Chapter 6
ตกลงเราเป็นอะไรกัน (4)
"บ้าจริง! ผู้ชายอะไรไร้น้ำยาที่สุด"
ลดาภาสบถอออกมาเบาๆ อย่างหัวเสีย เขาทำให้หล่อนหมดความมั่นใจเรื่องความชาญเชี่ยวในเกมรัก หล่อนไม่ใช่สาวไร้เดียงสาที่จะไม่ประสีประสาเรื่องการปลุกเร้าอารมณ์ชายให้ตื่นเพริด แต่...กับเขานั้นไม่ใช่ เขาไม่เกิดอารมณ์ความต้องการจากการสัมผัสของตนคนเสียหน้าถึงกับฟาดงวงฟาดงา คิดโทษไปว่าเขาเสื่อมสมรรถภาพจนไม่อาจสู้ศึกกับเธอ
ในห้วงฝันดำดิ่งลึก...เตชินทร์เห็นตัวเองนอนหลับอยู่ในห้องนอนของตน ในฝัน มุกประดับเดินหน้าตึงเข้ามาหา หล่อนคลานขึ้นเตียงแล้วโน้มกายลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู เสียงกระซิบสั่งให้เขาลืมตาตื่น หล่อนพูดซ้ำๆ ย้ำๆ อยู่อย่างนั้นทั้งที่เขาขยับตัวไม่ได้...ในขณะที่ลดาภาจับจ้องมองคนเมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เจ้านายหนุ่มก็นอนส่ายหน้าไปมาพร้อมเหงื่อกาฬที่แตกพลั่ก หูของหล่อนได้ยินเขาเรียกหาใครบางคน...คนๆ นั้นที่ทำเอาขนลุกไปทั่วร่างด้
