก็ได้ค่ะ

น้าเฟียต : เห็นมั๊ยๆ น้าหลานเค้าจะคุยกัน//น้าเฟียตยิ้มทันที

ม๊า : เออๆ ก็ได้ อย่าไปส่งหลานดึกนักล่ะ

น้าเฟียต : ครับป๋ม//ม๊ากับป๊าเดินออกไป แปลกนะวันนี้ป๊าพูดน้อยจนนับคำได้ และตอนเฮียไทเกอร์เดินมาที่โต๊ะ ก็ยังไม่คุยอะไรกันด้วย อย่างกับโกรธอะไรกันแหนะ ทั้งโต๊ะเหลือแค่เรากับน้าเฟียต2คน

น้าเฟียต : นี่ๆ บิวตี้ น้าอยากปรึกษาอะไรหน่อย//น้าเฟียตพูดขึ้น

เรา ; ว่า//เราหันไปพูดกับน้า

น้าเฟียต : เรื่องที่บอกน้าจริงเหรอ

เรา : เรื่องอะไรคะ//เรายกคิ้วชนกัน

น้าเฟียต : เรื่องแต่งงานไง ผู้หญิงอยากแต่งงานจริงๆ เหรอ

เรา : คิดว่าเรื่องอะไร เรื่องแต่งงานผู้หญิงทุกคนก็ฝันอยากจะแต่งกันทั้งนั้นแหละ

น้าเฟียต : แต่น้าอยู่กินกับปอแล้ว เรื่องแต่งงานไม่จำเป็นก็ได้มั้ง//เพี๊ยะ!! เราตีแขนน้าเฟียตทันที

น้าเฟียต : โอ้ย!! //น้าเฟียตลูบแขนที่เราตีไป

เรา : ยิ่งอยู่ด้วยกันแล้ว ยิ่งต้องจัดงานแต่งเป็นเรื่องเป็นราวรู้มั๊ย ก็เหมือนเป็นการให้เกียรติผู้หญิงที่รักด้วย

น้าเฟียต : ผู้หญิงคิดมากขนาดนั้นเชียว

เรา : แน่นอน น้าปอดูภายนอกแข็งๆ แต่ผู้หญิงทุกคนอ่อนไหวง่ายจะตาย

น้าเฟียต : พูดอย่างกับผ่านประสบการณ์ความรักมาเยอะนะเรา//จังหวะนั้นเราหันไปเห็นเฮียไทเกอร์ยืนคุยกับแขกตรงหน้าเราพอดี เรานั่งจ้องแผ่นหลังของเฮีย

เรา : อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้

น้าเฟียต : ไม่เชื่อหรอก หนอนหนังสือแบบบิวตี้ วันๆ อ่านแต่หนังสือจะมีประสบการณ์ความรักได้ไง

เรา : อ่านจากหนังสือไม่ได้หรือไง//เราหันตอบน้าเฟียต

..?? ..: อ้าวไอ้เฟียตมานั่งหลบตรงนี้นี่เอง//มีผู้ชายคนนึงท่าทางเมาๆ เดินมากอดน้าเฟียตอย่างสนิทสนม

น้าเฟียต : ไอ้ชัด มึงเมาแล้วไปไกลๆ //น้าเฟียตดึงมือผู้ชายคนนั้นออกไป คนนั้นชื่อชัดซินะ

น้าชัด : แหม๋~ทำเป็นเข้มมาแดกเหล้ากับกูดีกว่า ว่าแต่คนสวยนี่ใคร//คนนั้นหันมามองเรา

น้าเฟียต : หลานสาวกู มึงอย่ามายุ่ง

น้าชัด : น่ารักแบบนี้ มีแฟนหรือยางจ้ะ//เสียงเพื่อนน้าเฟียตจะเมาๆ หน่อย เราไม่ตอบได้แต่นั่งเงียบ

น้าเฟียต : หลานกู มึงอย่ามาเกาะแกะเลย//น้าเฟียตลุกขึ้นยืน ดึงตัวเพื่อนพาเดินออกไปทันที

เรา : เฮ้อ~//เราถอนหายใจออกมายาวๆ จริงๆ ไม่ชอบพวกคนเมาแบบนี้หรอก แล้วน้าเฟียตก็กลับมา พร้อมกับเพื่อนอีก3คน แต่ละคนถือเหล้า โซดา น้ำแข็ง จัดเต็มมาก มาวางบนโต๊ะ น้าเฟียตไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเรา และมีเพื่อนๆ ไปนั่งข้างๆ ติดกัน

