Chapter 4
1426 คำ
"เรียบร้อยแล้วนะเดี๋ยวเช็คสภาพรถเสร็จจะให้คนไปส่งให้ ว่าแต่มึงจะกลับเลยเหรอ
ผมพยักหน้าเบาๆ
"ไม่เชิง ต้องพาตัวเล็กไปซื้อของนิดหน่อยที่ห้าง จะเปิดเทอมแล้วคงต้องเตรียมอุปกรณ์"
มันยกยิ้มมุมปากใส่ผม
"เหมือนผู้ปกครองเลยครับป๋าคีย์"
"ไอ้สัส เอากูซะเสีย พอๆ กูจะพาตัวเล็กกลับละ"
ผมเดินตรงไปหาตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังอุ้มลูกสาวของไอ้ติวเตอร์แล้วก็พุดดิ้งอยู่ ชื่อน้องแยมโรล
"ตัวเล็กไปได้แล้วค่ะ หนูต้องไปซื้อของอยู่นะ กลับก่อนนะพุดดิ้งไว้มาหาใหม่ ไหนตัวเล็กลุงคีย์กลับก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวลุงคีย์จะเอาชุดสวยมาฝากหนูน้า"
ผมอุ้มหนูน้อยแยมโรลมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะขโมยจุ๊บทีหนึ่ง ไอ้ติวเตอร์ถลึงตาใส่ผม มันไม่ให้ใครหอมลูกมัน ฮ่าาๆๆๆๆ
"ไอ้คีย์ อย่าหอมแก้มลูกกูสิวะสกปรก อี้"
มันทำท่าทางแบบรังเกียจผมสุดๆ โธ่ไอ้สัส ผมรักสะอาดจะตาย เหอะ
"ไอ้คนขี้หวง หวงได้แม้กระทั่งกับเพื่อนไอ้สัส"
ผมอุ้มเจ้าตัวน้อยไปให้พุดดิ้งอุ้ม ไอ้ติวเตอร์เดินมาใกล้ผมแล้วกระซิบเบาๆ
"ทีมึงยังหวงตัวเล็กแม้กระทั่งเพื่อนอย่างกูที่มีเมียมีลูกแล้วเลย เหอะ ทำไมกูจะหวงบ้างไม่ได้"
"มันไม่เหมือนกันโว๊ยยย นี่หลานกูป่ะ"
"ไม่รู้แหละเหมือนกัน เพราะตัวเล็กก็ไม่ต่างจากหลานมึงอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ"
ผมแทบจะกระทืบมันให้จมลงพื้นอยู่ตรงนั้น แม่งเอ้ย ห่างกันแค่หกปีเองโว๊ยยย ทำอย่างกับห่างกันมากมาย ชิ หกปีเองโว๊ยยยยยย หกปีเอ้งงงงงง
"เดี๋ยวมึงเจอกู"
"พอแล้วค่ะพี่คีย์ไปแกล้งที่ติวเตอร์ทำไมคะ อีกอย่างวันนี้พี่คีย์พูดจาไม่เพราะเลย ต่อหน้าพี่พุดดิ้งต่อหน้าหลานด้วย ตัวเล็กไม่โอเคเลยค่ะ"
นั้นไงแม่คุณของผมเริ่มบ่นแล้วครับ ผมยิ้มแห้งๆก่อนจะหันไปอ้อนคนตรงหน้า
"ก็ไอ้... เอ่อ ก็ติวเตอร์มันกวนประสาทพี่ก่อนป่ะ ชิๆ ป่ะไปกันเถอะค่ะพี่พาตัวเล็กไปซื้อกระเป๋าสวยๆไว้ใส่ไปมหาวิทยาลัยดีกว่า ไปก่อนนะพุดดิ้ง ไปก่อนนะมึง เอ่อ ไปก่อนนะเพื่อน"
ผมพูดว่ามึงกับเพื่อน คนตรงหน้าผมหันขวับมามองหน้าผมทันที ผมกลับคำพูดแทบไม่ทัน เห้ยอย่าเข้าใจผิดนะ ผมไม่ได้กลัวนะโว๊ยย ผมแค่อยากทำตัวอย่างที่ดีต่อหน้าเด็กมันเฉยๆ
