รักอันตรายมาเฟีย

บทที่ 9 ระหว่างความเป็นกับความตาย

"อืออ~"ฉันลืมตาตื่นในมาในห้องที่ฉันถูกไอ้เลวนั้นขังไว้ มันปู้ยี้ปูยำฉันเสร็จแล้วเดินออกไป ทิ้งฉันไว้ให้เหลือเพียงร่างกายอันเปลือยเปล่า ร่างกายฉันรู้สึกปวดร้าว จากกันร่วมรักที่ไม่เต็มใจ และถูกกระทำอย่างรุนแรง โดยไม่สนใจว่ามันเป็นครั้งแรกของฉัน ตรงร่องฉันรู้สึกแสบร้อน มันคงระบมและช้ำหนักมาก ความภาคภูมิใจเดียวในชีวิตฉัน ถูกไอ้ชั่วนั่นพรากไป ร่างกายของฉันเหมือนเริ่มจะมีไข้ เพราะไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ ทำไมชีวิตฉันถึงถูกย่ำยีไม่มีค่าเลย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อและพี่ชาย เหมือนพวกเขาไม่คิดว่าฉันก็เป็นสายเลือดซิซาบะเหมือนกัน ถึงแม้ในตัวฉันจะมีเลือดครึ่งหนึ่งเป็นไทยเหมือนแม่ แต่เราก็มีพ่อคนเดียวกัน สายเลือดญี่ปุ่น สายเลือดมาเฟียมันมีอยู่ในตัวเหมือนพวกเขา

"คุณตื่นแล้วเหรอคะ" ฉันค่อยๆปรับม่านตาเพื่อรับแสงภายในห้อง ที่มีเพียงแค่แสงสลัวๆ พอทำให้มองเห็นภายในห้อง ฉันได้ยินเสียงแผ่วเบาของผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ผู้หญิงคนนั้นมองมาที่ฉัน และสอบถามขึ้นมา ในมือถือผ้าผืนเล็กที่คอยซับ บนใบหน้าและลำตัวของฉัน ฉันตื่นตกใจและหวาดระแวงหญิงวัยกลางคนนั้น ที่ยื่นมือมาแตะที่หน้าผากฉัน ฉันยังฝังใจกับเหตุการณ์ที่ผู้ชายคนนั้น กระทำรุนแรงกับฉัน

"คุณไม่ต้องกลัวป้านะ นายให้เอาเสื้อผ้ามาใส่ให้คุณ ป้าเป็นแม่บ้านที่คฤหาสน์นี้ค่ะ ป้าเห็นว่าคุณตัวร้อนป้าเลยเช็ดตัวให้คุณ คุณอย่าบอกใครนะ ป้ากลัวว่านายจะมาเล่นงานป้า" ป้าวัยกลางคนที่แนะนำตัวกับฉันว่าเป็นแม่บ้าน ป้าท่าทางไม่มีพิษมีภัย ฉันจึงคลายกังวลไปได้ นายนั่นคงเป็นคนที่น่ากลัวและโหดร้ายมากสินะ คนที่นี่ถึงมีท่าทางหวาดกลัว และไม่กล้าขัดคำสั่ง โซ่ที่ตรวนฉันไว้ทั้งมือและเท้าถูกปลดออกตอนไหนไม่รู้ แต่ประตูห้องยังถูกล็อคไว้เหมือนเดิม ฉันได้ยินเสียงผู้ชายหลายคนพูดคุยกันอยู่ข้างนอก ฉันพยายามมองหาทางออก แต่เหมือนป้าเขาจะอ่านความคิดฉันได้

