รักอันตรายมาเฟีย

บทที่ 8 ที่ระบายอารมณ์ชั่วคราว

"ไอ้น้ำนิ่งมึงให้แม่บ้านไปจัดการหาอะไรให้อะไรให้ยัยนั่นใส่ซะ แล้วมึงอย่าเพิ่งลงไปห้องนั้น หรือให้ใครเข้าไปได้ และถ้าแม่บ้านออกไปแล้ว จัดการเอาศพไอ้นั่นไปโยนทิ้ง อย่าให้รกหูรกตากู แล้วมึงจับน้องสาวมันมาได้หรือยัง" ผมสั่งให้ไอ้น้ำนิ่งมันไปเคลียร์ที่ห้องใต้ดิน และไม่อยากให้ลูกน้องที่เป็นผู้ชายไปเพ่นพ่านแถวนั้น แค่ให้เฝ้าอยู่ข้างบน

"จับมาเรียบร้อยแล้วครับบอส จะให้ผมจัดการกับน้องของมันยังไงครับ" ไอ้น้ำนิ่งมันยืนรอรับคำสั่งจากผม น้ำเสียงของมันนิ่ง และเย็นชาสมชื่อของมัน

"มึงส่งตัวไปให้ไอ้จิน บอกว่าเป็นอภินันทนาการจากกู แล้วมันให้มันส่งขายซ่องที่ไหนสักที่ แล้วแต่มันจะจัดการ" ผมไร้ความเห็นใจให้แก่ศัตรู เพราะถ้าเราไม่จัดการอย่างเด็ดขาด สักวันพวกมันจะย้อนกลับมาเล่นงานเราได้ สังคมมาเฟียมันก็เป็นแบบนี้ เมื่อเราย่างก้าวเข้ามา เราต้องโหด และนิ่งให้ได้มากที่สุด ไม่งั้นคนที่จะโดนคนต่อไปจะเป็นเรา

"แล้วผู้หญิงที่อยู่ห้องใต้ดินคนนั้น บอสจะจัดการยังไงกับเธอครับ" สมองผมกำลังประมวลผล เรื่องนี้ตอนแรกแค่จับมาล้างแค้น แต่ถ้าฆ่าให้ตายเลยมันง่ายเกินไป อยากให้พวกซิซาบะ กับซาบิโอ มันดิ้นพล่าน แต่ถ้าเก็บไว้กับตัวก็ดูจะอันตรายเกินไป

"กูจะเอาไว้ล่อไอ้รอนนี่ ให้มันมาติดกับ ถ้ามันรักนังนั่นจริง มันคงหาทางมาช่วย แต่ถ้ามันไม่มากูจะส่งขายซ่องไอ้แพคทริค มึงให้คนเฝ้าไว้ให้ดีด้วยล่ะ" สำหรับลูกของศัตรู ผมไม่คิดจะเก็บไว้ และหาทางเอามาใช้ประโยชน์ให้มากที่สุด นอกจากลูกน้องนับร้อยที่ผมต้องดูและในฐานะบอสใหญ่ กับคนอื่นมันจะไม่มีผลกับหัวใจ เพราะผมถูกฝึกมาอย่างนั้น ไม่มีความรัก ไม่มีหัวใจ การฆ่าเท่านั้นถึงจะทำให้เราอยู่รอด และเป็นใหญ่ อย่าปล่อยให้ความรู้สึกใดๆ มีอิทธิพลเหนือเราได้ เพราะถ้าเรามีรู้สึกเมื่อไหร่ มันคือความตายที่จะก้าวเข้ามาหาเรา

