คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

02 - สัตว์ร้ายในความฝัน

"อ้าว? สมุดนัดลูกค้ากับรายละเอียดงานหายไปไหนวะ?" ตะวันรื้อกระเป๋าเป้และมองของที่วางกระจายบนพื้น มันมีของทุกอย่างที่เขาต้องใช้ แต่ไม่มีสมุดพกเล่มสีน้ำตาลนั่น

"เวรละ เอาไปหายที่ไหนนี่?" เขานั่งกุมขมับและนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เปิดสมุดนั่น

ตอนที่จดรายละเอียดงานลงไปครั้งสุดท้ายมันที่ออฟฟิศของลูกค้า แล้วจากนั้นก็ไม่ได้ใช้เลยนี่

ตะวันไม่ชอบบันทึกรายละเอียดงานลงมือถือ เขาชอบจดลงในสมุด เพราะการเขียนจะเร็วกว่าการพิมพ์ และยังเขียนโครงสร้างโปรแกรมแบบที่ลูกค้าต้องการได้ง่าย

"ช่างเถอะ ไว้ค่อยโทรไปหาลูกค้าแล้วถามรายละเอียดอีกครั้งก็ได้" เขาถอนหายใจแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงนุ่มในคอนโดหรูของเขา

----------

"อึก... ไม่นะ อย่าเข้ามานะ..."

ตะวันก้าวถอยหลังไปชนกำแพง หน้าเขาซีดเหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว มือเย็นเยียบ ตัวสั่นสะท้าน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าที่กำลังเยื้องย่างเข้ามา

สิ่งนั้นสูงกว่าเขาสองช่วงตัว มันยืนสี่ขา และคำรามด้วยเสียงที่ดังก้องกังวานไปทุกโสตประสาท ปากยื่นยาวมาหา น้ำลายไหลยืดออกมาตามซี่ฟันแหลมคมเต็มปาก ลิ้นยาวแดงตวัดเลียปากด้วยความกระหายอยาก ดวงตาแดงก่ำมองมาที่มนุษย์ตรงหน้าอย่างประสงค์ร้าย เล็บที่เท้ามันจิกลงที่พื้น มันย่อตัวลงและเตรียมจะกระโจนใส่เหยื่ออันโอชะที่อยู่ตรงหน้า หางยาวตวัดไปมาอย่างชอบใจที่เห็นเหยื่อหวาดกลัวมัน

"ออกไปนะ!!" ตะวันตะโกนสุดเสียง แต่เสียงเขากลับไม่เล็ดรอดออกจากปากแม้เพียงสักนิด ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความกลัว

ชั่วพริบตาสัตว์ประหลาดก็กระโจนใส่เขาอย่างรวดเร็ว ตะวันยกมือขึ้นกันทั้งที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์

"อ๊ากกกก!!"

ทุกอย่างหายวับไปทันที ตะวันผวาลุกขึ้นนั่งหอบแรง เหงื่อโซมกายจนเสื้อเปียกชุ่ม ตัวสั่นสะท้านตาเบิกโพลงและมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตกใจที่ยังค้างอยู่

"ฝันเหรอ..." เขาซบหน้าลงกับฝ่ามือเมื่อรู้ว่าตัวเองยังนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนที่คอนโด

เขาถอนใจแล้วลุกไปเปิดตู้เย็น ยกน้ำเย็นดื่มอึก ๆ เพื่อให้ใจสงบและกลับไปนั่งบนเตียง

"ผ่านมาตั้งยี่สิบปีแล้ว มันก็ยังไม่หายไปอีก" เขาถอนหายใจอีกทีแล้วล้มตัวลงนอนต่อ แต่พอหันไปมองนาฬิกาแขวนผนังที่มันบอกเวลาตีห้าครึ่ง ตะวันถอนใจอีกเฮือกแล้วลุกนั่ง จะนอนต่อก็คงหลับไม่ลงแล้ว เขาเลยลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปวิ่งออกกำลังที่สวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโด

----------

อากาศยามเช้าตรู่ช่างสดชื่น ที่สวนสาธารณะแห่งนี้มีคนนิยมมาวิ่งออกกำลังกายกันมาก ทั้งตอนเช้าและตอนเย็น

ทางเดินลัดเลาะไปตามแนวต้นไม้ที่ให้ร่มเงา สนามหญ้าตรงกลางก็มีกลุ่มผู้สูงอายุมาร่ายรำไทเก๊ก อีกมุมหนึ่งเป็นกลุ่มที่มาเต้นแอโรบิก พวกเด็ก ๆ ก็พากันไปเล่นเครื่องเล่นสนามกันอย่างสนุกสนาน พ่อค้าแม่ขายก็นำรถเข็นอาหารเช้าเบา ๆ มาวางขายกันคึกคัก

ตะวันวิ่งรอบสวนสาธารณะไปหลายรอบจนเหงื่อชุ่ม เขายกผ้าขนหนูที่พาดบ่ามาซับเหงื่อและเดินไปหาที่นั่งพัก เขานั่งจ้องมองรถเข็นคันหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลด้วยด้วยตาเขม็ง มีคนหลายคนล้อมรถเข็นไว้ และสักพักใหญ่คนเหล่านั้นก็เดินจากไป

ตะวันรีบลุกขึ้นและตรงดิ่งไปที่รถเข็นคันนั้น

"ลุงครับ ขอหมูปิ้งสามไม้ ข้าวเหนียวห่อนึง"

"ได้ ๆ หมูปิ้งสาม ข้าวเหนียวหนึ่ง" ลุงคนขายหยิบของตามสั่งใส่ถุงยื่นให้และรับเงินกลับมาด้วยรอยยิ้ม