"ป้าว่าคุณอยู่เฉยๆรออยู่นิ่งๆนะคะ อย่าทำให้นายโกรธเลย เพราะถ้านายโกรธขึ้นมาเมื่อไหร่ คนที่จะออกจากห้องนี้มีแต่ศพเท่านั้น ป้าไม่อยากเห็นคุณเป็นแบบนั้น เชื่อที่ป้าพูดเถอะนะคะ ป้าเห็นมาเยอะแล้ว ข้างนอกมีแต่นักฆ่า หรือต่อให้หลบออกไปได้ นอกคฤหาสน์นายเลี้ยงสัตว์ดุร้ายไว้ ถ้านายปล่อยออกไป คุณจะไม่เหลือแม้แต่ซาก ตอนนี้คุณควรรักษาตัวให้ดี มีชีวิตไว้ก่อน ไม่แน่นายอาจปล่อยคุณไปก็ได้ เพราะป้าไม่เคยเห็นนายขังใครไว้ได้นานเท่าคุณเลยสักคน คุณทำตัวดีๆกับนายดีกว่านะคะ" ฉันฟังป้าแม่บ้านสาธยายความโหดร้ายของนายนั่น เขาไม่เคยปราณีหรือปล่อยใครไว้เลยสินะ อีกไม่นานก็คงจะเป็นฉัน ตอนนี้ฉันไม่มีแม้เรี่ยวแรง มันปวดระบมไปทั้งตัว รู้สึกปวดหัว และคอแห้ง

"ป้าคะไอขอน้ำหน่อยได้ไหมคะ" ฉันรู้สึกปากและคอแห้งผาก อุณภูมิในร่างกายร้อนแทบระเบิดออกมา ฉันอยากจะล้มตัวนอนที่พื้น

"เดี๋ยวป้าบอกคุณน้ำนิ่งให้นะคะ คุณรอป้าอยู่ตรงนี้ก่อน" ฉันมองหน้าป้าแม่บ้าน คนที่ป้าพูดถึงคือใคร ฉันจำได้ผู้ชายคนนั้นบอกชื่อวาดิม ชื่อนี้ฉันเคยได้ยินพ่อและพี่เคนพูดถึงบ่อยๆ ผู้ชายคนนั้นคือคนอันตราย และถ้าป้าบอกผู้ชายคนนั้น ฉันไม่หวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากเขาแน่นอน ขนาดเขารังแกฉันเสร็จเขาก็หันหลังจากไป ไม่หันมาดูฉันสักนิด มีเพียงสายตาที่มองแบบดูถูกเหยียดหยาม และเยาะเย้ย ใบหน้าที่ไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของตัวเอง

"เอ๊ะ!!" ฉันเพิ่งฉุกนึกขึ้นได้ผู้ชายคนนั้นปล่อยในใส่ฉัน เขาไม่ได้ป้องกัน ฉันเริ่มมีสีหน้าที่หนักใจ และกังวลอย่างหนัก ฉันไม่อยากมีลูกกับผู้ชายเลวคนนั้น เขาอาจจะฆ่าฉันกับลูกให้ตายไปพร้อมกันตอนไหนไม่รู้ ฉันได้แต่ภาวนาขออย่าให้มันเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาเลย หัวฉันเริ่มหนักจนแทบระเบิดขึ้นเรื่อยๆ ทั้งร้อนและหนาวสั่นในคราเดียวกัน ฉันคงไม่มีโอกาสรอดรอดแล้ว ไม่รอดก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไปจากโลกโหดร้ายนี้สักที

"คุณ! คุณ!" ฉันมองเห็นป้าแม่บ้านเลือนลางลงทุกที สมองของฉันเหมือนมันไม่สั่งการ สติประครองไว้ไม่อยู่ หรือว่ามันจะถึงเวลาของฉันแล้ว ทุกอย่างเริ่มมืดดับลง

"คุณ! คุณครับ เป็นงัยบ้างครับ คุณลืมตาไหวไหม คุณกินยาลดไข้ และน้ำหน่อยนะ" ฉันพยายามจะลืมตาขึ้นมามอง ถ้าฉันหูไม่ฝาดมันคือเสียงของผู้ชาย ที่ไม่ดุและเสียงเข้ม หรือพูดรอดไรฟันออกมาเหมือนผู้ชายที่ชื่อวาดิม หรือว่าจะเป็นคนที่ชื่อน้ำนิ่ง ที่ป้าแม่บ้านพูดถึง เขามาช่วยฉันทำไม เปลือกตาที่มันหนักอึ้ง ทำให้ฉันลืมตาได้น้อยนิด และพิษไข้ที่เล่นงานอย่างหนัก ฉันมองเห็นผู้ชายคนนั้นแค่ลางๆ