"ครับบอส" ฃอ้น้ำนิ่งมันรับคำสั่งและกำลังจะเดินออกไป

"ไอ้น้ำนิ่งมึงส่งคนไปจับตาความเคลื่อนไหวของสองแก๊งนั้นให้ดี กูคิดว่าพวกมันคงเริ่มลงมือเร็วๆนี้ พวกมันคงรู้แล้วว่ากูพังงานแต่งมัน แล้วมึงจัดการส่งของชิ้นนี้ให้ไอ้รอนนี่ และส่งให้ซิซาบะ มึงจัดการหามือดีจากอิตาลี่ และไทยเข้ามาเยอะๆภายในพรุ่งนี้ กูคิดว่ามันคงวางแผนเตรียมลงมือ ซิงตัวนังนั่น" ถ้าไอ้รอนนี่มันได้รับของขวัญชิ้นโต ที่ผมส่งให้มัน มันคงเดือดที่ผมหยามศักดิ์มัน นั่นยิ่งเป็นผลดี เพราะมันจะพลาดท่าให้ผมได้ง่าย

"ครับบอส ผมจะรีบจัดการ" ไอ้น้ำนิ่งเดินออกไป ผมจึงเดินมาดื่มด่ำกับบรั่นดีนุ่มๆ ตรงเคาน์เตอร์บาร์ที่ผมทำขึ้นมาเป็นพิเศษ ทำไว้สำหรับดื่มในบ้าน หรือสังสรรค์กับเพื่อน แทนการออกไปดื่มข้างนอก ที่มีศัตรูรายล้อมรอฆ่าเราตลอดเวลา หลายวันมานี้ผมเครียดมาก ทั้งเรื่องที่พลาดท่าเสียที และเรื่องของไอ้คิสติน วันนี้ผมได้ปลดปล่อยความเครียดที่มันสุมอยู่ในอกออกไป

"ดูมึงอารมณ์ดีขึ้นนะไอ้วาดิม สงสัยได้ปลดปล่อยจนหมดแม็กล่ะสิท่า ไม่คิดจะแบ่งกูกินบ้างหรือไงเพื่อน" ไอ้แพคทริทมันเดินเข้ามาที่บาร์ และหย่อนตูดลงนั่งข้างผม ใบหน้ามันยิ้มล้อเลียน หูตามันเร็วๆจริงๆ โผล่มาได้ถูกที่ถูกเวลา

"เสือก!" ผมหันหน้าไปมองมันนิ่งๆ และด่ามันอย่างคนอารมณ์เสีย ผมรู้ว่าที่มันพูดหมายถึงเรื่องอะไร ผู้หญิงที่มันได้มามีเยอะแยะ มันอยากระบายกับใครก็ได้ มันจะมายุ่งวุ่นวายเรื่องภายในบ้านผมทำไม

"เดี๋ยวนี้มีการหวงด้วยเว้ย ปกติเวลาได้มาเราก็แบ่งๆกันกิน คนนี้ยังไง หวงไว้กินคนเดียว แสดงว่าเด็ดล่ะสิ มึงถึงหวงไว้กินคนเดียว ลูกของศัตรูมึงก็แบ่งให้เพื่อนได้ลองบ้าง กูยังไม่เคยกินลูกของศัตรูเลยนะเว้ย" ไอ้แพคทริคมันทำหน้ากวนตีน และน่าหมั่นไส้มาก ผมอยากเอาเท้ายกถีบใส่หน้ามัน

"คนนี้ไม่ได้ ถ้ามึงเล่นทีไร มึงเอาถึงตาย กูยังต้องเก็บเอาไว้ล่อพ่อ กับว่าที่ผัวมัน ถ้าหมดประโยชน์เดี๋ยวกูก็โยนไปที่ซ่องมึงเองนั่นแหละ ที่เหลือแล้วแต่มึง" นั่นคือแผนที่อยู่ในหัว ถ้าเธอไม่ชิงตายไปเสียก่อน

"มึงแน่ใจแล้วนะที่พูด กูรออยู่นะเว้ย มึงอย่าใช้งานหนัก จนกูเอาไปใช้ประโยชน์ไม่ได้เลยนะ ได้ของดีมา กูคงทำกำไรได้ไม่น้อย ว่าแต่มึงจะไม่ให้กูลองเช็คสินค้าดูหน่อยเหรอวะ" มันยิ้มล้อเลียนผมอีกแล้ว ไอ้นี่มันจะกวนตีนผมไปถึงไหน

