บทที่ 9 รู้เรื่องได้ด้วยตัวเอง
1234 คำ
เมื่ออาการฟ้ามณีเริ่มดีขึ้น องค์นคราก็พาฟ้ามณีไปลาพ่อครูและเพื่อนๆเพื่อกลับไปพักผ่อนที่หอพัก
"พ่อครูจ๊ะ หนูขอตัวลากลับก่อนนะจ๊ะ"ฟ้ามณีเดินมาลาพ่อครูพร้อมกับยกมือไหว้พ่อครูและแม่ของน้ำมนต์
"โชคดีนะแม่หนู หลังจากนี้เอ็งอาจจะเห็นเรื่องราวต่างๆได้เอง โดยที่บ้างครั้งองค์นคราไม่ได้พาไปเลยด้วยซ้ำ ไม่ต้องแปลกใจนะ เอ็งมาร่วมพี่ธีบวงทรวงแบบนี้ ทำให้ของเก่าของเดิมที่มีติดต้วมาคืนกลับบารมีที่สั่งสมมาทำให้เอ็งจะได้พบได้เห็น"พ่อครูบอกฟ้ามณี อย่างใจดี แล้วหันมาหาองค์นครา
"ขอกราบขอบพระคุณท่านมากที่เสด็จลงมาเหยียบพื้นแผ่นดินในพิธีบวงทรวงนี้ ลูกหลานทุกคนเป็นสิริมงคลยิ่งนัก" พ่อครูประนบมือไหว้อย่างให้ความเคารพอย่างสมพระเกียรติขององค์นครา อวค์นคราได้แต่ส่งยิ้มให้และรับในการนอบน้อมนี้
"ดวงมณีกลับเร็วเนอะ เสียดาย"น้ำมนต์คุยกับเพื่อนอย่างเสียดาย
"นั่นสิ แต่เข้าใจนะ ยัยฟ้าน่าจะเพลีย"เนยกรอบกล่าวเสริมอีกแรง
"เราก็ยังไม่อยากกลับหรอก แต่ร่างกายเรามันไม่ไหวนะสิ"ฟ้ามณี บอกกับเพื่อนทั้งสอง
" องค์นคราฝากยัยฟ้าด้วยนะคะ"เนยกรอบบอกองค์นคราอย่างเป็นห่วงเพื่อนรัก
"55555 พวกเอ็งไม่ต้องไปบอกท่านหรอก ท่านตามเฝ้าของท่านมาทุกภพทุกชาติไป หน้าที่นี้ท่านทำของท่านอยูเป็นนิจแล้ว"พ่อครูหัวเราะแล้วบอกกับเนยกรอบและน้ำมนต์
"เราไปแล้วนะ"องค์นคราบอกเพียงเท่านั้น ห้วงเวลาก็หยุดนิ่งทุกคนนิ่งไม่เห็นเหตุการณ์อะไรราวกับตกอยู่ในภวังค์ พอรู้ตัวอีกที องค์นคราและฟ้ามณีก็หายไปจากตรงนี้เสียแล้ว
"หายไปเลย ไม่เจอกับตาก็คงไม่เชื่อ"เนยกรอบคุยกับน้ำมนต์
"ของแท้ ของแท้ของจริงอยู่ตรงหน้าเป็นบุญตามากแก"น้ำมนต์บอกกับเนยกรอบ
ทางด้านฟ้ามณีกับองค์นครา
กลับมาโผล่ที่ห้องของฟ้ามณีเช่นเดิม ฟ้ามณีมีอาการเวียนหัวอ่อนแรงจนเธอต้องนั่งลงบนที่นอน องค์นคราก็มองอยู่ไม่ห่าง
พรึบ!!!!
"หยาดมณี มาหาพ่อสิลูก"ในห้วงความทรงจำของเธอวนกลับมาอีกครั้ง เป็นภาพที่พ่อของเธอในภพนาค เรียกเธอให้เข้ามาหา
หยาดมณีเดินไปหาบิดาแล้วนั่งลงด้านล่าง
"เจ้าพึงใจต่อองค์นคราใช่หรือไม่" พ่อของหยาดมณีถามบุตรสาว
"ทำมั้ยท่านพ่อ จึงถามเช่นนี้ละจ๊ะ"หยาดมณีไม่ตอบ แต่กลับถามคำถามบิดากลับ
"เจ้ามิตอบพ่อก็พอจักรู้แล้ว หากเป็นเช่นนี้ เอาละ เจ้าออกไปทำสิ่งที่เจ้าทำค้างไว้อยู่เถิด"พ่อของหยาดมณีตัดบท
หยาดมณีได้แต่เดินออกมาจากบิดางงๆ แล้วเธอก็ออกมาด้านนอกที่พัก
"ท่านพี่นครานะท่านพี่นครา หายไปเลย มีแต่พี่มนตรากับนิลภัทร มาเฝ้าอยู่เนี่ย ตามเราดุจดั่งเงาเลย" หยาดมณีบ่นแล้วมองหน้ามนตราและนิลภัทร สลับกันไปมา มนตราและนิลภัทร ก็นั่งเฝ้าเธออยู่อย่างนั้น
"พี่ๆ พวกท่าน มิเบื่อบางหรือไง นั่งเฝ้าเราอยู่ได้"หยาดมณีถามมนตราและนิลภัทร
"มิได้ขอรับ พวกเราได้รับหน้าที่ให้เฝ้าท่านหญิงหยาดมณี"มนตรากล่าว