"ฉะ ฉันหิวน้ำ ฉันขอน้ำหน่อยได้ไหม" ตั้งแต่ฉันถูกจับมาขัง ผู้ชายคนนั้น ไม่เคยให้ฉันดื่มน้ำ แม้แต่ข้าวยังไม่ตกถึงท้อง นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งทำให้ฉันอ่อนแอ

"ป้าเจิดครับเอาน้ำให้เธอดื่มหน่อยนะครับ" ผู้ชายคนนั้นหันหน้าไปสั่งแม่บ้าน

"แล้วนายจะไม่ว่าเหรอคะ นายสั่งห้ามไว้" ป้าคนนั้นชื่อเจิดใช่ไหม เสียงของป้าดูสั่นๆ และมีใบหน้าที่หวาดกลัว เมื่อพูดถึงนาย

"ไม่เป็นไรป้าเจิดเดี๋ยวฉันจะบอกบอสเอง ว่าฉันสั่งป้าเจิด ป้าไม่ต้องกลัว เดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง" คนชื่อน้ำนิ่งพูดให้ป้าเจิดคลายกังวล

"ได้ค่ะคุณน้ำนิ่ง คุณคะน้ำค่ะ ค่อยๆกินนะคะ" ป้าเจิดคงเป็นคนไทย เพราะฟังจากสำเนียงแล้วพูดไทยชัด ป้าเจิดนั่งลงข้างๆฉัน แล้วค่อยประครองที่ลำตัวฉันให้ตั้งตรง และหยิบเอาแก้วน้ำมาจ่อที่ปากฉัน ให้ฉันค่อยๆดื่ม

แค่ก!! แค่ก!!

ฉันไอออกมา และสำลักน้ำเพราะรีบกินน้ำเร็วเกินไป เนื่องจากขาดน้ำเป็นเวลานาน ในห้องขังอันโหดร้ายนี้ยังมีคนใจดี หยิบยื่นน้ำใจให้ฉันถึงสองคน ไม่เหมือนไอ้วาดิมคนเลวนั่น เขาเป็นคนที่มีจิตใจโหดร้ายมาก ไม่สนใจความเป็นความตายของใคร ถ้าให้ฉันเลือกตอนนี้ ฉันอยากตายไปเลย ฉันไม่อยากทนรับความโหดร้ายของใครอีกแล้ว อยู่บนโลกที่ไม่มีคนรักฉันเลยสักคน มีแต่คนที่คอยรังแกฉันตลอดเวลา

"คุณน้ำนิ่งคะ ตัวคุณเขาร้อนมากเลยนะคะ ป้าสงสารคุณเขา เราเอายาให้คุณเขากินได้ไหมคะ มันอาจช่วยคุณเขาได้บ้าง ไม่มากก็น้อย" น้ำเสียงของป้าเจิดเต็มไปด้วยความสงสาร และเอื้ออาทร ฉันรับรู้ได้ มีไม่กี่คนที่แสดงออก และพูดกับฉันแบบนี้ ฉันนึกถึงยาอิ ฉันไม่รู้ว่ายาอิยังมีชีวิตไหม ฉันได้แต่ภาวนาให้สวรรค์เมตตากับยาอิด้วย พอนึกถึงใบหน้า และลำตัวที่เปื้อนเลืดของยาอิ น้ำตาของฉันค่อยๆไหลซึมออกมา ฉันไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็นมุมนี้ของฉัน ฉันอดทนและอดกลั้นมันมาตั้งแต่เด็ก จนกลายเป็นความชินชาไปแล้ว

"ป้าเจิดเอายาให้เธอกินเถอะ เพราะไข้ของเธอจะลดลงบ้าง ป้าเช็ดตัวให้เธอหน่อย อย่างน้อยให้เธอมีชีวิตอยู่ให้นาน" คนชื่อน้ำนิ่ง คงรู้ชะตากรรมของฉัน แน่สิเขาเป็นคนของไอ้วาดิมนี่ ย่อมรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว ฉันไม่หวังว่าจะมีชีวิตรอดออกไปจากห้องนี้ เมื่อสายตาเพชรฆาต ที่เขามองมาที่ฉัน มันบอกฉันอย่างนั้น ฉันคงทำได้แค่นับเวลาถอยหลังรอความตายที่เขาจะหยิบยื่นให้

