แผนต่อไป
832 คำ
You’re mine อ่อยขนาดนี้มาเป็นผัวหนูดีๆเถอะ
Ep.7
สุดท้ายท้ายที่สุดฉันก็ได้ถึงห้องของพี่เวย์แล้ว อกอีแป้นจะแตกเลยจ้า ภานในห้องตกแต่งด้วยโทนสีเทาดำทุกอย่างเป็นระเบียบหมดเลย
"ไปอาบน้ำดิ"
"ไม่ชุดอะคะ"
"รำคาญชิบหาย ภาระจริงๆ" เวย์เอ่ยอย่างหัวเสียเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเปิดออกหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่โยนไปให้หญิงสาวที่ยืนรออยู่
"แค่เสื้อเหรอ?"
"เออ จะให้ใส่กางเกงในฉันหรือไง"
"ถ้าได้ก็ดีนะคะ" ฉันยิ้มเจ้าเล่ห์จนพี่เวย์ทำหน้าอย่างกับจะปาดคอให้ตายแล้วชี้ไปยังห้องน้ำเชิงไล่ให้ไปพ้นๆสักที
ฉันใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานเท่าไหร่ก็ออกมาในชุดเสื้อยืดสีดำตัวใหญ่มากของพี่เวย์ความยาวระดับขาฉันเลยส่วนชุดชั้นใน ไม่ใส่จ้ะ แบบนี้เหละจะให้ใส่บราปีกนกนอนเหรอโห้อึดอัดตาย
พรึ่บ!
ทันทีที่ออกมาพี่เวย์ก็โยนหมอนและผ้าห่มใส่หน้าฉันเต็มๆ มีรุนแรงกว่านี้อีกไหมห๊ะ จะทำเหมือนไม่ใช่คนแล้วทั้งๆที่ฉันออกจะบอบบางน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้
"ไปนอนข้างนอก"
"ทำไมคะ? นอนด้วยกันก็ได้หนิ"
"จะนอนโฟซาของนอกหรือนอนนอกคอนโด"
อ้าวเฮ้ยย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หวา~ ฉันกัดฟันแน่นอย่างขัดใจได้แต่กระทืบเท้าออกไปที่โซฟาข้างนอก ไหนขอคำว่าสุภาพบุรุษหน่อยคะพี่เวย์ อ้อโทษทีพอดีพี่มันสารเลว โกรธนะแต่ไม่แสดงออก
"นี่มันต่างกับฉันกลับไปนอนห้องตัวเองตรงไหนกัน" ฉันบ่นพึมพัมกับตัวเองที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาเป็นที่เรียบร้อยผ่านไป1ชั่วโมงแล้วก็นอนไม่หลับ พี่เวย์ก็ปิดประตูเงียบสะเหลือเกินคงหลับแล้วแน่เลย แบบนี้ก็เสร็จฉันละ
แอ๊ดดดดด
เสียงเปิดประตูเบาๆฉันเดินย่องเข้าไปที่เตียงให้เสียงเบาที่สุดเตียงออกจะกว้างแต่งกไม่ยอมให้นอนด้วย พอตอนหลับแล้วน่ารักจังเลยฉันโน้มหน้าลงไปมองพี่เวย์ใกล้ๆเพราะความมืดมีแค่แสงเล็กๆจากนาฬิกาบนหัวเตียงพอให้เห็นได้ลางๆ
พรึ่บ!
"ว้าย!!" ฉันร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆพี่เวย์ก็กระชากตัวฉันให้ล้มลงไปบนเตียงแล้วพี่เวย์ก็พลิกตัวขึ้นมาคล่อมฉันอย่างไว
"จะทำอะไร" พี่เวย์พูดเสียงเข้มจนฉันแทบหายใจหายคอไม่ออก
"ค แค่นอนไม่หลับ"
"เรื่องของเธอ จะเข้ามาทำไม"
"ให้โนนอนด้วยได้ไหม จะนอนเงียบๆเลยสัญญานอนไม่หลับจริงๆ" ฉันเอ่ยเสียงเศร้าหวังให้เขาเห็นใจ
"รู้ไหมว่าโครตรำคาญเลยว่ะ"
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่พี่เวย์ก็ยอมปล่อยฉันแล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ฉันข้างๆ ฉันได้แต่อมยิ้มไม่กล้าพูดอะไรเดี๋ยวโดนไล่อีกฉันกระชับผ้าห่มขึ้นนอนจ้องมองแผ่นหลังของพี่เวย์อย่างมีความสุขแล้วค่อยๆหลับไป
ฉันตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นพี่เวย์แล้ว แต่มีข้อความเขียนไว้ตรงหัวเตียงว่า 'กลับเอง ฉันไม่ไปส่ง' การตื่นมาได้รับข้อความแบบนี้ทำไมรู้สึกห่อเหี่ยวใจเหลือเกิน นึกว่าจะเป็นข้อความบอกรักอะไรซะอีกน่าน้อยใจ
สุดท้ายฉันก็ต้องกระเสือกกระสนกลับคอนโดตัวเองแล้วอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยทันที
"ไง โดนไหมย่ะหล่อน" เอลเอ่ยถามนาโนทันทีที่เจอหน้านาโน
"ถ้าโดนจะเดินคอตกมาเหรอ"
ฉันทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก ถ้าโดนอีโนจะไม่ทำหน้าเหมือนหมาหงอยแบบนี้หรอก นู้น! เต้นระบำมาตั้งแต่หน้าประตูเลยขอบอกถ้าโดนอ่ะ
"แล้วไง แกจะทำอะไรต่อ" ฟรีสเอ่ยถามเพื่อนขึ้รเพราะดูๆแล้วไม่มีท่าทีว่าจะสมหวังสักที
"ไม่รู้อ่ะ หมดมุกแล้ว" ฉันตอบเสียงอ่อนไม่รู้จะสรรหาวิธีไหนมาอ่อยแล้วคนอะไรใจแข่งชะมัดถ้าจะขนาดนี้อีพี่มึงไปบวชซะเถอะอีน้องจะได้เจ็บช้ำใจน้อยกว่า
"งั้นแกลองวิธีฉัน รับรองได้แน่" เอลยิ้มร้ายพูดถึงแผนการของเธอเอง
"ยังไงไหนเล่า"
"จีบตรงๆไม่ได้ แกก็ลองหันไปจีบเพื่อนพี่เวย์ดิดูซิว่าจะทนเห็นแกให้ความสำคัญกับคนอื่นได้ป่าว"
"เห้ย! ทำไมแกฉลาด"
"เพราะแกโง่ไงอีนาโน" เอลหยักคิ้วกวนๆใส่นาโนที่นั่งตรงข้ามทำหน้าตาบึ้งตึงอยู่ พร้อมแบะปากใส่เพื่อนทั้งสอง
"ก็ดี เล่นตัวดีนักแม่จะทำให้คลั่งจนอยู่ไม่ติดเลย"
- ผู้เขียน