"เออ ขับรถดีๆ บายครับตัวเล็ก"
"ตัวเล็กไปแล้วนะคะพี่พุดดิ้ง พี่ติวเตอร์สวัสดีค่ะ แล้วเจอกันนะคะ"
@ห้างสรรพสินค้า K
ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างของตัวเอง ก็ห้างในเครือ K Group นั้นแหละ แต่ผมชอบไปห้างอื่นเพราะหูตาสัปปะรดมันเยอะ ชอบมีคนไปฟ้องพ่อแม่ผมเพราะเมื่อก่อนผมชอบเปย์เด็ก แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วครับผมเลิกทุกอย่างแล้ว เพราะคนข้างๆไงหละ
"ไหนคนดีของพี่อยากได้อะไรครับ หืม"
ผมกุมมือตัวเล็กไว้พร้อมกับพาเดินขึ้นไปชั้นสามซึ่งเป็นชั้นพวกกระเป๋าของใช้ต่างๆ
"กระเป๋าเป้ดีมั้ยคะ ตัวเล็กว่าน่าจะพกพาง่ายดี"
ผมพยักหน้ายิ้มๆ พาตัวเล็กเดินเข้าไปร้านกระเป๋าแบรนด์เนมชื่อดัง
"สวัสดีค่ะท่านรอง วันนี้มาตรวจงานเหรอคะ"
ผมส่ายหน้าเบาๆ
"เปล่าครับ ผมพาตัวเล็กมาเลือกกระเป๋า พอจะมีกระเป๋าเป้ขนาดพอดีสำหรับตัวเล็กมั้ยครับ"
ผมเอ่ยถามพร้อมกับมองซ้ายมองขวา หันไปเจอใบหนึ่งขนาด สี คุณภาพน่าจะเหมาะกับคนดีของผม
"ใบนั้นสวยเหมาะกับหนูนะ"
ผมชี้ไปตรงมุมมันเป็นกระเป๋าที่เขาตั้งโชว์ไว้ เหมือนคนดีของผมจะชอบซะด้วยเดินไปดูอย่างไว คนดีของผมลองใส่ดู พอดีกับขนาดตัวเลย
"น่ารัก เอาใบนี้มั้ยคะ"
ตัวเล็กพยักหน้ายิ้มก่อนจะถอดกระเป๋าออกจากบ่าแล้วก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
"ราคาเท่าไหร่เนี้ย"
ตัวเล็กมองราคากระเป๋าแล้วก็ทำตาโตอย่างตกใจ
"สองหมื่นบ้าไปแล้ว ทำไมแพงแบบนี้คะ"
ตัวเล็กรีบส่งคืนให้พนักงานทันทีก่อนจะหันมามองหน้าผม
"เปลี่ยนใบอื่นค่ะแพงไปตัวเล็กซื้อไม่ไหว"
"พี่ซื้อให้ไงคะ"
ตัวเล็กรีบส่ายหน้าทันที
"พอแล้วค่ะพี่คีย์ให้ตัวเล็กเยอะไปแล้วนะ แค่นี้ตัวเล็กก็ไม่รู้จะตอบแทนพี่คีย์ยังไงให้หมดในชาตินี้แล้วค่ะ พอเถอะนะอย่าซื้ออะไรให้ตัวเล็กอีกเลย"
ตัวเล็กทำหน้าอ้อนวอนผม ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าผมก็ดื้อเหมือนกัน หึ
"เอาใบนั้นแหละครับ นี่ครับบัตร อย่าขัดพี่นะ"
ผมหันไปมองหน้าตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังจะอ้าปากคัดค้านผม ตัวเล็กของผมทำหน้างอก่อนจะเดินหนีออกไปจากร้าน พนักงานรีบไปใส่ถุงให้อย่างไวคงกลัวผมทะเลาะกับตัวเล็ก ผมรับถุงมาแล้วก็รีบวิ่งตามตัวเล็กไป
"ตัวเล็กรอพี่"
