หวงรักจอมบงการ

บทที่1.ฉนวนเหตุ!!   ทอปัดขมวดคิ้วจนหน้าผากย่น…สายตามองเลยไปยังเตียงนอนมุมห้อง บนที่นอนนุ่มๆ ของเธอนั้นมีร่างของใครบางคนนอนคุดคู้ หลับสนิทอยู่บนนั้น หญิงสาวแน่ใจ...ก่อนจะตารีตาเหลือกออกไปทำงานเมื่อตอนสายๆ ของวันนี้ เธอมั่นใจว่าตนเองพับเก็บที่นอนเป็นอย่างดี หญิงสาวโครงศีรษะช้าๆ เอื้อมปลดกระเป๋าสะพายไหล่วางทิ้งไว้บนโต๊ะ เดินเลยไปยังที่นอนมุมห้อง...เพื่อพิสูจน์สิ่งที่คาใจ…ใครคนนั้น…น่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ ญาติสนิทที่มีนิสัยไม่ค่อยเกรงใจใคร หล่อนมักจะแอบมาใช้ห้องนอนของเธอเป็นประจำ แพรวนารี… หญิงสาวส่ายใบหน้าแรงๆ สายตาสะดุดกับเสื้อผ้าใช้แล้วที่กองอยู่บนพื้น ทอปัดใช้ปลายเท้าเขี่ย…ซากเสื้อผ้าชิ้นเล็กๆ ที่ตกอยู่บนพื้นไปรวมกันอยู่มุมห้อง “อีกแล้วนะนารี…ปัดบอกไม่เคยจำ ชอบทิ้งเสื้อผ้าใช้แล้วเรี่ยราดบนพื้น คุณนายจุไรมาเห็นคงได้เป็นลม!” เจ้าตัวบ่น ยกมือขึ้นจับชายผ้าห่ม แล้วจึงออกแรงกระตุกเบาๆ แพรวนารีผวา เธอกำลังฝันหวาน...แต่อะไรบางอย่างกระชากเธอออกมาจากห้วงฝันแสนสุขนั่นเสียก่อน “โอ้ย…ปัด…ขอนรีนอนต่ออีก10นาทีได้มั้ยจ้ะ?” เสียงบ่นพึมจากคนที่นอนหลับตาปี๋ เจ้าหล่อนคงรู้ดี คนที่เสียมารยาทปลุกคนนอนหลับนั่นคือใคร ไม่พ้นเจ้าของห้องที่เธอแอบมานอนในห้องของหล่อนโยไม่ได้บอกล่วงหน้า....เจ้าตัวพึมพำบอก รีบซุกใบหน้าลงใต้หมอนนุ่มเหมือนเดิม เมื่อง่วงจนเปลือกตาปรือไม่ขึ้น “ดึกเหรอเมื่อคืน?” ทอปัดถามกลับ ปล่อยชายผ้าห่ม หันไปเก็บซากเสื้อผ้าของแพรวนรีแทน แพรวนารีเป็นพริ้ตตี้ งานชุกเป็นช่วงๆ และเมื่อคืนดูเหมือนจะมีงานชิ้นใหญ่ ทอปัดเห็นหล่อนแวบๆ ตอนวิ่งไล่ตามกลุ่มคนดัง แต่ไม่คิดว่าแพรวนรีจะอดหลับอดนอนถึงเพียงนี้ เธอเองก็ง่วงจนตาจะปิด เมื่ออยู่ปิดต้นฉบับที่สำนักพิมพ์จนเช้า แอบแวบกลับห้องหลังส่งงานกับหัวหน้าสำเร็จ “อืม…ไปต่อน่ะ ‘เขา’ เลี้ยง” เสียงอู้อี้ตอบกลับมาก่อนจะเงียบไป เมื่อเจ้าตัวฝืนต่อไม่ไหว หลับน็อคกลางอากาศเพราะความอ่อนเพลีย ทอปัดหมดความสนใจญาติสาว เธอผลัดเสื้อผ้าจากชุดทำงานเป็นกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดลายการ์ตูน หญิงสาวมัวสาละวนกับการหาอะไรใส่ท้อง จนลืมคนที่นอนหลับอุดตุ…จนเมื่อถึงเวลานอนเข้าจริงๆ เธอจึงเริ่มปวดหัวตุ๊บๆ แพรวนารีนอนหลับสนิทโดยยึดเตียงนอนของเธอ ทอปัดจึงไม่อยากกวน เธอเดินไปเปิดตู้ไม้มุมห้องลากที่นอนแบบพับได้ออกมาปูข้างเตียงนอน ช่วงขณะที่กำลังสะบัดผ้าห่มผืนบาง…ชายผ้าห่มตวัดโดนกระเป๋าสะพายของแพรวนารีจนหล่นลงมาที่พื้น… เธอวางผ้าห่มไว้บนที่นอนที่ปูเตรียมไว้ เดินไปเก็บของใช้ที่กระเด็นออกมาจากกระเป๋า….ก่อนจะสะดุดกับประกายแสงวิบวับ!! ที่ส่องแสงสะท้อนแสงไฟ แสงระยิบระยับนั่นสะท้อนแสงไฟจนเธอตาพร่า…และต้นกำเนิดแสงนั่น…คือ…แหวนเพชรนั่นเอง… ทอปัดขมวดคิ้ว...เอื้อมหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆ ริมฝีปากอิ่มห่อเป็นวงกลม เมื่อมองเห็นแหวนวงงามเต็มสองตา…เธอคะเนด้วยตาเปล่า เมื่อไม่มีความรู้เรื่องเพชรมากสักเท่าไหร่ เป็นเพราะไม่ชอบสวมเครื่องประดับ ไม่ชอบของมีค่า แต่แหวนในมือวงนี้…หญิงสาวมั่นใจ…ของจริงชัวร์!! แถมเพชรยังเม็ดใหญ่อลังการ ประกายแสงที่ล้อเล่นกับแสงไฟนั้น มันเป็นเหลี่ยมเป็มมุม เปล่งแสงแวววาว “เห้อ!!” ทอปัดถอนใจ ชำเรืองมองบนเตียงนิดๆ มีความกังขาอยู่ในหัวใจ แต่ไม่อยากยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของแพรวนรี หญิงสาวตัดใจยัดแหวนวงนั้นกลับเข้าไปในกระเป๋าของแพรวนารีเหมือนเดิม “ไปรวยอะไรมาหึ...นรี? เพชรเม็ดใหญ่ขนาดนี้คงแพงหูดับ…” ทอปัดไม่รู้ว่า…แหวนวงนั้น…จะเป็นชนวนเหตุให้เธอปวดหัวไปอีกนาน เพราะเหนื่อยกับการวิ่งไล่คนดัง บวกกับอากาศที่เริ่มเย็นตามฤดู คนนอนง่ายเลยหลับสนิทตั้งแต่ศีรษะแตะหมอนนุ่ม เสียงกุกๆ กักๆ ปลุกคนที่นอนหลับสนิทให้ลืมตาตื่นขึ้นมา หญิงสาวหยีตาเมื่อไฟฟ้ากลางห้องถูกกดเปิด “จะไปแล้วเหรอนรี?” หลังยกข้อมือขึ้นดูเวลาที่นาฬิกาเรือนโปรดบอกเวลายังไม่ทันสว่าง แต่เพื่อนร่วมห้องกับมีท่าทางรีบร้อน “อืม...มีธุระน่ะ” แพรวนรีตอบเสียงแห้ง ท่าทางหล่อนร้อนรน เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง “ล็อคประตูด้วยนะ วันนี้ขอนอนยาวๆ สักวัน” สาวเจ้าของห้องตะโกนบอก รีบซุกตัวใต้ผ้าห่ม และหลับใหลไป โดยไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมห้องกำลังสร้างความลำบากให้ตนเอง “ขอโทษนะปัด...” แพรวนรีพึมพำ เธอรีบเร้นกายหายไปความมืด จุดหมายปลายทางยังไม่แน่ชัด แต่ที่เธอรู้...เธอต้องรีบไปก่อนที่เงามัจจุราชจะมาคร่าชีวิตตนเอง คนนอนหลับหลับสนิท ฝันหวานเพราะไม่รู้เรื่องรู้ราว... “ว่าไงนะ...แกต้องการบอกอะไรพี่กันแน่!!” เสียงแหบห้าวเอ่ยถามผู้ชายวัยอ่อนกว่าตรงหน้า น้ำเสียงที่ใช้เย็นชาเสียจนคนเป็นน้องหนาวถึงไขกระดูก ธาม นาคะวงศ์ น้องชายสุดหล่อของธันน์ นาคะวงศ์ สองหนุ่มที่สังคมกำลังจับตามอง เมื่อทั้งคู่เป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ ไฟแรง แกร่ง และเก่งแบบนักธุรกิจรุ่นเก่าต้องยกนิ้วให้ “ผมก็ไม่รู้ว่ามันหายไปตอนไหนครับ ผมเก็บไว้ที่เดิมหลังเอาออกมาอวดสาวๆ พวกนั้นแล้ว” ธามตอบเสียงเป็นกังวล เมื่อของสำคัญอันตรธานหายไป ปาร์ตี้ตามประสาหนุ่มโสด อัญมณีชุดสำคัญหายไป...