Chapter 7
ได้โปรดอย่าจมอยู่กับฉัน (1)
‘จำเอาไว้นะคะเต แล้วคุณจะต้องเสียใจที่ทำกับปรางแบบนี้’
กระเป๋าเดินทางใบย่อมถูกโยนใส่ท้ายรถ เจ้าตัวกระแทกฝากระโปรงรถให้ปิดตามแรงอารมณ์ ทั้งโกรธ ขุ่นเคือง เสียหน้า อับอาย อารมณ์เสียที่เขาหายไปทั้งคืนไม่กลับมานอนด้วย หล่อนไม่รู้ว่าอย่างไหนมีมากกว่ากัน
เสียงเครื่องยนต์ที่ดังอยู่หน้าบ้าน ลออกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาเคาะกระจกรถ งุนงงอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆ แขกของเจ้านายก็ผลุนผลันกลับโดยที่ไม่รอทานมื้อเช้า ซ้ำยังไม่ร่ำไม่ลาใคร หนีกลับไปทั้งที่เจ้านายของตนยังไม่ตื่นขึ้นมา
กวินตราลดกระจกลง แววตาขุ่นขวางตวัดมองคนที่ส่งยิ้มปร่าแปร่งมาให้ เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว
"ถ้าคุณเตตื่นขึ้นมา บอกเขาด้วยละกันว่าฉันกลับแล้ว"
"จะไม่อยู่ทานข้าวเช้าก่อนหรือคะ"
"ไม่!"
สิ้นน้ำเสียงห้วนๆ กระจกก็ถูกเลื่อนปิดจนลออต้องผงะถอยหลังหนี...มองตามท้ายรถที่แล่นปราดออกไปตามแรงอารมณ์ คิดไป