น้าเฟียต : น้าขัดพวกมันไม่ได้จริงๆ ขอน้ากินสัก2-3แก้วนะ เดี๋ยวจะพาไปส่งที่บ้าน//น้าเฟียตพูดกับเรา

เรา : ตามสบายค่ะ//รู้แบบนี้กลับพร้อมม๊าดีกว่า ผ่านไปสักพักน้าเฟียตกินไปหลายแก้วล่ะ

เพื่อนน้าเฟียต : กินสักแก้วซิ//จู่ๆ เพื่อนน้าที่นั่งใกล้เราที่สุด ส่งแก้วที่พึ่งชงเหล้ามาให้

เรา : ไม่เป็นไรค่ะ ดื่มไม่เป็น//เรายกมือปฏิเสธไป

น้าเฟียต : เฮ้ย!! มึง อย่าไปยุ่งกับหลานกู//น้าเฟียตพูดห้ามขึ้น

เพื่อนน้าเฟียต : กูแค่ให้ลองดื่มเอง น้องมันไม่กล้า กูก็ไม่ได้บังคับหนิ//เพื่อนคนนั้นหันไปพูดกับน้าเฟียต จูบเลย!! จูบเลย!! จังหวะนั้นเราได้ยินเสียงดังมาจากหน้าซุ้ม เลยหันไปมอง เห็นกลุ่มผู้ชายหลายคนยืนเชียร์เฮียไทเกอร์กับเจ้าสาวอยู่ เฮียหันไปจูบปากเจ้าสาวทันที โอ๊ย~ทำไมเราต้องมาเห็นช็อตนี้ด้วยวะ โมโหสุดๆ โคตรจุก เราหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าซดดื่มทันที

น้าเฟียต : เดี๋ยวๆ บิวตี้ นั่นเหล้านะช้าๆ หน่อย ซดอย่างกับน้ำเปล่า//เราได้ยินที่น้าเฟียตพูด แต่ไม่สนใจ ซดเหล้าจนหมด ตึก!! เราวางแก้วเหล้าแรงๆ ลงบนโต๊ะ

เรา : เอิ๊ก!! ก็แค่เหล้า ทำอะไรบิวตี้ไม่ได้หรอก ชงมาอีกดิ๊//เราพูดสั่งออกไป เพื่อนน้าเฟียตหยิบแก้วเหล้า แล้วชงใหม่มาให้ เราหยิบซดอีกรอบจนหมด ตึก!! วางแก้วเหล้าแรงๆ เอามือเช็ดปากตัวเอง

น้าเฟียต : เมายังวะ//น้าเฟียตถามเรา

เรา : อ๊า~กินแค่นึ้จะเมาได้ไง น้าเฟียตไม่ต้องมายุ่งเลย ชงมาๆ //เรายื่นแก้วเหล้าให้เพื่อนน้าเฟียต แต่ละคนหันไปมองหน้ากัน

น้าเฟียต : กูว่ามึงไม่ต้องชงแล้ว เดี๋ยวกูพาหลานกลับบ้านเลยดีกว่า//น้าเฟียตพูดเบาๆ กับเพื่อนแต่เราได้ยิน

เรา : ไอ้เฟียต หุบปาก!! //เราตะคอกไป น้าเฟียตถึงกับเอามือปิดปากตัวเอง

เพื่อนน้าเฟียต : ทำไมกูกลัวหลานมึงวะ//เพื่อนอีกคนกระซิบบอก

เรา : อย่าพูดมาก เอาแก้วไปชงเหล้าดิ๊

เพื่อนน้าเฟียต : ครับๆ //เขารับแก้วเหล้าไป ขณะที่กำลังชงอยู่

น้าเฟียต : มึงใส่เหล้าน้อยๆ หน่อย//น้าเฟียตสั่งเพื่อน

เรา : เทเหล้าเยอะๆ ไม่เมาไม่กลับ//เราพูดสวนทันที

เพื่อนน้าเฟียต : ครับๆ //จากนั้นก็ส่งแก้วเหล้ามาให้ เราหยิบมาซดดื่ม หันไปทางเฮียไทเกอร์ที่ยืนยิ้มหน้าบาน