นั่นยังไม่ร้ายแรงเท่า เมื่อมันไม่สามารถจำมือใครดมได้ แหวนเพชรเม็ดงามหายไปอย่างไร้ร่องรอย มันอันตรธานหายไปจากที่เก็บแบบจับมือขโมยไม่ได้นี่ซิ “แกถามแม่พวกนั้นหรือยัง?” ธันน์ตะคอก เครื่องเพชรชุดนั้นมีมหาเศรษฐีสั่งทำ เขาจะใช้สำหรับวันสำคัญ เพื่อผู้หญิงที่เขารัก แต่มันดันหายไป ทั้งที่ใกล้ถึงวันส่งมอบ “ถามแล้วครับ...แต่ละคนไม่รู้เรื่อง แต่เดี๋ยว!!” ธามตอบ เขาขมวดคิ้วเมื่อพอจะนึกอะไรออกเลาๆ “มีคนบางคนหายไป...แม่นั่นไม่ใช่คนที่ผมสนิทด้วยนี่นา... หรือว่า...” ปลายนิ้วชี้เคาะข้างขมับ เขาย้อนนึกถึงช่วงเวลาที่เพิ่งจะผ่านพ้นไป “ใคร?” ธันน์เดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ น้ำเสียงเหี้ยมเกรี้ยม จนคนฟังนึกกลัวแทน ‘โจร’ “ไม่แน่ใจนะครับพี่ รู้แค่ว่าเป็นพริ้ตตี้ในกลุ่มนั้น” ธามตอบ เขากัดกรามกรอด ที่ถูกลูบคมจากสาวๆ “ฉันจะตามเอง...เอาประวัติหล่อนมา” น้องชายเป็นคนใจอ่อน หากแม่นั่นเล่นละครตบตา ธันน์เกรงว่าธามจะใจอ่อนและปล่อยหล่อนจะลอยนวลไป ผู้หญิงหิวเงินพวกนั้น...ควรได้รับบทเรียนให้สาสม หล่อนจะได้ไม่กระทำแบบเดิมซ้ำ “ครับพี่” หนุ่มรุ่นน้องรับคำ เขากลัวแทนผู้หญิงคนนั้น ไม่รู้ว่าหล่อนบ้าดีเดือดมาจากไหน ถึงกล้า...ล้วงคองูเห่า อย่างธันน์ นาคะวงศ์ “ไหนล่ะของที่เธออยากให้ฉันหาที่ปล่อยให้?” เสียงแหบๆ ร้องถาม เมื่อแพรวนรีดันประตูไม้เก่าๆ ให้เปิดเข้าไป หญิงสาวปรายตามองผู้ชายหุ่นผอมบางที่นั่งเอนๆ อยู่บนโซฟาผ้าเก่าๆ เขากำลังพ่นควันบุหรี่ออกมาจากปาก ด้วยถ้วงท่ามีความสุข “ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะอิฐ” แพรวนรีบ่นพึม แฟนหนุ่มขี้ยาของตัวเองวันๆ ไม่ทำอะไร คิดแต่จะทำเรื่องไม่ดี บุหรี่ในมือของเขาคงไม่ใช่บุหรี่ธรรมดาเหมือนที่คนทั่วไปเขานิยมกัน “อะไรอีกล่ะ!!” ชายหนุ่มตะคอก ดูดก้นบุหรี่แรงๆ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วดีดม้วนบุหรี่ที่มอดไหม้จนหมดแล้วลงในถังขยะข้างตัว “เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้สักทีล่ะ อิฐสัญญากับนรีแล้วนะ” หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นว่างๆ ของโซฟาตัวนั้น ปลดกระเป๋าสะพายไหล่วางไว้ข้างตัว แต่ชำเรืองมันบ่อยๆ ด้วยสายตาระแวดระวัง “เอาน่า สักวัน” ฝ่ายชายตอบอย่างขอไปที ในหัวสมองไม่เคยคิดเหมือนคำพูด เมื่อตกเป็นทาสยาเสพติดเต็มตัว “ทุกที!!” หญิงสาวพูดเสียงขึ้นจมูก เอนตัวพิงเบาะเก่าๆ หลุบเปลือกตาลง “มันไม่ง่ายเหมือนที่เธอคิดหรอกนะนรี” อิฐตอบ เขาเองก็อยากพ้นวังวนโสมมนี่ แต่...ใจเขาไม่แข็งพอ