"เสือก!! ไม่ต้องลอง ไว้ลองตอนมึงรับของเลยแล้วกัน นั่งแดกๆไป แล้วนี่มึงมาหากูทำเหี้ยไร" จากที่อารมณ์กำลังดี ต้องมาหงุดหงิดให้ความกวนตีนของไอ้แพคทริค

"รีบเปลี่ยนเรื่องเลยนะมึง ดูจะหวงของด้วย มึงกับกูผลัดกันกินบ่อยๆ ทีคนนี้ทำเป็นหวงกับกู ไอ้

วาดิม มึงระวังจะหลงเหยื่อ มึงก็รู้เมื่อขามึงก้าวเข้ามาแล้ว มึงต้องตัดความรู้สึกทุกอย่างออกไป ถ้ามึงอยากอยากมีชีวิตรอด กูแค่มาเตือนมึง จะทำอะไรรีบลงมือ ถ้ามึงเก็บเหยื่อไว้นานเกินไป ภัยจะมาถึงตัวมึงไม่รู้ตัว" แววตาของมันฉายชัด นิ่งและเย็นเยือกดุจน้ำแข็ง จริงอย่างที่มันพูด สำหรับมันความอยู่รอดของแก๊ง และเพื่อนมาก่อนเสมอ มันตัดเรื่องความรู้สึกได้เก่งมาก มันคือมัจจุราช ที่น่ากลัวคนหนึ่ง

"กูไม่มีทางหลงเหยื่อแบบที่มึงว่าหรอก ผู้หญิงคนนั้นก็แค่ขยะ ที่รอวันถูกกำจัดทิ้ง ตอนนี้ขยะยังพอใช้งานได้ กูจะเก็บมาใช้ประโยชน์ ถ้าหมดประโยชน์กูจะส่งต่อ หรือไม่ก็ทำลายทิ้ง มึงรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างกูไม่มีหัวใจ เพราะกูถูกฝึกมาจนแกร่ง พร้อมพวกมึงสองคน ไอ้คิสติน และไอ้น้ำนิ่ง มึงรู้จักกูดีพอแพคทริค" มันเคยเห็นผมฆ่าศัตรูอย่างเลือดเย็น ตั้งแต่ตอนห้าขวบมาแล้ว บาดแผละ ความรู้สึกต่างๆ ถูกกำจัดออกตั้งแต่ตอนตอน ต้องทำให้ตัวเองแกร่ง เพื่อเราตัวรอดมาจนถึงทุกวันนี้

"เพราะกูรู้จักมึงดีพอ และอยู่กับมึงตั้งแต่ห้าขวบ จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ความอ่อนแอ และหวั่นไหว จะทำให้เราถูกศัตรูลงมืออย่างเหี้ยมโหด มึงจำเรื่องวัยเด็กมึงให้ดี" ผมมองหน้าไอ้แพคทริค ที่แววตามันเย็นเยือก ไม่ได้มีความล้อเล่นเหมือนตอนที่มันเดินเข้ามา ไม่มีสายตาของความอบอุ่น มันมีแต่สายตาของนักล่า กว่าพวกผมจะผ่านจุดนั้น ในวัยเด็กมาได้โดยไม่มีความช่วยเหลือใดๆจากพ่อผม และของพวกมัน พ่อผมและพ่อพวกมันโยนพวกผมให้ไปอยู่กับศัตรูตั้งแต่ห้าขวบ และต้องต่อสู้ด้วยตัวเอง เพื่อไม่ให้ถูกศัตรูฆ่า พ่อพวกผมไม่เคยยื่นมือเข้าไปช่วย ปล่อยให้พวกศัตรูเล่นงาน จนสะบักสะบอม และพวกผมเรียนรู้การฆ่าคนเป็นครั้งแรกตั้งแต่ห้าขวบ ความหวาดกลัวที่ต้องเอาชีวิตรอด โหยหาการปกป้องจากพ่อ พวกผมไม่เคยได้รับมัน มันไม่มีความรัก และความเห็นใจ มีเพียงการฆ่าเท่านั้นถึงจะอยู่ได้ ความกลัวหายไป มีเพียงลูกสิงห์โตที่กำลังเติบโต และเรียนรู้การฆ่าเหยื่อให้ตายคามือ

