เป้าหมายที่สี่ : วิ่งสู้ฟัด ต่ายกัดกับหมา
แฮ่กๆๆๆๆ
หยุด! ห้ามคิดลึกอะไรใดๆ ทั้งสิ้น ห้ามคิดว่าผมกำลังออกกำลังกายด้วย ถึงผมจะวิ่งอยู่ก็จริง แต่มันไม่ใช่การออกกำลังกายโว้ย!
วันจันทร์มันน่าเบื่อแค่ไหนพวกคุณก็รู้ ต้องแหกตาตื่นแต่เช้าไปเรียน คุณครูก็สอนเหมือนกำลังสวดมนต์ เด็กจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่คาห้อง โคตรน่าเบื่อ! แต่ผมกำลังมีกำลังใจในการเรียนมากขึ้นกว่าปกติถึงสามเท่า! ตั้งใจเรียนด้วยความอารมณ์ดี กะว่าพอถึงตอนเย็นก็จะได้เจอสุดที่รักแล้ว และตอนนี้ผมควรจะได้นั่งเสนอหน้าสบตามองอ่อยพี่หมออยู่ในคลินิกสิ ไม่ใช่มาวิ่งสับขารัวแหกปากร้องอยู่อย่างนี้!
“หยุดนะโว้ยย!”
และผมก็ต้องบอกอีกทีว่า หยุด! ผมไม่ได้โดนโจรปล้น หรือกำลังวิ่งหนีเจ้าหนี้แบบในละคร ไอ้ต่ายคนนี้เคยกลัวใครที่ไหน ยกเว้น...
โฮ่งๆๆๆๆ!
หมา!
แม่งเอ๊ย! บางทีผมก็คิดนะว่าควรจะไปเป็นเปลี่ยนชื่อจากต่ายเป็นอาหารเม็ดให้รู้แล้วรู้เรื่อง ปร