ตะวันกลับมานั่งที่ม้านั่งตัวเดิมและลงมือจัดการมื้อเช้าสุดโปรดของเขา หยิบหมูปิ้งใส่ปาก ยัดข้าวเหนียวตาม สายตาก็มองดูสาว ๆ ที่วิ่งออกกำลังผ่านไป จนข้าวเหนียวหมด แต่หมูปิ้งยังเหลืออีกไม้หนึ่ง

"ซัน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงตะโกนดังลั่นทำให้ตะวันชะงักและหันไปทางต้นเสียง

"เฮ้ยย!" ตะวันตกใจกระโดดหนีออกจากม้านั่งด้วยเห็นว่าสัตว์ร้ายที่เจอในฝันมันวิ่งมาหาเขาและกำลังจะกระโจนใส่

"ซัน! หยุดนะเว้ย!" ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งตามมา ในมือเขาถือเชือกสีแดงเส้นหนึ่ง

แต่ตะวันไม่สนใจชายคนนั้น เขาใจเสียและกำลังจะหันหลังวิ่งหนีไปจากตรงนั้น แต่เหมือนจะไม่ทัน

"โอ๊ย!" เขาถูกเจ้าสัตว์ร้ายนั่นจู่โจมใส่เต็ม ๆ จนล้มหงายหลังลงไปบนพื้น มันยืนคร่อมเขาไว้ เท้าหน้ามันเหยียบลงบนบ่าเขา หางแกว่งไปมารัวเร็ว ลิ้นยาวตวัดเลียริมฝีปาก เขี้ยวขาวอยู่ห่างไปไม่ไกล ตะวันยกมือขึ้นกันด้วยความหวาดกลัว

สัตว์ร้ายมันอ้าปากงับลงมาอย่างรวดเร็ว มันดึงหมูปิ้งในมือเขาออกไปและลงมือกินอย่างอร่อย

"ซัน! หยุดเลยนะแก! ทำแบบนี้ได้ยังไง เสียมารยาทจริง ๆ ไอ้หมานิสัยไม่ดี!" ชายคนนั้นดึงมันออกไปจากตัวตะวันและล็อกสายจูงกับปลอกคอและหันมาหาคนที่นอนแผ่บนพื้น

"คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า? คุณครับ" เจ้าของหมารีบเรียกเมื่อเห็นอีกฝ่ายนอนนิ่ง หน้าซีดเผือด

"อ้าว? ซวยละ กูจะโดนข้อหาฆ่าคนตายมั้ยวะ?" เขาดึงคนนอนลุกและพาไปนั่งที่ม้านั่ง ก่อนจะวิ่งไปซื้อน้ำเย็นมาเทใส่ผ้าขนหนูที่พาดบ่า บิดให้หมาดและเช็ดหน้าให้

สักพักตะวันก็มีอาการดีขึ้น ใบหน้าเริ่มมีสีเลือดและผ่อนคลายจากอาการหวาดกลัวเมื่อครู่ เขามองหน้าชายที่เช็ดหน้าให้เขาแล้วถอนใจ

"ขอบคุณครับที่ช่วย"

"ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ หมาผมมันกระโดดใส่คุณ แล้วยังแย่งหมูปิ้งคุณไปกินด้วย" เจ้าของหมาหันไปมองหมาที่นั่งเลียปากหลังจัดการของอร่อยด้วยสายตาเคือง

"หมาคุณเหรอ? หน้าตามันน่ากลัวมากเลย" ตะวันหันไปมองด้วยความหวาดกลัวที่ยังแฝงอยู่ในแววตา

"หมาไซบีเรียนไม่ดุหรอกครับ มันปัญญาอ่อนมากกว่า ว่าแต่คุณกลัวหมาเหรอ? ถึงกับเป็นลมเลยที่มันกระโดดใส่"

คำถามนี้กระแทกใจตะวันอย่างแรง

"ไม่นะ ผมไม่กลัว... หรอก" ตะวันหันไปมองหมาหน้าดุที่กำลังยกเท้าหน้ามาวางบนเข่าเขา

"เฮ้ย! อย่าเข้ามานะ!" ตะวันร้องแล้วกระโดดขึ้นไปยืนบนม้านั่งทันที

"หยุดนะซัน!" เจ้าของหมาตวาดออกมา

"ครับ!" ตะวันชะงักและยืนนิ่ง ๆ

"หา? ผมด่าหมานะครับไม่ได้เรียกคุณ" เจ้าของหมางงและลากหมาออกไปให้ห่างจากตะวัน

"เอ่อ... นั่นสินะ" ตะวันค่อย ๆ ก้าวลงจากม้านั่ง แต่พอหมาทำท่าจะขยับมาใกล้ เขาก็ชักเท้าขึ้นไป

"ซัน! เขากลัวแกนะ อย่าเข้าไปใกล้เขา ออกมานี่เลย!" เจ้าของหมาลากหมาออกไปจนห่าง

"ขอโทษอีกครั้งนะครับ ผมจะพามันกลับแล้ว" เจ้าของหมาหันมาก้มหัวให้ตะวันก่อนจะหันกลับไปด่าหมาหน้าโหดและลากมันให้ตามเขาไป

"เฮ่อ~ ค่อยยังชั่วหน่อย ไปได้ก็ดีละ" ตะวันถอนหายใจอย่างโล่งอก และกลับลงมานั่งที่ม้านั่งตามเดิม

"หมาอะไรวะ หน้าแม่งโคตรโหด ดีนะที่มันไม่กินเรา" เขาลุกขึ้นและเดินกลับคอนโด

-------------------------