เรา : มีความสุขสะจริ๊งๆ //เราซดเหล้าในมือ เหมือนเป็นน้ำเปล่า รวดเดียวหมดแล้ว ส่งแก้วเหล้าไปให้เพื่อนน้าอีก แล้วส่งแก้วเหล้ากลับมา เราซดดื่ม พรวด!! เราพ่นน้ำออกมาเต็มหน้าพวกน้าเฟียต แต่ละคนต่างลุกขึ้นยืน ทำหน้าตกใจ

น้าเฟียต : อี๋~ทำอะไรวะบิวตี้//น้าเฟียตถามด้วยเสียงหงุดหงิด

เรา : ก็นี่มันน้ำเปล่า คิดว่าบิวตี้โง่หรือไง ชงเหล้ามาใหม่ดิ๊//เราเทแก้วนั้นทิ้ง ส่งแก้วเปล่าไปให้เพื่อนน้า

น้าเฟียต : แม่งฉลาด เสือกรู้อีก//น้าเฟียตพูด แล้วนั่งกลับที่เดิม เพื่อนน้ายอมชงเหล้ามาให้

..?? ..: ไอ้เฟียต มาถ่ายรูปกัน//เพื่อนๆ ที่อยู่หน้าซุ้มตะโกนเรียกน้าเฟียต เราหันไปมอง สบตากับเฮียไทเกอร์พอดี เราหันกลับมาหยิบแก้วเหล้าซดดื่มรวดเดียวหมด

น้าเฟียต : เออๆ //น้าเฟียตตะโกนกลับไป พร้อมลุกขึ้นยืน พวกเพื่อนๆ เดินไป

น้าเฟียต : อย่ากินเยอะล่ะ เดี๋ยวน้ามา//เราได้ยินเสียงน้าเฟียตพูด ซดเหล้าจนหมด แล้ววางแก้วแรงๆ เริ่มมึนๆ เหมือนกันนะ แต่เหล้าในแก้วหมดแล้ว เราเลยต้องลุกไปนั่งเก้าอี้อีกตัว ชงเหล้าเองเลย ใส่เหล้าเยอะๆ โซดาน้อยๆ แล้วคนๆ จากนั้นซดดื่ม

เรา : อึก!! //เราซดไปแค่อึกเดียว ถึงกลับเอาแก้วเหล้าออกจากปากไม่ทัน เพราะขมมาก ขมยิ่งกว่าที่เพื่อนน้าเฟียตชงให้สะอีก แต่ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็กินมาเยอะแล้ว ขอเมาเลยล่ะกัน เราหยิบแก้วเหล้าซดดื่มต่อจนหมดแก้ว

เรา : อา~~เอิ๊ก!! //เหล้าขมจริงๆ ตาเราเริ่มลายๆ จะหยิบถังน้ำแข็ง แต่ไม่โดนสักทีมันหนีหลบไปได้ไง เอิ๊ก!! เรามองไปรอบๆ แสงไฟทำไมแสบตาจังวะ เรากลับมามองขวดเหล้าตรงหน้า กลายเป็นหน้าเฮียไทเกอร์กำลังยิ้ม

เรา : เอิ๊ก!! ยิ้มทำไม//เราถามออกไป แต่เฮียไม่ตอบ กลับยิ้มไม่หยุด

เรา : มีความสุขมากล่ะซิ รู้ไหมว่าบิวตี้ปวดใจขนาดไหน//เราพูดเสียงยานๆ ชี้นิ้วไปที่หน้าเฮียตรงหน้า

เรา : ไม่รักก็ไม่ต้องมายุ่ง เอิ๊ก!!

..?? ..: คุยกับใคร//มีเสียงพูดมาจากด้านข้าง เราหันไปมองเป็นพี่ภีม

เรา : อ๋อ!! พี่ภีมนี่..เอง//เราเพ็งดูชัดๆ นี่คือพี่ภีมตัวเป็นๆ พี่ภีมนั่งข้างๆ เราเอา2มือจับแก้มพี่ภีมไว้

เรา : ผ่านไป3ปี หน้าไม่เปลี่ยนเลยนะ เอิ๊ก!! //ยอมรับว่าตอนนี้นั่งโยกไปมาด้วยอาการเมา

พี่ภีม : แต่บิวตี้ซิ สวยขึ้นจนพี่จำไม่ได้

เรา : แน่นอนล่ะ บิวตี้ต้องเสริมสวยอย่างมากใช้ครีมตัวโน้นตัวนี้ทาผิวไปทั้งตัว//เราเอามือแปะๆ ที่แขนตัวเอง แล้วหันกลับมาที่โต๊ะ นอนฟุบโต๊ะเพราะมึนหัวจริงๆ

พี่ภีม : ดื่มมากขนาดนี้ได้ไง//นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน จากนั้นเราก็สลบทันที ไม่ได้ยินอะไรและไม่รู้สึกตัว

เรามารู้สึกอีกทีเพราะปวดหัวมาก เอามือจับหัวตัวเองไว้ ค่อยๆ เปิดตา กระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับแสง เรามองบนเพดานที่ตกแต่งด้วยไม้ปาเก้สีน้ำตาลเข้ม มีหลอดไฟเล็กๆ สลัวๆ หลายๆ อัน

เรา : ที่นี่ที่ไหนวะ//เราค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งช้าๆ รู้สึกปวดระบมไปทั้งตัว พรึ่บ!! ผ้าห่มสีขาวที่ปิดร่างกายอยู่ร่วงลงไปกองที่เอว เรามองหน้าอกตัวเอง

เรา : อะไรวะเนี่ย!! //เราตกใจมาก ก็เพราะหน้าอกของเราเต็มไปด้วยรอยคิสมาร์ก เต็มรอบอก เราตัดสินใจเปิดผ้าห่มออก กลับตกใจยิ่งกว่าเดิมเพราะตัวเองเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่อะไร แถมหว่างขาเราเต็มไปด้วยเลือด เรายกขาขึ้นเล็กน้อย รู้สึกเจ็บแสบๆ ที่จิ๊มิตัวเองมาก บนเตียงก็เต็มไปด้วยความคราบสีขาวๆ แห้งๆ และคราบเลือด

เรา : กูถูกเปิดบริสุทธิ์ไปแล้วเหรอ!! //เรารีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าอกและร่างกายตัวเองไว้ หันซ้ายหันขวาหาคนที่มันกล้าทำกับเราขนาดนี้ เห็นด้านข้างเตียงชุดชีฟองของเราพาดวางอยู่ พร้อมทั้งบราและแพ็ตตี้ เราหันกลับมาบนเตียง ด้านข้างกลับว่างเปล่า ตึก!! ตึก!! มีเสียงฝีเท้าคนกำลังเดินมา เราหันไปมอง

..?? ..: ตื่นแล้วเหรอ พี่เอาน้ำมาเช็ดตัวให้//มีเสียงพูดขึ้น พร้อมเดินถือกะละมังใบเล็กมาจากด้านใน

เรา : พี่ภีม!! //เรานั่งอ้าปากค้าง คิดถึงเรื่องเมื่อคืนตอนที่เราเมา ภาพคนสุดท้ายที่เราเห็นคือพี่ภีมจริงด้วย พี่ภีมตอนนี้เปลี่ยนชุดไปแล้ว ใส่เสื้อยืดสีเทา กางเกงยีนส์ขายาว

เรา : ซี๊ดส์!! //เราเอามือกุมขมับตัวเอง ตอนนี้ปวดหัว ไม่ใช่เพราะเมาค้างหรอก แต่ปวดหัวเพราะโทษตัวเองที่เมาไม่รู้เรื่องแบบนี้

พี่ภีม : ปวดหัวเหรอ//พี่ภีมเดินมานั่งข้างเตียงใกล้ๆ เราเงยหน้ามองพี่ภีม

เรา : คือว่าเรื่องเมื่อคืน...//เราพูดอ้ำอึ้ง เพราะอยากจะไม่ให้เป็นความจริง

พี่ภีม : จำไม่ได้เลยหรอ

เรา : จำได้แค่ว่าพี่ภีมเข้ามาคุย จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย บิวตี้เมามากจริงๆ

พี่ภีม : พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องเป็นแบบนี้เลยนะ//พี่ภีมเป็นคนทำจริงๆ ซินะ อยากจะบ้าตาย เสียตัววันไหนไม่เสีย มาเสียวันที่เฮียแต่งงานซะด้วย แต่จะโกรธพี่ภีมแบบไม่ลืมหูลืมตาก็ไม่ได้ เพราะเราเองก็มีส่วนผิดด้วย

เรา : ช่างเหอะๆ บิวตี้ก็ผิดเองที่เมาจนไม่ได้สติ

พี่ภีม : พี่จะรับผิดชอบบิวตี้เอง

เรา : อะไรนะ!! //เราถามด้วยความตกใจ

พี่ภีม : ทุกอย่างเป็นความผิดของพี่ พี่จะรับผิดชอบเอง

เรา : เดี๋ยวนะๆ พี่ภีมจะรับผิดชอบยังไง

พี่ภีม : พี่รักบิวตี้ พี่จะแต่งงานกับบิวตี้//ใครจะคิดว่าพี่ภีมจะพูดแบบนั้น

เรา : จะบ้าหรอ!! บิวตี้พึ่งจะ17จะแต่งงานได้ไง ไหนจะเรื่องเรียน เรื่องทำงานอีก เลิกความคิดที่จะมารับผิดชอบเหอะ