"ท่านหญิงอันใดกันเล่า ไม่ต้องเรียกเช่นนั้น"หยาดมณีล่าวออกมา
"มิได้ขอรับ"นิลภัทรกล่าวบ้าง
หยาดมณีเดินไปอีกทาง มนตราและนิลภัทรถึงกับรีบลุกตาม
"ท่านจักไปที่ใด ขอรับ"มนตราถามขึ้นมาอย่างกังวล
"พี่ๆมิต้องตาม เราจะไปแค่น้ำตกตรงนี้เอง"หยาดมณีตอบกลับ
"หามิได้ขอรับ หากพวกกระผมละเลยพารกิจที่ได้รับมอบหมายแม้แต่เพียงน้อย พวกกระผมตายแน่ขอรับ"มนตราบอกไปตามตรง
"เช่นนั้น ก็ได้ แต่พี่ๆตามห่างๆได้รือไม่ เราอึดอัด"หยาดมณีต่อรอง แล้วเดินไปยังน้ำตกที่เธอชอบไป น้ำตกนี้ ที่เธอได้พบพี่
"พี่ท่านอยู่ที่ใดกันนะ มิว่างถึงเพียงนั้นเชียวหรือ มิคิดถึงน้องบ้างหรือ" หยาดมณีได้แต่คิดในได้ เธอเดินมาถึงน้ำตก และหยุดมองมันอยู่อย่างนั้น
เสียงน้ำตกที่กระทบลงมา ณ พื้นเบื้องล่าง เป็นเสียงที่เธอชอบ หยาดมณียืนมองน้ำตกแล้วก็ยิ้มอยู่อย่างนั้น
"ได้ยินว่าน้องพี่ หงุดหงิดคนของพี่กระนั้นหรือ" สิ้นสุดเสียง หยาดมณีหันมามองตามเสียง ปรากฎ องค์นครา
"พี่ท่าน มาแล้วหรือ"หยาดมณีวิ่งมาหาองค์นคราด้วยความคิดถึง
"มาแล้วนะสิ มิเช่นนั้นจักมีคนฝาดงวงฝาดงาอีกนะสิ"องค์นครากล่าวขำๆ หยาดมณีมองไปที่ผู้ติดตามมาด้วยกับองค์นครา เธอจำได้ว่าคราวก่อนก็มา เหมือนจะชื่ออินทุมาลา แล้วเธอก็มองไปที่มนตราและนิลภัทร แล้วจองตาไปกระพริบ
"ดีนักนะ นอกจากจตามดั่งเงา แล้วยังขี้ฟ้องเสียด้วย หึ รอบนี้มิต้องอยู่กลับไปพร้อมกันให้หมดเสียเลย" หยาดมณีต่อว่ามนตราและนิลภัทร อย่างเอาเรื่อง
มนตราและนิลภัทรก้มหน้าไม่สบตาหยาดมณี
"เอาละน้องพี่ คนของพี่ทำตามหน้าที่ ที่พี่สั่งเพียงเท่านั้น อย่าไปว่าคนของพี่เลย"องค์นคราบอกหยาดมณี
หยาดมณี ยังคงหน้างอใส่พี่
"พี่ก็มาหาเจ้าแแล้วไง เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนี้ มิดีใจหรือ"องค์นครา ถามหยาดมณี
"แล้วพี่ท่านอยู่นานเพียงใด"หยาดมณีไม่ตอบแต่กลับถามพี่กลับ
"พี่จักอยู่ไปจนน้องหายโกรธเลยดีหรือไม่" องค์นคราอ้อนหยาดมณี เล่นเอาลูกน้องก้มหน้ายิ้ม
หยาดมณีไม่ตอบแต่ปรากฎรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ
"คิดถึงพี่หรือ จึงมาที่น้ำตกนี่"องค์นคราถามหยาดมณี
หยาดมณีไม่ตอบแต่เลือกที่จะหันหน้าไปดูน้ำตกต่อ
พรึบ!!
ฟ้ามณีที่หลุดจากภวังค์ภาพ มองหน้าพี่
"ภาพชัดมาก ทำมั้ยถึงเป็นแบบนี้"ฟ้ามณีถามพี่
"จิตและความทรงจำเดิม ปรากฎเด่นชัดกลับมาให้น้องได้ระลึกรู้อีกครั้ง น้องเป็นอย่างไรบ้าง"องค์นคราถามฟ้ามณีอย่างห่วงใหญ่
"เวียนหัวมากค่ะตอนนี้"ฟ้ามณีบอกพี่อย่างไม่ปกปิด
องค์นคราก็ทำการเสกมะม่วงเปรี้ยว พร้อมพริกเกลือมาให้น้อง
"ลองดู อันนี้ช่วยได้ เห็นมนุษย์ชอบกินกัน"
ฟ้ามณีรับมากินอย่างอร่อย ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้พี่ แล้วยิ้มกว้าง องค์นครามองรอยยิ้มของน้องด้วยความสุขใจ
"ขอแค่เพียงเจ้าอยู่ดี และสุขกายสุขใจเถิดหนาน้องพี่"องค์นราพูดกับตัวเองเบาๆ
- ผู้เขียน