"แล้วไอ้จินมันหายหัวไปไหน ตั้งแต่วันที่โดนดัดหลัง กูไม่เคยเห็นมาโผล่หัวมาหาเพื่อนเลย" ไอ้แพคทริคถามหาไอ้จิน ตั้งแต่วันนั้น ไอ้จินไม่เคยโผล่หน้ามาดื่ม กับเพื่อนเลย

"มันกำลังฝึกนักฆ่า และฝึกมือ ช่วงนี้มันเล่นกับเหยื่อเยอะไปหน่อย มือมันตกและพลาดท่าคราวนั้น ตอนนี้มันฝึกจนโหดขึ้นเยอะเลย มันฆ่าศัตรูไปไม่น้อย พวกนั้นกำลังหัวเสียกับมัน ดูเหมือนมันกำลังปั่นประสาทพวกนั้นอยู่ แล้วมึงล่ะ เงียบเลยนะ หรือว่าอ่อนลงเยอะ" ผมเห็นไอ้แพคทริคมันเก็บตัวเงียบ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ หรือเพราะมันเสียมือดีไปหลายคนไม่รู้

"ไอ้เหี่ยวาดิม ใครอ่อน กูกำลังรอเวลาออกล่าเหมือนกัน มันทำคนกูตายไปเยอะ ตอนนี้กูกำลังจะไปเยือนมันทีกลุ่ม สัญชาตินักฆ่ากูยังไม่เสื่อม ว่าแต่มึงอย่ามัวสนุกกับของเล่น จนอ่อนปวกเปียกอีกคนล่ะ" มันไม่วายหันกลับมาว่าผม ความรู้สึกพวกนั้นผมจะไม่เอามาอยู่เหนือแก๊งผมแน่นอน

"มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่ พอถึงเวลากูจะส่งพวกมันไปอยู่รวมกัน มึงไม่ต้องห่วง" ผมพูดออกไปด้วยความมั่นใจ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำให้ผมรู้สึกดีเวลาได้ปลดปล่อย แต่เธอจะเป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์ชั่วคราว เท่านั้น ถึงเวลาผมแค่หาที่ระบายอารมณ์คนใหม่

"ให้มันแน่เถอะ เพราะถ้ามึงไม่แกร่ง คนที่จะกลายเป็นศพคือมึง จำไว้เอาไว้ให้ดี" ไอ้แพคทริคมันหยิบขวดบรั่นดีที่เหลือเกือบครึ่งขวด จับขึ้นมายกซดเทลงคอรวดเดียวเกือบหมด มันมองหน้าผมนิ่ง และเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีกเลย ผมได้แต่มองตามหลังมันไป และนั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ

"บอสครับ แม่บ้านมาบอกว่าผู้หญิงคนนั้น ไม่สบายตัวร้อนจัด บอสจะให้ผมจัดการยังไงครับ" ไอ้น้ำนิ่งมันยืนมองผม สายตามันวูบไหว

"ถ้ามันอ่อนแอขนาดนั้น ก็ปล่อยไว้อย่างนั้น มึงไม่ต้องสนใจ" ผมยกบรั่นดีขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว และเดินขึ้นห้องนอนเพื่อพักผ่อน ผมได้ระบายอารมณ์ความเครียดไปกับเธอแล้ว ทำไมผมจะต้องสนใจผู้หญิงคนนั้น เธอก็แค่คนที่ผมเอามาเป็นที่ระบาย สักวันผมต้องกำจัดทิ้งเหมือนขยะ ขึ้นอยู่กับว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น

"แต่ว่า" ผมรู้ใจลูกน้องดี ผมไม่อยากให้มันอ่อนกับผู้หญิง คิดจะอยู่รอด ใจต้องนิ่ง และแข็งแกร่งดุจหินผา เลือดเย็นเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก ว่องไวเหมือนสิงห์โตนักล่า

"ไม่มีแต่ กูสั่งยังไงมึงก็จัดการไปตามนั้น" ผมหันหลังจากไป โดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นจะตาย ก็แค่ลูกศัตรู