Chapter 3
1541 คำ
ผมพาตัวเล็กออกมาจากห้องหันไปเจอใบหน้ายิ้มหวานแล้วค่อยยิ้มได้หน่อย ชิ หงุดหงิดวะ มาทำสนิทสนมกับตัวเล็กได้ไงไม่ชอบเลย เพื่อนก็เพื่อนเถอะ
"หนูห้ามไปใกล้ไอ้ทิวนะเข้าใจป่ะ"
"ค่ะพี่คีย์"
น่ารักใช่มั้ยหละเชื่อฟังผมทุกอย่าง ผมโอบรอบเอวตัวเล็กแล้วพาเดินเข้าลิฟท์ไป ตึกผมหลายชั้นอ่านะก็จะนานหน่อย แถมยังใช้ร่วมกับพนักงานเพราะเราถือว่าเป็นเพื่อนร่วมงานกันหมดนโยบายบริษัทผม
ติ้งงงงงง
พนักงานที่จะลงไปก็เดินเข้าลิฟต์มา พวกเขาเอ่ยทักทายผม คือคนแน่นขึ้นไปในลิฟต์จนผมหัวเสีย ก็มันเป็นผู้ชายหลายคนแล้วจะมายืนใกล้ตัวเล็กไงผมไม่ชอบไงวะ
"สวัสดีครับท่านรอง "
"อืม ขยับไปนิดหนึ่งได้มะ ไม่ใช่ๆ นายให้ผู้หญิงมายืนฝั่งนี้ อือๆนั้นแหละขอบใจ"
ผมให้พวกผู้ชายไปยืนฝั่งตรงข้ามผมหมดแล้วให้พนักงานผู้หญิงมายืนใกล้ผมแทน ส่วนตัวเล็กนั้นหลบอยู่หลังผมเพราะผมบังตัวเธออยู่ พนักงานมองผมสลับกับตัวเล็กแล้วอมยิ้ม ผมไม่แคร์คือทุกวันนี้ก็โดนเม้าท์ว่าเลี้ยงต้อยอยู่ละ แต่ผมไม่สน
"ตัวเล็กยืนได้มั้ยคะ"
ตัวเล็กพยักหน้ายิ้มๆ มือเล็กกุมมือผมไว้อยู่ ผมยื่นมือไปเกลี่ยผมให้ตัวเล็กก่อนจะหันไปมองตัวเลขชั้นลิฟต์ เมื่อไหร่จะถึงชั้นหนึ่งวะนานชิบ ตัวเล็กของผมจะอึดอัดไง
"ช้าจัง"
ตัวเล็กมองหน้าผมแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ
"ไม่หงุดหงิดนะคะพี่คีย์ เดี๋ยวเราทานไอศกรีมแก้หงุดหงิดดีมั้ยคะ"
ผมยิ้มออกมาทันที จริงๆผมเป็นคนที่อารมณ์ร้อนพอสมควร แต่เวลาอยู่กับตัวเล็กผมกลับเย็นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะตัวเล็กของผมเป็นคนใจเย็นด้วยแหละ
"หนูอยากทานไอศกรีมเหรอคะ"
"ค่ะตัวเล็กอยากทานบิงชูด้วยแต่พี่คีย์ไม่ชอบทานบิงชูตัวเล็กก็เลยเปลี่ยนเป็นไอศกรีมแทน"
เนี้ยแหละผมกับน้องรู้จักกันนานพอที่จะรู้เรื่องของกับและกัน ผมรู้เกี่ยวกับตัวเล็กทุกเรื่องซึ่งตัวเล็กก็รู้จักผมทุกเรื่องเหมือนกัน เธอรู้ว่าเธอจะพูดอะไรเวลาที่ผมอารมณ์ไหน แถมยังไม่งี่เง่าด้วยถ้าว่าผมหลงรักน้องเพราะอะไรทั้งๆที่อายุเราต่างกันถึงหกปี คงเพราะเธอเอาผมอยู่หละมั่ง
"ทานก็ได้นะนานๆที ตัวเล็กอยากทานนิเนาะ"
เราสองคนลืมไปเลยว่าในลิฟท์ไม่ได้มีกันแค่สองคน พนักงานมองพวกเรากันใหญ่แต่ก็นะใครจะกล้าเม้าท์หละผมไล่ออกหมดอ่ะจริงๆ
"ไปรถพี่นะ ตัวเล็กมายังไง"
"ขับรถคุณแม่มาค่ะ คุณแม่ให้ยืมรถค่ะ "
ผมไม่อยากให้น้องขับรถเองเลย เป็นห่วง แล้วก็เพิ่งจะสิบแปดไงใบขับขี่ก็ยังไม่มีแต่ก็นะมันไม่ได้ไกลมากน้องก็ขับระวังอยู่คุณน้าคงไว้ใจให้มาแหละ
"พี่จ้างคนขับรถส่วนตัวให้หนูดีกว่าเรียนมหาวิทยาลัยจะต้องมีรถนี่เนาะ บ้านพี่มีหลายคันพี่จะให้คนขับรถไปส่งหนูทุกเช้า แต่ถ้าพี่ว่างพี่จะไปส่งหนูเอง"
ผมจัดแจงให้เสร็จสรรพ ผมเป็นห่วงคำเดียวสั้นๆเท่านั้นไม่มีอะไรเพิ่มเติม
"แต่ตัวเล็กคุยกับคุณแม่เรื่องนี้แล้ว คุณแม่จะซื้อรถให้ตัวเล็กขับไปเรียนเองค่ะ พี่คีย์ไม่ต้องห่วงตัวเล็กนะ ตัวเล็กขับรถเก่งแล้วนะ อีกอย่างก็ไม่ได้ไกลบ้านมากด้วย แล้วก็ตัวเล็กจะไปสอบใบขับขี่แล้ว"
เห้อออ เด็กดื้อนี่มันดื้อแบบนี้นี่เองสินะ แต่เอาเถอะผมไม่ขัดใจตัวเล็กอยู่แล้วนี่
"งั้นพี่พาหนูไปซื้อรถดีกว่าแล้วค่อยไปห้าง"
ตัวเล็กอ้าปากค้างทันทีก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธผมรู้ว่าเธอไม่เอาแน่เพราะผมชอบซื้อของราคาเบาให้ถ้าแพงเมื่อไหร่ผมจะถูกตัวเล็กตำหนิทันทีเพราะใช้เงินมากไป แม่ของลูกมั้ยละ หึ
"ไม่เอาค่ะ คุณแม่จะซื้อให้ตัวเล็กอยู่แล้ว อีกอย่างรถที่บ้านก็มีตัวเล็กยืมคุณแม่มาขับก็ได้ ไม่ต้องซื้อใหม่ค่ะมันแพง"
ตัวเล็กร้องห้ามหลังจากที่เราขึ้นรถแล้วขับออกมาแล้ว แต่ผมไม่สนไงผมจะซื้อให้ ตัวเล็กดื้อได้ผมก็ดื้อได้เหมือนกัน
"ไม่เอาพี่จะซื้อให้ไม่ต้องไปรบกวนคุณแม่หรอก "
"แต่ว่ามันแพงค่ะ ตัวเล็กไม่อยากรบกวนพี่คีย์"
"หนูดื้อกับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"
ผมมองหน้าตัวเล็ก ตัวเล็กถอนหายใจออกมาเบาอย่างขัดใจผมไม่ได้
"คอยดูเถอะตัวเล็กจะฟ้องคุณลุงคุณป้า พี่คีย์ใช้เงินเก่ง"
"เงินพี่นี่นา ไม่ใช่เงินพ่อกับเงินแม่พี่ซักหน่อย ป๋าจะเปย์ตัวเล็กผิดตรงไหน ไม่เชื่อลองโทรหาแม่พี่สิเชื่อมะว่าแม่พี่จะบอกว่า ซื้อเลย เอาแพงๆเลยนะ"
ผมพูดไม่ผิดแม่ผมอยากได้ตัวเล็กเป็นสะใภ้มาก ถึงขนาดไปขอหมั้นให้ผมตั้งแต่ยังเด็ก แต่คุณน้าเขาไม่อยากจับคู่ให้พวกเราก็เลยบอกว่าถ้าโตขึ้นผมกับตัวเล็กรักกันท่านก็โอเคไม่ว่าอะไร
"ชิ ตัวเล็กไม่คุยกับพี่คีย์แล้ว คุณแม่ต้องดุตัวเล็กแน่ๆถ้าพี่คีย์ซื้อรถให้ตัวเล็กอ่ะ"
"พี่จัดการเอง"
@โชว์รูมติวเตอร์
"ไงเพื่อนวันนี้ถ่อมาถึงนี่ ว้าวๆ ตัวเล็กสุดสวยวันนี้ทำไมมาพร้อมกันได้"
ผมชักสีหน้าใส่มันเล็กน้อย อย่ามาแซวตัวเล็กโว๊ยยย กูไม่ชอบ
