ไปส่ง

826 คำ
You’re mine อ่อยขนาดนี้มาเป็นผัวหนูดีๆเถอะ Ep.6 "กูไม่ให้!" พี่เวย์เอ่ยเสียงแข็งจ้องหน้าพี่มิกค์เอาเรื่อง ต่อยกันเลยก็ได้นะจะได้ดูเหมือนตัวเองสวยดีอะมีคนแย่งกัน "ก็กูจะเอา" มิกค์หยักคิ้วอย่างกวนๆลองเชิงเวย์ดูว่าจะทำไงต่อ "ก็กูไม่ให้ไงว่ะ!" ไม่พูดเยอะพี่เวย์ก็ลากฉันออกมาจากผับทันทีไอ้พวกเพื่อนๆก็จะลุกตามแต่ฉันส่งซิกไว้ก่อนว่าไม่ต้องตามมาเรื่องขอวผัวเมียจัดการเองได้ "เข้าไป" พี่เวย์พูดขึ้นพลางเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไป "ไหนบอกจะไปส่งหมาไง" "นี่ไงหมา" พี่เวย์พูดพร้อมชี้นิ้วมาที่ฉันหน้าตาเฉยนี่ถ้าไม่คิดจะเอาทำผัวละก็อีฉันคงจะตีลังกากระโดดถีบปากพี่มันไปแล้ว "เล่นกับหมาระวังหมาเลียปากน๊า" ฉันเขย่งปลายเท้าใช้ลิ้นแตะไปที่ปากพี่เวย์เบาๆส่งสายตาที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุดตั้งแต่เกิดมา พลั๊ก! แต่ความจริงนั้นแสนโหดร้าย เมื่อพี่เวย์กลับผลักหัวฉันอย่างแรง โห้..นี่หัวคนนะโว้ย "สกปรก" เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น~~ ถึงอยากจะตบสักทีสองทีแต่อีโนคนนี้อภัยให้ว่าที่สามีคนนี้ได้เสมอ "เขินอะดิ๊~" "หึ สังเวท" เวย์มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งไม่มีคำพูดอื่นอีกนอกจากผลักหญิงสาวให้เข้าไปในรถแล้วปิดประตูอย่างเร็ว "ส่งที่ไหน" "ง่าาา จำไม่ได้แล้วอ่าาา ไปห้องพี่ได้ป่ะ" "นอนวัดไปล่ะกัน" "เชอะ หรือไปนอนห้องพี่มิกค์ดีนะ" ฉันทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย เหลือบมองคนที่นั่งขับรถอยู่ตอนนี้ "โทรบอกเพื่อนให้ออกมารับดิ" "ไม่มีโทรศัพท์อ่ะ" ฉันพูดจริงว่าไม่มีโทรศัพท์เพราะฝากเอลเอาไว้ก่อนหน้านี้ "แล้ว" "ก็ไปค้างกับพี่ไง ไม่ต้องห่วงหรอกโนไม่ทำอะไรพี่หรอกถ้าพี่ไม่ยอม" "ฉันต่างหากที่ต้องพูด" เวย์พูดขึ้นพลางถอนหายใจกับอีกฝ่ายที่ไม่มีท่าทีว่าจะเกรงกลัวเขาแม้แต่น้อย "งั้นพี่ก็คิดใช่ไหม แนะๆไม่ต้องเขินหรอกนะ" "คิดสิ" เวย์ยิ้มมุมปากจนหญิงสาวตาลุกวาวด้วยความดีอกดีใจแต่แค่ประโยคถัดมาของเวย์กลับทำให้หญิงสาวหน้าบึ้งไปทันที "คิดว่าจะโยนเธอลงจากหน้าต่างคอนโดหรือดาดฟ้าดี" "ทำไมพี่ถึงชอบทำร้ายจิตใจโนนัก ทีกับป้าเมื่อกี้ยังไม่ว่าอะไรเลย" "รำคาญวุ่นวายอยู่ได้" "พูดจริงดิ" "เออ แม่งน่าเบื่อชิบหาย" แค่พี่เวย์พูดจบฉันก็ได้แต่เบือนหน้าไปมองวิวด้านนอกเจ็บปวดนะ ที่เขาพูดน้ำเสียงเย็นชาและสีหน้าจริงจังแบบนั้น "พี่ไม่คิดที่จะชอบโนบ้างสักนิดเลยเหรอ" ฉันเอ่ยเสียงสั่น ฉันก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองแย่นะทำไมพี่เวย์ถึงได้ปฎิเสธฉันตลอดเลยล่ะ "บอกแล้วไงว่าไม่มีวัน" ฉันจิกเล็บกับฝ่ามืออย่างระบายอารมณ์โกรธ อยากจะตะโกนด่าว่าคนอย่างฉันมันไม่ดีตรงไหนมันแย่นักหรือไงวะ แต่กลับพูดไม่ออกเพราะมันจุกในลำคอได้แค่ระบายเป็นความเจ็บแทนเท่านั้น จนพี่เวย์ได้เลี้ยวเข้ามาจอดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง ฉันใจลอยมากไปจนพี่เวย์สะกิดเรียกสติ "ถึงแล้ว" "อ่า อื้มเดี๋ยวโนกลับคอนโดเองดีกว่า" ฉันพูดพลางเอื้อมมือจะเปิดประตูลงจากรถแต่พี่เวย์กลับคว้าแขนเอาไว้ก่อน "ไหนบอกจำไม่ได้" "ตอนนี้จำได้แล้ว" "หึ จะไปยังไงดูสภาพ ไหนบอกจะค้างห้องฉันไง" พี่เวย์พูดเสร็จก็ลงมาเปิดประตูให้ฉันแล้วกระชากออกมา ขอเน้นคำว่า กระชากนะคะเพราะพี่มันกระชากอย่างแรงจริงๆ "เห็นทำอย่างกับไม่อยากให้มา" "สงสารหมามัน" เวย์เอ่ยพลางใช้เสื้อคลุมไหล่ให้กับหญิงสาวแต่ไม่ใช่ในทางที่อ่อนโยนแต่เขากลับคลุมอย่างกับโยนไปมากกว่า "หวงเหรอ" ฉันยิ้มร่า เมื่อกี้เศร้านะแต่ตอนนี้สั่นมาก ปากนะสั่นมันหนาว "หึ สมเพช" ทำไมคำพูดร้ายกาจถึงได้หลุดจากปากของว่าที่ผัวในอนาคตของฉันตลอดเลยนะหยอกล้อได้น่ารักน่าถีบจริงๆ "อุ้มหน่อยเดินไม่ไหวอ่ะ" ฉันทำตัวน่าสงสาร แววตาเศร้าๆออดอ้อนให้พี่เวย์เห็นใจแต่เหมือนฉันจะคิดอะไรที่มักจะเข้าข้างตัวเองมากเกินไปจนลืมว่าความเป็นจริงมันโหดร้ายเหลือเกิน "เดินไม่ไหวก็คลานไปดิ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม