ตอนที่ 4.4

3889 คำ

“มันเกิดอะไรขึ้น หินบอกให้น้าดาวฟังหน่อยไหมคะ” แม่เลี้ยงถามแทบเป็นกระซิบอย่างตกใจกับภาพที่เห็นในโลกโซเชียน “คุณแม่ขา มันไม่มีอะไรทั้งนั้น จันทร์อธิบายได้” หญิงสาวส่งสายตาวิงวอน มือเล็กขาวซีดจับแขนแม่ไว้ “นายหิน เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอกค่ะ จันทร์ๆ” หญิงสาวอึกอัก ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหนดี “น้าดาวครับ ผมยินดีรับผิดชอบความผิดครั้งนี้” ชมจันทร์หันมามองชายหนุ่มตาขวางอย่างเอาเรื่อง “นายอย่ามาพูดอะไรที่ทำให้แม่ฉันเข้าใจผิด นายออกไปได้แล้ว ไปๆ” หญิงสาวออกปากไล่ศิลา ในสมองเธอสับสนไปหมด “แม่ค่ะ จันทร์ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” หญิงสาววิ่งขึ้นบันได “น้าดาวครับ ผมรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นผมไม่ควรทำ แต่มันเกิดขึ้นแล้ว น้าดาวจะให้ผมทำอะไรไร ผมยอมทุกอย่าง” ศิลาบอกความต้องการแสดงความรับผิดชอบของตนเอง ชมดาวได้แต่มองตาไปมา สมองครุ่นคิด คนหนึ่งก็ลูกสาวที่เธอรัก อีกคนก็ลูกเลี้ยง เธอควรจะทำอย่างไรดี “น้าขอให้เรื่องของคุณหินกับยายจันทร์แล้วกันค่ะ” ห้องนอนชมจันทร์ เธอปิดล๊อกประตูห้องและห้องน้ำอย่างแน่นหนา “นายหิน นายฝากแดงรอยฟันของนายเต็มซอกคอกับเนินอกฉันเลย นายนี้มันจริงนะ” หญิงสาวลูบไล้อย่างเบามือ “ฉันควรทำกับนายอย่างไงดี นายเป็นคนจับพ่อฉันเข้าคุก แถมเป็นลูกเลี้ยงของคุณแม่ นายเป็นไม้เบื่อไม้เมากับฉันอีกต่างหาก” หญิงสาวถอนหายใจ “นายยังบังอาจมาเป็นคนที่พรากพรหมจรรย์สาวของฉันอีกด้วย นายมันจริงๆเลย” หญิงสาวไม่รู้ว่าจะหาคำใดมาเอ่ย “นายกับฉัน มันต้องเดินคนละเส้นทาง” หญิงสาวลูบไล้ร่างกายที่เพิ่งเคยได้รับสัมผัสมือชายหนุ่ม “นายต้องชดใช้บาดแผลจากใจและแผลทางกายของฉัน นายต้องรับรู้รสชาติความสูญเสียเหมือนที่ฉันได้รับ” เงาหญิงสาวในกระจก ตามีความหวาน รอยยิ้มเล็กผุดที่มุมปาก อย่างคนเจ้าคิดเจ้าแค้น “ชมจันทร์ เธอต้องโกรธเขาซิ ไม่ใช่ยิ้มร่าให้เขา” หญิงสาวสะบัดหัวไร้ใบหน้า ที่ยิ้มกวนประสาทในความรู้สึกเธอออกไป “ออกไปจากหัวฉันเลย นายหิน ไปๆ ” ศิลานอนเล่น แผ่นหลังอิงหมอนใบใหญ่ ดวงตายิ้มออก บ่งบอกว่ามีความสุขสมกับรสสวาทที่ได้รับจากชมจันทร์ เขาอยากได้รับความสุขสมแบบนั้นทุกคืน ถ้าเป็นไปได้ “ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ชมจันทร์ที่ดูแก่นแก้ว กร้านโลก เปรี้ยวปรี๊ด เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ แท้ที่จริงๆ แล้ว เธอไม่เคยผ่านมือชายมาเลย ทุกเรื่องราว มันดูขัดเขินไปหมดเลย” แค่คิดมันทำให้ศิลาตาวาว เขากลายเป็นชายคนแรกของเธอ แม้จุดเริ่มต้นมันอาจจะไม่ดี เขาแต่ต้องเป็นคนสุดท้ายของเธอ “ผมจะทำให้เธอรักผม ยอมเป็นเมีย แม่ของลูก” ตาฉายแววหวานชื่นอย่างสุขสม อดตกใจกับความคิดเรื่องเมียกับลูกของตนเองไม่ได้ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้ “ถึงแม้ผมจะเป็นสามีส้มหล่น คนที่คุณไม่อยากได้เป็นผัว แต่คุณก็ยัดเยียดตำแหน่งนี้ให้ผมแล้ว” เขาล้มตัวนอน พยายามข่มตาให้หลับ แต่มันช่างอยากเย็นเหลือเกิน รู้สึกร้อนรน กระวนกระวาย เหมือนขาดอะไรบางอย่างในชีวิตไป “ก๊อกๆ” ชมจันทร์เดินเข้ามาใกล้ประตูที่เคาะดังๆ ติดต่อกันหลายครั้ง อย่างถือวิสาสะ “เปิดประตูให้ผมหน่อยนะครับ” ศิลาวิงวอน “นายมีธุระอะไร มันดึกแล้ว แล้วฉันก็ง่วงนอนมากด้วย” หญิงสาวตัดบทอย่างไม่เกรงใจ “แต่ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณนะ เปิดประตูหน่อย คุณจันทร์คนดี” ชายหนุ่มเว้าวอนหวังให้เธอใจอ่อน “แต่ฉันไม่มีเรื่องอะไรที่จะคุยกับนาย กลับไปได้แล้ว” หญิงสาวออกปากไล่ เธอกลัวเหลือเกินว่าทุกอย่างจะเกินเลยเหมือนที่ผ่านมา “ถ้างั้นผมไปก่อนแล้วกัน” ศิลาจำยอมที่ต้องเดินจากไป “นายมันจริงๆเลย ทำให้ฉันใจแตก ไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่เรื่อยๆเลย” หญิงสาวเอามือกอดอกหลังพิงประตูห้อง หลับตาพริ้ม “ฉันไม่อยากเกี่ยวข้องกับนาย ไม่ว่าฐานะอะไรทั้งนั้น นายเป็นคน จับพ่อฉันเข้าคุก” ด้วยความที่ชมจันทร์รักพ่อมาก เธอไม่สนใจว่าพ่อเธอทำผิดอะไรมา แต่ที่เธอรู้ว่าศิลาจับพ่อเธอเข้าคุ กและความเป็นลูกที่ดี เธอต้องหาทางช่วยพ่อเธอ แม้มันต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม เธอรู้ว่าคนที่จะช่วยพ่อเธอได้คือ นายพลเข็มทิศ และหมากตัวที่จะพาเธอไปหาท่านได้ ก็มีเพียง เพชร คนเดียวเท่านั้น “คุณเพชร ไม่ว่าคุณจะทำไม่ดีต่อฉันขนาดไหน ฉันต้องยอมคุณ เพื่อพ่อของฉัน” ชมจันทร์บอกตนเอง เช้าวันต่อมา ห้องทำงานเจ้าสัววิชัย ศิลาเดินเข้ามานั่งตรงกันข้ามพ่อ “คุณพ่อมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ” ศิลาถามอย่างเป็นงานเป็นการ น้อยครั้งที่ท่านจะเรียกเขามาคุยในห้องทำงาน “เรื่องของหนูจันทร์กับแก มันเกิดอะไรขึ้น หึๆ” ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ “มันไม่เป็นเรื่องจริง อย่างที่ข่าวมันออกมาใช่ไหม” น้ำเสียงเบาลง อย่างไม่อยากให้สิ่งที่ได้ฟังมาเป็นเรื่องจริง “มันเป็นเรื่องจริงๆ ครับ” ชายหนุ่มยืดอกตอบตามความจริง แทบทำให้ท่านเป็นลม “หินเป็นผู้ชายมันไม่เสียหาย แต่หนูจันทร์เธอเป็น”ท่านอึกอักไม่รู้จะว่าอย่างไร “คุณพ่อจะให้ผมทำอย่างไร” รอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อ มันเหมือนรอคำสั่งการพิพากษาประหารชีวิต “ลูกต้องแต่งงานกับหนูจันทร์” ท่านเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก คนเป็นพ่อคิดว่าชายหนุ่มต้องขัดขืน แต่สิ่งที่เขาตอบมา ทำอดแปลกใจและประหลาดใจไม่ได้ “แล้วแต่คุณพ่อแล้วกัน ผมไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น” ท่านพยักหน้าอย่างเข้าใจลูกชาย “พ่อขอคุยกับน้าดาวก่อนแล้วกัน “ หลังจากเจ้าสัววิชัยคุยกับศิลาเรื่องงานแต่งงานแล้ว ท่านเรียก ชมดาวมาพูดคุย “คุณมีความเห็นเรื่องงานแต่งงานอย่างไร” ท่านถามเมียรัก “เรื่องงานแต่งงานของสิงห์กับจันทร์ ดาวว่าลองให้สองคน คุยกันก่อนไหม ดาวไม่ขัดข้องใดๆทั้งสิ้น” “นายหินต้องรับผิดชอบ เพราะมันเป็นลูกผู้ชาย”เป็นคำตอบที่หนักแน่น “แต่ว่าคุณน้ำ เธอจะว่าอย่างไรคะ เธอรักคุณหินมาก”ชมดาวกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมา “ไม่เป็นไร ผมคิดว่าผมคุยกับคุณน้ำได้ อย่างน้อยเพื่อความสุขของลูกหลาน เธอต้องทำใจได้” หลังจากรับรู้ข่าวน้องสาวจากคุณชมดาว ดินโทรศัพท์มาหาน้องสาว “สวัสดีค่ะพี่ดิน รู้ข่าวแล้วใช่ไหม”หญิงสาวถาม “พี่ดีใจด้วยที่จันทร์จะได้มีคนดูแล นายหินเป็นคนดี เขาต้องดูแลน้องสาวกับหลานพี่เป็นอย่างดี”พี่ชายพูดให้กำลังใจน้องสาว “แต่ว่าเราสองคนไม่ได้รักกันนะคะ” “เรื่องของจันทร์กับนายหิน มันเลยจุดนั้นมาแล้ว” เขาปลอบใจ “แล้วเรื่องของคุณพ่ออีกล่ะคะ เขาเป็นคนจับพ่อเรานะคะ” มันเป็นปมในใจหญิงสาว ที่ยากจะคลายมันได้ “คุณพ่อเราทำความผิดจริงๆ ต้องยอมรับผลที่ตามมา พี่ว่าจันทร์รู้ดี แต่ไม่ยอมรับความจริงเท่านั้น” ในช่วงสายๆชมจันทร์ลงมาเดินเล่น เธอเจอศิลาทำให้เธอแทบอยากหันหลังขึ้นห้องนอน “คุณจันทร์คนเก่งหายไปนะ เจอหน้าผมถึงกับเดินหนีเลยหรือครับ” ศิลาเดินมาดักหน้าอย่างเป็นต่อ ชมจันทร์หน้าตาเหวี่ยงพร้อมมีเรื่อง “นายอย่ามายั่วอารมณ์ฉันได้ไหม คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่” ศิลายิ้มอย่างสบายใจ “แต่ผมอารมณ์ดี ผิดกับคุณ” “นายหลีกฉันเลย ฉันจะขึ้นบ้าน” หญิงสาวหยุดเดิน ทำให้ศิลาแทบเสียหลัก “เราสองคนมีเรื่องต้องคุยกัน คุณไม่ต้องพูดว่าไม่มีเวลานะ ขอร้อง ได้โปรดเถอะ” ศิลาน้ำเสียงแววตาวิงวอนหญิงสาว “นายว่ามา มีเรื่องอะไร พูดมาเลย” หญิงสาวท้าทาย “เรื่องงานแต่งของเรา คุณมีความเห็นว่าไง” หญิงสาวจ้องหน้าคนถาม แววตาสับสนครุ่นคิด “นายจะให้ฉันทำอย่างไง ไหนว่ามาล่ะ” ศิลาเดินคู่หญิงสาว “งานแต่งของเราอย่างไงก็ต้องเกิดขึ้น” ชมจันทร์คิดกลับไปกลับมากับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ “ในชีวิตของลูกผู้หญิง ต้องการความรักจากชายหนุ่มที่ตนรักเขาและเขาก็รักเธอ มีคำหวานๆ ในการขอแต่งงาน”หญิงสาวถอนหายใจแรงๆ “แต่ทำไมของฉันไม่มีสิ่งเหล่านี้เลย มีแต่ความว่าความรับผิดชอบเท่านั้น” คิดถึงคนพูดคำนี้ออกมา “นายกลายมาเป็นสามีส้มหล่นของฉันแท้ๆเลย” ชมจันทร์เริ่มปลงตกกับชีวิตตนเอง ความรักไม่ต้องพูดถึง มันคงไม่มีหรอก หลายอาทิตย์ต่อมา ข่าวจัดงานแต่งงานของศิลาและชมจันทร์กระจายทั่วบ้าน “ไม่น่าเชื่อ ว่าเรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องจริง” ทุกคนพูดเสียงเดียวกัน “คุณจันทร์กับคุณหินจะแต่งงานกัน” น้ำทิพย์ฟังคนในบ้านพูดคุยกันอย่างหงุดหงิดไม่พอใจ เธอเดินเข้าไปคุยกับเจ้าสัววิชัย “คุณพี่ทำอย่างนี้ได้อย่างไงคะ ยายเด็กนั้นมันต้องการจับนายหินเป็นผัวมันนะคะ คุณพี่ยังอยากให้มันแต่งงานอีกหรือคะ” น้ำเสียงร้อนรน จนทำให้เจ้าสัวอดแปลกใจ ไม่ได้ “คุณน้ำ คุณเป็นอะไรไป ผมว่าเรื่องนี้นายหินมันต้องรับผิดชอบ มันเป็นคนก่อ มันต้องเป็นคนแก้ คุณน้ำต้องยอมรับความจริงในเรื่องนี้ ให้ได้” “แต่ว่า...” เจ้าสัววิชัยเดินจากไป ทิ้งให้น้ำทิพย์อยู่ในความคิดของตนเอง “ฉันต้องทำทุกอย่าง ไม่ให้หล่อนได้หลานชายฉันไปเป็นลูกเขยหล่อน” ช่วงสายๆ บริเวณหน้าบ้าน น้ำทิพย์ไม่พอใจคำตอบของเจ้าสัววิชัย เธอโวยวายอาละวาด ไม่ต้องการให้ชมจันทร์แต่งงานกับศิลา จนทำให้หลานชายเข้ามาห้ามปราม “น้าน้ำใจเย็นๆครับ” ศิลาจับตัวน้าสาวที่โกรธจัด มันมีพลังพร้อมทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า “น้าไม่มีวันยอมให้ลูกสาวนังชมดาวมาเป็นหลานสะใภ้น้าเด็ดขาด คนที่จะมาเป็นเมียหินต้องเป็นลูกหยีคนเดียวเท่านั้น หินเข้าใจใช่ไหมลูก” นางคำรามเหมือนเสือแม่ลูกอ่อนถูกทำร้าย “น้าจะไปจัดการมันเอง ที่มันบังอาจมาจับหินไปเป็นผัวลูกสาวมัน” ยิ่งเธอดิ้นรน ศิลาใช้กำลังทั้งหมดกอดและประคองน้าสาวเข้าบ้าน พยายามให้นางสงบสติอารมณ์ “หินแต่งงานกับมันไม่ได้ มันแย่งทุกอย่างไปจากน้า” น้ำทิพย์พูดพร่ำอย่างคนที่ขาดสติยังคิด “มันแย่งพ่อหินไปจากน้า วันนี้มันยังมีหน้ามาแย่งหินไปจากน้าอีกคน ฮื่อๆ น้าไม่ยอมๆ” นางอาละวาดทำร้ายข้าวของเหมือนคนบ้า “น้าน้ำใจเย็น ผมอยู่ที่นี่ อยู่กับน้าตลอดเวลา ผมรักน้าน้ำมากๆนะครับ” ชายหนุ่มเกลี้ยกล่อม ปลอบประโลมให้เธอใจเย็น และพาน้าสาวขึ้นห้องนอน ก่อนที่จะห่มผ้าให้ นั่งอยู่ข้างเตียงจนเธอหลับไป ด้วยความอ่อนเพลีย “หินแต่งงานกับมันไม่ได้นะลูก” แม้แต่ยามหลับ น้ำทิพย์ยังละเมอออกมา หลายชายอดยิ้มส่ายหน้าเบาๆ “เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว จะทำอย่างไงได้ครับ น้าน้ำ” เจ้าสัววิชัยจัดงานแต่งงานกับชมจันทร์ท่ามกลางความไม่พอใจของน้ำทิพย์ แม้ว่าชมจันทร์ไม่อยากแต่งงาน แต่มันก็ไม่มีผลใดๆ ทั้งสิ้น “คุณแม่ค่ะ หนูกับนายหินเราไม่ได้รักกัน” ชมจันทร์พยายามหาเหตุผลร้อยแปดมาพูดชักจูงแม่ “แต่ภาพที่ออกไป จันทร์เสียชื่อเสียง และที่สำคัญ หนูเป็นเมีย คุณหินไปแล้วนะจ๊ะ มันเป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้” ชมดาวเอ่ยจากความเป็นแม่คน ชมจันทร์ส่ายหัวเบาๆ อย่างขัดใจ “แต่ว่าคุณแม่คะ สมัยนี้ไม่มีใครเขาถือเรื่องพวกนี้กันแล้วนะคะ คนมันมีปากก็พูดไป เบื่อมันก็หยุดพูดกันเอง” ชมดาวส่ายหน้า “แต่ว่าหนูเป็นฝ่ายเสียหายนะคะ” “หนูไม่อยากแต่งงานกับนายหิน คุณแม่ไม่ต้องมาพูดหรอก ถึงอย่างไร หนูไม่มีทางแต่งงานกับนายหิน หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่แต่งงาน คุณแม่เข้าใจไหมคะ” ชมจันทร์เดินสะบัดหน้าเครียดออกไป ขณะที่ชมดาวหน้าซีดเผือดอย่างอ่อนใจ “จันทร์ลูกจะรู้ไหม ว่าแม่รักและหวังดีต่อลูกขนาดไหน” ช่วงค่ำริมสระน้ำ ชมจันทร์คิดหนักกับเรื่องของเธอกับศิลา แม้แต่เจ้าสัววิชัยเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ ตัว เธอยังไม่รู้สึก “คุณอามีอะไรกับหนูหรือเปล่าคะ” หญิงสาวขยับตัวตรง “อารู้ว่าตอนนี้หนูกำลังสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น” มองเธออย่างผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมามาก “ขอบคุณค่ะที่คุณอาเข้าใจหนู” หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น อย่างน้อยก็มีคนที่เข้าใจเธอ “แต่อาว่าถึงหนูต้องแต่งงานกับหิน มันไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าเกิดไปกันไม่ได้ต้องเลิกรากัน มันก็เป็นเรื่องของอนาคต อาคิดว่าผู้หญิงสมัยใหม่อย่างหนูรู้ดีว่าควรทำอย่างไง” “แต่ว่าคุณอาคะ หนูกับนายหิน เราไม่เคยรักกันมาก่อนเลยนะคะ”หญิงสาวท้วงเบาๆ “ไม่เป็นไร ลองเรียนรู้กันไปก่อน หนูเป็นฝ่ายเสียหาย ยังคุณแม่หนูอีก เธอรักหนูมาก หนูรู้ใช่ไหม” ชมจันทร์พยักหน้า เริ่มคิดคล้อยตามท่าน ความมีเหตุและผลของท่าน ทำให้หญิงสาวยอมรับในความจริงข้อนี้ “ได้ค่ะ หนูจะแต่งงานกับนายหิน” แต่ความรักที่เธอมีต่อพ่อ มันทำให้เธอกลายเป็นคิดหนักมากขึ้นกับเรื่องการแต่งงาน “จันทร์ ต้องหาทางช่วยคุณพ่อให้ได้คะ” กลางคืนในห้องน้ำ ชมจันทร์อาเจียนหนักมาก “อ๊วกๆ..” “หนูจันทร์ เกิดอะไรขึ้นกับลูก” ชมดาวเข้ามาดูอาการลูกสาว ลูบหลังให้อาเจียน หญิงสาวอ๊วกหน้าแดงหน้าดำ “คุณแม่คะ จันทร์ไม่ไหวแล้ว