Chapter 7 ได้โปรดอย่าจมอยู่กับฉัน (2)
คนที่กำลังคลอเคลียกันอยู่บนเตียงกว้างหันไปทางประตู...ม่านไหมยืนนิ่งจับจ้องมองมาด้วยแววตาสั่นระริก ในอ้อมกอดคือร่างน้อยๆ ที่กำลังร้องไห้โยเย...ไร้ซึ่งคำถามใดๆ เพราะทุกอย่างชัดเจนแล้วจากภาพที่เห็นด้วยตา
‘นอนกับคุณปรางยังไม่สะใจพอ ถึงกับต้องพาคนใช้มานอนกกอีกเหรอคะ...’
หยาดน้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะผ่านร่องแก้มก่อนหยดลงพื้น ความเจ็บปวดแทรกซึมไปทุกอณูบนร่างกาย ม่านไหมขบกรามแน่นจนความปวดร้าวแล่นพล่านไปทั่วใบหน้า ทั้งเจ็บและจุกจนไม่อาจกลั่นถ้อยคำใดๆ ออกมา ยิ่งยามสบประสานกับแววตาของคนใจร้าย หล่อนสัมผัสได้ถึงความหมางเมินเย็นชาไร้ซึ่งความสงสารในฐานะที่หล่อนก็เป็นเมียของเขาคนหนึ่งเหมือนกัน ...เขาทำกันได้ลง เหยียบย่ำซ้ำเติมใจจนแหลกเละชนิดไม่เหลือชิ้นดี
ม่านไหมกระชับโอบกอดลูกน้อยที่ยามนี้ตัวร้อนเป็นไฟจนรอต่อไปไม่ได้ จะไม่เอ่ยปากขอร้องใดๆ เพื่อขัดขวางช่วงเวลาแห่งความสุ
