เธอขำออกมาในความเจ้าเล่ห์ แต่ท่านรองของเธอกลับทำหน้าดุใส่ ก็มันไม่มีอะไรที่จะเป็นข้อต่อรองแล้ว
“คุณขำอะไร ไม่เคยได้ยินหรือไงงานล่วงเวลา ผมมีโอทีให้คุณด้วยนะ!”
ภัทรา ยอมใจกับความเจ้าเล่ห์ของท่านรอง เธอส่ายหัวเพียงเบาๆ ก่อนที่จะถอนหายใจ ไม่นึกเลยว่าจะใช้วิธีนี้ แต่เอาเถอะในเมื่ออยากให้เธอก็คงต้องลองเสี่ยงดู
“ล่วงเวลาหรือคะ หากว่าฉันยอมไปขึ้นรถกับคุณจะให้ค่าล่วงเวลางั้นเหรอ”
“แน่นอน!”
“น่าคิดนะ ว่าแต่เท่าไหร่ดีละ”
คราวนี้ เธอเลือกที่จะกอดอกพูด เป็นสัญลักษณ์การเจรจาอีกแบบ เท่าทีดูแล้วเหมือนจะเป็นการต่อรองค่าตัวซะงั้น นี่มันเจรจาแบบไหน
“หนึ่งพัน!”
“น้อยไป”
“สองพันเป็นไง”
“เหมือนจะก้าวขาไม่ออก”
อัศวินพ่นลมดังเฮือก แล้วสูดเอาอากาศอันใหม่เข้าไปแทนที่ เด็กคนนี้มันร้ายนัก
“อยากได้เท่าไหร่ว่ามา”
“จากตรงนี้ ไปที่คอนโดฉัน ก็ใช้เวลาไม่นาน สักห้าพันเป็นไง หากตกลง ฉันก็ยอมไป”
อัศวินกัดฟันอมย