"เห้ยๆมึงใจเย็นๆกูมีลูกมีเมียแล้วกูแค่ทักน้องเฉยๆ มึงไม่ต้องมาหวงใส่กูไอ้สัส มากไปนะมึงแสดงออกเยอะมาก"
ไอ้ติวเตอร์เดินมากระซิบข้างหูผมก่อนจะหันไปยิ้มให้ตัวเล็ก
"มึงก็ทักดีๆห้ามแซวไม่ชอบ"
"หนักไปละมึง เหอะ"
ไอ้ติวเตอร์เบ้ปากใส่ผมก่อนจะรับไหว้ตัวเล็กที่เอ่ยทักทายเสียงใส
"สวัสดีดีค่ะพี่ติวเตอร์ พี่พุดดิ้งล่ะคะ เจ้าตัวเล็กด้วยอยากเล่นด้วยจัง"
ตัวเล็กทำท่าทางตื่นเต้นคือผมก็พามาเล่นกับลูกไอ้ติวเตอร์บ่อยอยู่นะ ตัวเล็กชอบเลี้ยงเด็กส่วนผมก็ชอบเลี้ยงเด็กนะ หึ
"อยู่ในห้องครับจะเล่นมั้ย"
"เล่นสิคะ พี่คีย์ขางั้นตัวเล็กไปหาพี่พุดดิ้งกับเจ้าตัวน้อยนะคะ "
ผมพยักหน้ายิ้มๆ
"ไปเถอะค่ะ ว่าแต่เลือกรถก่อนมั้ยยย"
ผมเอ่ยถามยิ้มๆไอ้ติวเตอร์ทำตาโตทันทีอารมณ์แบบมีคำถามกับผม
"ไม่ค่ะพี่คีย์จัดการเลยค่ะ หนูไม่ยุ่ง"
"หึ พูดเองนะว่าให้พี่เลือก"
ผมยกยิ้มมุุมปาก ตัวเล็กเดินเข้าไปในห้องทำงานของไอ้ติวเตอร์ส่วนผมหันไปมองหน้ามัน มันยกยิ้มมุมปากมองหน้าผม
"มึงนี่เหมือนเสี่ยเลี้ยงเด็กเข้าไปทุกวันๆ ฮ่าๆๆ นี่เปย์รถเลยเหรอวะ วันนี้คุณลูกค้าสนใจรุ่นไหนครับ ทางเรามีขายทุกรุ่น ระดับคุณคีย์รองประธาน K Group คงจะเอารุ่นแบบ..."
"เอาคันนั้น อ่ะนี่บัตร"
มันมองผมอย่างอึ้งๆเพราะผมชี้ไปยังยังรถเบ้นต์คันหรูที่มันเอาโชว์หน้าโชว์รูมมัน
"หืมป๋าคีย์ หกล้านเลยนะมึง"
"เออ บอกตัวเล็กกูซื้อล้านเดียว"
มันหัวเราะขำๆ
"ไอ้สัสมึงคิดว่าบ้านตัวเล็กไม่มีอินเตอร์เน็ตไง ฮ่าๆๆๆๆ โกหกไม่เนียนไอ้สัส คิดจะเปย์หนักแต่กลัวน้องมันด่าสินะ"
ผมหัวเราะขำๆ ซื้อรถให้หกล้านถ้าแม่คุณของผมรู้บ่นผมหูชาแน่
"เอาเถอะน่าคันนั้นแหละ บอกว่ามึงลดให้กูแล้วกันอะไรก็อ้างไป งั้นกูไปเล่นกับหลานก่อนนะ เย็นนี้เอาไปส่งให้ที่บ้านตัวเล็กด้วย"
ผมบอกมันออกไป มันยื่นบัตรเครดิตของผมส่งให้พนักงาน หกล้านชิวๆ ผมมีเงินส่วนตัวไม่ต่ำกว่าร้อยล้าน ผมรวยไงจบนะ
"คับป๋าคีย์ ใจคอจะเลี้ยงต้อยไปจนถึงเมื่อไหร่ ไม่ขอแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวไปเลยไอ้สัส"
"เชี่ยยย รอน้องโตอีกหน่อยดิวะ มึงนี่วอนหาคุกให้กูไอ้เชี้ยติวเตอร์"
"ฮ่าๆๆๆ ดีนะสิบแปดแล้ว ฮ่าๆๆ ก่อนหน้านั้นกูไม่อยากจะคิดมึงรอดคุกมาได้ไง ฮ่าๆๆๆ"
"ไอ้สัส กูยังไม่ได้พรากผู้เยาว์โว๊ยยย เดะมึงจะโดนเตะไอ้ติวเตอร์"
"ฮ่าๆๆๆ"
- ผู้เขียน