ผมตะโกนเรียกตัวเล็ก ตอนนี้เราสองคนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำที่ไม่ค่อยมีใครผ่านมา ตัวเล็กหันมามองหน้าผมเหมือนจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง
"พี่คีย์กำลังทำให้ตัวเล็กเสียคน เอะอะก็ซื้อให้ๆจนตัวเล็กเคยตัว คุณพ่อกับคุณแม่ท่านก็จะดุตัวเล็กเพราะท่านจะต้องคิดว่าตัวเล็กอ้อนพี่คีย์ซื้อให้ พอเถอะนะคะพี่คีย์อย่าทำแบบนี้เลย "
ผมเข้าใจตัวเล็กนะ คือคนอื่นคงจะมองว่าน้องอยากได้นั้นได้นี่ เพราะผมซื้อให้แทบทุกอย่าง แต่ราคาก็ไม่ได้มากมายอะไรด้วยซ้ำ แต่ผมให้ตลอดให้ทุกเทศกาล ให้ทุกรอบที่อยากให้ เวลาไปดูงานต่างประเทศ ผมแทบจะเหมามาเลยแหละ ให้น้องทุกอย่างบางทีผมก็คิดนะว่าผมทำให้น้องดูเป็นคนเสียหาย แต่ผมรักของผมอ่ะ ผมอยากให้ไม่มีใครเข้าใจผมเลย เห้ออออ
"โอเค พี่ขอโทษค่ะ คุยกับพี่ดีๆนะตัวเล็ก พี่ไม่ชอบทะเลาะกับหนูเลย พี่รู้สึกแย่"
"ตัวเล็กก็รู้สึกแย่เหมือนกันค่ะ พี่คีย์ใช้เงินเยอะเกินไป ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลย กระเป๋าใบละ1000ก็มีอย่างดีด้วย ทำไมจะต้องสิ้นเปลืองคะ ราคาสองหมื่นตัวเล็กใช้กินข้าวได้เป็นเดือนๆ "
แม่คุณของผมเริ่มบ่นการใช้เงินของผมอีกแล้วครับ มันก็นั้นแหละผมใช้เงินเก่งจริงๆ ไม่เถียง
"โอเคๆ คราวหลังพี่จะไม่ซื้อแพงแล้วครับ แค่พี่ซื้อมาแล้วตัวเล็กรับไว้นะ ถ้าตัวเล็กไม่รับไว้พี่ก็คงต้องเอาไปทิ้งเพราะคนที่พี่ตั้งใจซื้อให้เขาไม่เอา"
ผมทำตัวหน้าสงสารสุดๆ ตีหน้าเศร้าเข้าไว้โว๊ยยย เดี๋ยวน้องก็คงใจอ่อนเอง หึหึ
"เห้ออออ เอาไปคืนร้านดีมั้ยคะ"
เหอๆ ซื้อเค้ามาแล้วไปขอคืน เสียชื่อท่านรองอย่างผมหมด ชิ
"ไม่ได้สิคะพี่อุดหนุนเค้ามาแล้ว นะๆคนดี ใช้นะถือว่าพี่ขอ แล้วก็เดี๋ยวเราไปทานบิงชูกันน้า ไหนใครอยากทานบิงชูเอ๋ยยย"
ผมเอาของหวานมาล่อแทน ซึ่งได้ผลคนดีของผมตาโตขึ้นมาเชียว
"ทานได้เหรอคะ ตัวเล็กทานบิงชูได้เหรอ"
"ได้สิครับเอาช็อกโกแลตนะ มะม่วงไม่เอาแล้ว"
ผมทำหน้าขยาดเมื่อคราวที่แล้วคนดีของผมสั่งมาแล้วผมไม่ค่อยชอบมะม่วง ฮ่าๆๆๆ ฝืนกินจนจะอ้วกเข็ดไปนานเลย
"โอเคค่ะงั้นเราไปเลยนะ อร๊ายๆๆๆ ตัวเล็กอยากทานบิงชูค่ะ ไปร้านเดิมนะคะ"
"จัดไปครับคนดี ป่ะไปกัน"
และแล้วคนดีของผมก็ลืมเรื่องกระเป๋าไป คิคิ ของกินยังใช้ได้ผลเหมือนเดิม
- ผู้เขียน