"คุณคะกินยาลดไข้หน่อยนะคะ" ป้าเจิดประครองที่ท้ายทอยของฉันเพื่อจะป้อนยา

"เจิดใครสั่งให้เอายาให้ยายนั่น แกอยากตายมากใช่ไหม" เสียงที่แผดดังก้องกังวาลลั่นห้อง น้ำเสียงดุเข้มตลาดจนป้าเจิดตกใจหวาดกลัว ใบหน้าและท่าทางลนลานมือไม้สั่น จนทำยาที่กำลังจะป้อนฉันล่วงลงพื้น นายคนที่ชื่อน้ำนิ่งหันหลังกลับไปมองเจ้าของน้ำเสียงกร้าวและทรงพลังนั่น

"บอสครับผมบอกป้าเจิดเองครับ บอสอย่าทำอะไรป้าเขาเลยครับ ป้าเขาทำตามผมสั่งเอง" คนชื่อน้ำนิ่งอธิบายให้ไอ้วาดิมฟัง แต่มีเหรอคนไร้เหตุผลจะยอมฟัง

"กูสั่งมึงว่ายังไงไอ้น้ำนิ่ง มึงกล้าขัดคำสั่งกูแล้วใช่ไหม" ไอ้วาดิมยังคงตวาดลั่นเหมือนเดิม

"ผมไม่กล้าครับบอส ผมแค่เห็นเธอตัวร้อนมาก ถ้าปล่อยไปเธออาจไม่รอด ไหนบอสบอกว่าจะใช้เธอล่อซิซาบะ และซาบิโอมาติดกับดักเรา ผมคิดว่าตอนนี้เธอยังมีประโยชน์ บอสเก็บเธอไว้ก่อน ถ้าแผนสำเร็จค่อยจัดการทีหลังก็ยังไม่สายนะครับ" นี่คือสาเหตุที่คนชื่อน้ำนิ่งช่วยฉันใช่ไหม ฉันคงเป็นได้แค่นี้ ไม่มีค่าและมีความหมายในชีวิตของใคร พี่เคนคงไม่อยากช่วยฉัน ส่วนพ่อฉันไม่รู้ว่าท่านคิดยังไง ฉันอยากไปอยู่กับแม่เหลือเกิน มันเหนื่อยที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนโลกที่ไม่มีใคร

"ไม่ต้องเอายาให้นังนั่น เอามันไปขังไว้ที่ห้องเก็บของ คนอื่นไม่ต้องเข้าไปยุ่ง ถ้ากูรู้ว่าใครเข้าไปยุ่ง กูจะไม่เอามันไว้เหมือนกัน ถึงแม้จะเป็นคนที่กูรักและเชื่อใจก็ตาม" ไอ้วาดิมมองหน้าคนชื่อน้ำนิ่ง เสียงของเขาเย็นยะเยือก จนทำให้คนชื่อน้ำนิ่งได้แต่รับคำสั่ง และทำตามคำสั่งประกาศิตนั่น ฉันถูกพามาขังไว้ที่ห้องเก็บของแคบๆ ที่มีเพียงฟูกบางๆ และหมอนเก่าๆ ห้องนี้คงเคยขังใครมาแล้ว ฉันไม่มีแรงต่อต้านและขัดขืนใคร ได้แต่โดนลากมาและทำตาม ตัวฉันเริ่มร้อนขึ้นมากเรื่อยๆ มันทั้งสั่นและหนาวมากๆ เมื่อไหร่มันจะจบลงสักที ฉันอยากไปจากไอ้เลว เปลือกตามันเริ่มหนักอึ้ง และค่อยๆปิดลงอีกครั้ง ฉันอยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย

ปัง!!

ประตูถูกปิดลง เหมือนอิสรภาพของฉันที่หมดไปด้วย ได้แต่นอนรอเวลาของตัวเอง