บทที่ 14
ผ่านไปครู่หนึ่งอยู่ดีๆ อู๋หลิงเซียวกลับเอ่ยนามของท่านหญิงสี่ผู้ลาลับไปถึงสิบสามหนาวออกมา ทั้งฉู่หรั่นจีและเซี่ยผิงหลัวจึงมองหน้าบุรุษบนโต๊ะอาหารด้วยความแปลกใจ และสงสัยไม่ต่างกันเลยว่าเยี่ยเฉิงโหวบัดนี้กำลังคิดวางแผนใดกับพวกตนเองกันแน่
“ท่านโหวหมายความว่าเช่นไรกันแน่เจ้าคะ?”
เป็นเซี่ยผิงหลัวที่เอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เพราะนี่มันบนโต๊ะกินข้าว เอานามคนที่ตายไปถึงสิบสามหนาวมาพูด คนเช่นอู๋หลิงเซียวคงมิได้คิดถึงคนตายจนอดใจไม่ไหวเป็นแน่ หากแต่ต้องการเล่นงานนางนั้นมีส่วนเป็นไปได้มากที่สุดนับจากนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นจำฝังใจรักแรงเกลียดแรงของอีกฝ่าย
“เหตุใดต้องมีความหมาย ข้าเพียงกินอาหารฝีมือของเจ้าแล้วคิดถึงท่านหญิงสี่ 'เซี่ยเผิงลี่' ก็เท่านั้น เพราะในอดีตเจ้าทั้งสองเหมือนกันมาก จนทุกคนยกเว้นชินหวางเฟยล้วนยากจะแยกออก มีเพียงเรื่องทำอาหารเพียงเท่านั้นที่ทุกคนอาศัยสังเกตเป็นสิ่ง