อ๊วกๆ” “ลูกมีอาการเหมือนคนแพ้ท้องหนักมากๆเลย” ชมดาวลูบหลัง ลูกสาวเบาๆ ส่งแก้วน้ำให้เธอบ้วนปากพร้อมทิชชู “นายหิน นายทำฉันแล้ว” เธอหน้าเสีย หายใจติดขัด “จันทร์ ประจำเดือนหนูมาปกติไหม ฮึ” นางรอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อกับคำตอบของลูกสาว หน้านิ้วคิ้วขมวด “เมนส์หนูไม่มา ตายแล้วคุณแม่” “ลูกกับคุณหินมีอะไรกัน ตั้งแต่เมื่อไร”ชมดาวเข่าอ่อน “หนูไม่อยากท้อง ไม่อยากมีลูก คุณแม่ขา หนูกลัว”ชมจันทร์สติแตกร้องไห้อย่างหนัก “ไม่เป็นไร ลูกมีแม่อยู่ข้างๆ แม่จะดูแลลูกเอง” ชมดาวปลอบโยนให้หญิงสาวคลายความวิตก “หลานยายต้องมีพ่อ เข้าใจไหมชมจันทร์” ภายในห้องนอน ชมดาวเล่าเรื่องของศิลากับชมจันทร์ให้เจ้าสัวฟังอย่างละเอียด “ดีแล้วที่พวกเรากำหนดจัดงานแต่งงาน หลานเราสองคนต้องมีพ่อ มีแม่” ท่านพูดเสียงเข้ม “แต่ว่าชมจันทร์ไม่อยากแต่งงาน ดาวคิดว่าคุณหินก็คงไม่อยากแต่ง ด้วยค่ะ” เธอรู้สึกหวาดวิตกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรือเกิน “คุณดาว คุณฟังผมนะ ผมรักหนูจันทร์เหมือนลูกสาว ใครจะทำให้ลูกสาวผมเสียใจไม่ได้ แม้แต่นายหิน” “คุณคะ คนอื่นจะมองว่าชมจันทร์มาอ่อยคุณหิน เพื่อต้องการจับคุณหินเป็นสามีหรือเปล่า”เธอแย้งเบาๆ อย่างวิตก “ใครจะคิดอย่างไรก็ช่างมัน ขอให้ลูกๆ เรามีความสุขก็พอ ไปสนใจมันทำไม” “ความสุขของลูกจะแลกด้วยอะไร ดาวยอมทุกอย่าง” ชมจันทร์สลัดความคิดเรื่องเสียงนินทาออกจากใจ ขอแค่เจ้าสัววิชัยเข้าใจในตัวเธอกับลูก ก็น่าจะเพียงพอแล้ว ชมดาวสังเกตอาการลูกสาวที่อาเจียนหนัก กินอะไรไม่ค่อยได้ เธอเข้ามาถามและบอกให้ชมจันทร์แต่งงานกับศิลา “แล้วแต่คุณแม่เถอะค่ะ จันทร์ไม่มีความเห็นใดๆ ทั้งนั้น” หญิงสาวนอนหมดแรง หน้าซีดขาว “งั้นแม่เร่งวันแต่งงานให้เร็วขึ้นกว่าเดิมแล้วกัน ก่อนที่ท้องหนูจะใหญ่” ชมจันทร์พยักหน้ารับรู้ ตอนนี้ในสมองของเธอปั่นป่วน ตึงเครียดไปหมด “อยากทำอะไร..ก็ทำกันไปเถอะค่ะ” ช่วงค่ำเสียงไฟจากต้นเสาใหญ่ให้ความสว่าง ศิลานั่งนิ่งอย่างใช้ความคิด “อ้าว นายหินมานั่งอยู่ตรงนี้ นี่เอง” สองคนพ่อลูกมองหน้ากันก่อนที่ เจ้าสัววิชัยจะเอ่ย “หินรู้แล้วใช่ไหมว่าชมจันทร์ท้อง “ ศิลาตกใจตาโต “จริงๆ หรือครับ คุณพ่อ” “หิน ลูกเป็นลูกผู้ชาย ต้องรับผิดชอบในการกระทำของตนเอง เข้าใจไหม” ท่านสั่งสอนอย่างที่พ่อคนหนึ่งสอนลูกชาย “แต่ว่า..” เขาพยายามโต้แย้ง “ไม่มีแต่ หิน ลูกต้องรับผิดชอบในผลที่มันเกิดขึ้น” ศิลาคิดอย่างหนัก เขากับเธอแตกต่างกันทั้งการใช้ชีวิต เขาเป็นตำรวจที่ต้องการทำงานเพื่อชาวบ้าน แต่ชมจันทร์เป็นคนรักสบาย เอาแต่ใจตนเอง ที่สำคัญเรื่องของเขากับเธอ ไม่มีเรื่องความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง มันเป็นการตกกระไดพลอยโจนเสียมากกว่า ที่สำคัญเขาเป็นคนส่งพ่อเธอเข้าคุกด้วย “ชมจันทร์ท้องกับหิน ลูกต้องแต่งงานกับเธอ ให้เร็วขึ้นกว่าเดิม”สายตาจ้องมองหน้าศิลาอย่างต้องการคำตอบ “ตามใจคุณพ่อแล้วกัน ผมอย่างไงก็ได้” ศิลาอดดีใจ ในส่วนลึกๆ ที่จะได้เป็นพ่อคน ที่สำคัญเขาต้องกลายมาเป็นสามีส้มหล่นใส่ ได้ทั้งเมียขี้วีนเอาแต่ใจตนเองกับลูกน้อยเสียแล้วงานนี้ วันแต่งงานช่วงเช้า ศิลาใส่ชุดปกติขาว ประดับเครื่องหมายแสดงความภาคภูมิใจในความเป็นตำรวจ ขณะที่ชมจันทร์ใส่ชุดไทยจักรีห่มสไบชายเดี่ยวปักดิ้นทอง นุ่งซิ่นหน้านาง จีบยกหน้าคาดเข็มขัดไทย ใส่ต่างหู สร้อยคอ รัดแขน สร้อยข้อมือ เธอสวยงามและงามสง่า งานแต่งจัดแบบเรียบง่าย “วันนี้เธอสวยมากรู้ไหม”เจ้าบ่าวชมเจ้าสาว “ฉันรู้ตัวว่าเป็นคนสวยอยู่แล้ว นายไม่ต้องมาชมหรอก” หญิงสาวยืดกายอย่างเมื่อยขบ เธอนั่งพับเพียบเป็นเวลานาน “ทนอีกหน่อยนะ อีกไม่นานพิธีการก็เสร็จแล้ว” ศิลากระซิบเบาๆ อดยิ้มออกมาไม่ได้ “ต้องทนอยู่แล้ว” เสียงลอดมาจากไรฟัน แต่แววตายิ้มให้แขกที่มาร่วมงานแต่งทุกคน “คุณนี่จริงๆเลย” ศิลาคิดว่า ถ้าแต่งงานกับชมจันทร์ต้องยอมรับนิสัยเธอให้ได้ เธอคงไม่เลวร้ายเท่าไรหรอก แม้แต่ตอนจัดงานแต่งงาน น้ำทิพย์ยังหาทางขัดขวาง แต่ทำอะไรไม่ได้ “ทำไมฉันต้องพ่ายแพ้มันสองแม่ลูกด้วย พวกมันมีดีอะไร ได้ครอบครองทั้งบ้าน ทั้งตัวเจ้าของบ้านด้วยล่ะ” น้ำทิพย์มองสองแม่ลูกด้วยสายตาเคียดแค้น พร้อมทำร้ายได้ทุกเมื่อถ้าโอกาสมาถึง “ฉันไม่ยอมให้พวกแกมาเสวยสุข บนกองเงินกองทองของหลานชาย ฉันหรอก” น้ำทิพย์กล่าวอาฆาตไว้ในใจ “ฉันต้องทำทุกวิถีทาง ให้พวกแกออกจากชีวิตหลานชายฉัน” เวลาต่อมา พ่อแม่อวยพรให้บ่าวสาว “พ่อขอให้ลูกสองคน อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข หนักนิดเบาหน่อยขอให้อภัยให้กันและกันนะ” ชมดาวน้ำตาซึมกับภาพตรงหน้า “แม่ขอให้ลูกแม่ มีความสุขกับชีวิตคู่นะจ๊ะ” ชมจันทร์และศิลากราบท่านทั้งสองอย่างเคารพ “พ่อขอให้ลูกทั้งสองครองรักกันยาวนาน” “แม่ก็เช่นกัน วันนี้เป็นวันที่แม่ดีใจ ที่เห็นจันทร์ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดีอย่างหิน น้าฝากลูกสาวที่น้ารักให้คุณดูแลด้วยนะจ๊ะ” ชมดาวยิ้มให้ทั้งคู่ ดีใจอย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ผมสัญญาว่าจะดูแลชมจันทร์เป็นอย่างดีเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่ง จะดูแลผู้หญิงคนหนึ่งได้ครับ” ชายหนุ่มกล่าวหนักแน่น จนทำให้เจ้าสาวชำเลืองตาดู “หนูก็จะเป็นเมียที่ดีของนายหินค่ะ” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนอย่างดีใจ อย่างน้อยเธอก็พร้อมปรับตัวเพื่อตำแหน่งเมีย ส่วนจะได้ขนาดไหนก็ตามแต่ คืนเข้าหอ “เหนื่อยไหมจันทร์” เจ้าสาวหมาดๆ สั่นหน้า ความมั่นหน้ามั่นใจมันหายไปไหนหมดแล้ว หน้าที่ตกแต่งไว้อย่างเข้มมันไม่ช่วยเธอเลย “ฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน” หญิงสาวรวบชุดเจ้าสาวเข้าห้องน้ำ “คุณคิดว่าจะหนี ผมไปได้หรือคืนนี้”ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังให้เจ้าสาวรู้ตัว “แล้วแต่นายแล้วกัน” หญิงสาวตอบกลับในใจ “กึกๆ..” หญิงสาวโผล่หน้าออกมาครึ่งตัว มองหาเจ้าบ่าวหมาดๆ ที่นอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่ เธอเดินย่องมาหน้ากระจก ทาครีมและหวีผมเบาๆ “คืนนี้คุณสวยมากเลยรู้ไหม” ชายหนุ่มรวบตัวหญิงสาวแนบลำตัว ปากกระซิบใกล้ใบหูเล็กเรียว ทำให้เธอตัวเกร็ขนลุกซู่ “นายยังไม่หลับอีกหรือ” ลมหายใจอุ่นๆของชายหนุ่มรดที่ต้นคอหญิงสาว อย่างแสดงความเป็นเจ้าของกายนี้ “ผมรอวันนี้ วันที่เราจะมีความสุขร่วมกัน อย่างถูกต้องตามประเพณี” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า ปากร้อนชอนไชหาความหวาน มือเคล้าคลึงสองเต้าใหญ่แสดงความเป็นเจ้าของ “นายๆ” เสียงแหบพร่ากายคล้อยตาม ชายหนุ่มจะนำพาเธอไปหาสุขสมด้วยกันทั้งคู่ ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวมานอนที่เตียงใหญ่ ปิดไฟหัวเตียง กายสาว สั่นสะท้านร้อนรุ่ม ชายหนุ่มจู่โจมอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กเกร็งสะท้าน แม้จะเคยผ่านมันมาแล้วก็ตาม ชายหญิงเนื้อตัวเปล่าเปลือย หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน ชายหนุ่มขบกัดดูดนมอย่างทารกน้อย “นาย...ฮื่อๆ..” มังกรยักษ์ออกชอนไชหาความหวานจากเกสรดอกไม้งาม ที่พร้อมให้มันเป็นเจ้าของ “อ่าๆ..นาย...ฉันเจ็บ..” แต่ไม่ทันแล้ว ทุกอย่างมีความเจ็บปวด แต่สุดท้ายมันสุขสมด้วยกันทั้งคู่ ชมจันทร์ตกเป็นของศิลาอย่างถูกต้องทั้งทางกฏหมายและพฤตินัย เขาจูบร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน “ถึงผมจะได้เป็นสามีส้มหล่น แต่ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดี” ชายหนุ่มนอนหลับไปด้วยความเพลีย ในขณะที่ชมจันทร์ลืมตาช้าๆ มองชายหนุ่มที่กอดเธอ อย่างแสดงความเป็นเจ้าของกายนั้น “นายไม่เคยเอ่ยว่านายรักฉันเลย แต่นายก็เป็นพ่อของลูกฉัน นายหิน” หญิงสาวพยายามข่มตาให้หลับลง ภายใต้อ้อมกอด “สามีส้มหล่น”อย่างศิลา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more