พี่ภีม : แต่พี่รักบิวตี้ พี่จะแสดงความรับผิดชอบเอง//พี่ภีมจับมือเราไป

เรา : ถ้ารักบิวตี้จริง คงไม่ฉวยโอกาสตอนเมาทำแบบนี้หรอก//เราดึงมือออก

พี่ภีม : คือว่าพี่ไม่...

เรา : จะบอกว่าไม่ตั้งใจซินะ พี่ภีมไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องทั้งหมดพวกเราต่างไม่ตั้งใจ งั้นก็ให้มันจบๆ ไปเหอะ พี่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ก็แค่ความบริสุทธิ์เอง บิวตี้ไม่ตายสักหน่อย//เราพูดเสียงแข็ง พี่ภีมเงียบไปเลย

เรา : ว่าแต่ที่นี่ที่ไหน//เรากวาดสายตามองรอบๆ

พี่ภีม : บ้านนายไทเกอร์ไง เมื่อคืนบิวตี้เมาหนัก พี่เลยอุ้มมานอนห้องนี้ แล้วก็...//พี่ภีมพูดไม่จบประโยค แล้วเงียบไป คงจะหมายถึงที่มีอะไรกับเราซินะ

เรา : หา!! บ้านเฮียไทเกอร์!! แล้วน้าเฟียตไปไหน

พี่ภีม : คุณเฟียตอยู่ที่ห้องรับแขกด้านล่าง

เรา : ตายๆ ม๊าเอาตายแน่//เรากอดผ้าห่มไว้แน่น จะลุกขึ้น พี่ภีมมาพยุงไว้

พี่ภีม : พี่ช่วย

เรา : ช่วยไปไกลๆ เหอะ//เราจ้องหน้าพี่ภีม แล้วสะบัดมือออกไปทันที เราค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ตุบ!! แต่ขาเราอ่อนยืนไม่ไหว นั่งกองลงกับพื้น พี่ภีมรีบมาพยุง

พี่ภีม : ไม่ไหวแล้วยังทำเก่งอีก

เรา : งั้นอุัมไปห้องน้ำหน่อย บิวตี้อยากอาบน้ำ//เราพูดจบ พี่ภีมอุ้มเราท่าเจ้าหญิงทันที เรากำผ้าห่มไว้แน่นเพราะกลัวผ้าจะร่วงไป พี่ภีมอุ้มพาเราเข้าห้องน้ำ วางเราให้นั่งบนชักโครก แล้วเดินออกไป เราปิดประตูห้องน้ำทันที จากนั้นดึงผ้าห่มออกกองไว้บนพื้น ค่อยๆ พยุงตัวเองไปอาบน้ำที่ฝักบัว ร่างกายเราระบมมาก สงสัยเมื่อคืนจะหนักแน่ๆ แต่เราดันจำอะไรไม่ได้นี่ซิ โคตรเจ็บใจตัวเอง เราเอาน้ำล้างที่จิ๊มิโคตรแสบล่ะ แต่ต้องอดทนไว้ อาบเสร็จหันไปเป็นผ้าขนหนูที่หน้ากระจก เลยนุ่งกระโจมอกไว้ ก๊อก..ก๊อก มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เราแง้มประตูออกไป พี่ภีมส่งชุดมาให้ เราหยิบชุดมา แล้วปิดประตูใส่หน้าพี่ภีม จากนั้นก็แต่งตัวด้วยชุดเดิม เดินออกมาจากห้องน้ำ พี่ภีมยืนรออยู่แล้ว เข้ามาพยุงเราไว้ทันที

พี่ภีม : พี่ไปส่ง//พี่ภีมเปิดประตูห้องออกมา พาเราเดินลงมาชั้นล่าง ไม่คิดว่าเฮียไทเกอร์จะใจดี ให้พี่ภีมที่เป็นลูกน้องอยู่ห้องชั้นบนแบบนี้ พี่ภีมพาเราเดินผ่านห้องอาหาร

..?? ..: อ้าวนั่นน้องสาวเฮียไม่ใช่เหรอ