“...” ชายหนุ่มทรุดฮวบ ร่างกายใหญ่หอบโยน ลมหายใจร้อนผ่าวเป่าลดผิวกายเปียกชื้นของคนใต้ร่าง
บรรยากาศเงียบกริบ มีเพียงลมหายใจหอบๆ ของกันและกัน
ทอปัดกะพริบเปลือกตาถี่ๆ ก่อนจะหลุบเปลือกตาลง...ความละอายพุ่งใส่หัวใจ เมื่อเห็นสภาพรอบตัว
เธอเสียตัวที่พื้น...หาใช่เตียงนอน ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสม ทำตัวไม่ต่างกับหญิงแพศยา
ธันน์ไม่ได้พูดอะไรเลย เขาช้อนอุ้มร่างกายชื้นเหงื่อของทอปัดเดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องอาบน้ำ โดยไม่ปริปากพูดเช่นกัน
ท่ามกลางน้ำอุ่นๆ ที่ไหลวนอยู่รอบตัว ทอปัดไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา เมื่ออ่างน้ำนั่นหาได้มีเธอแค่คนเดียว มีใครบางคนนั่งเอนๆ อยู่ด้วย เขารั้งเธอไปพิงอกอุ่น และเธอก็จำต้องเงียบกริบเหมือนลืมเอาปากมา ไม่ใช่คนปากเก่งคนเดิม...
“เธอหายเจ็บหรือยัง” น้ำอุ่นๆ ช่วยบรรเทาความเจ็บร้าว ธันน์ไม่เคยเป็นเช่นนี้ เขาไม่เคย
