มณีนฤนาท

บทที่ 10 พระนางมันทกา

พรึบ !!!!

"พี่ท่านจักพาน้องไปที่ใด" หยาดมณี ถามองค์นคราที่จูงมือของเธอเดินไปโดยมิบอกกล่าว

"พี่จักพาน้องไปหาท่านพ่อของน้องอย่างไรเล่า" องค์นคราตอบหยาดมณีพร้อมกับรอยยิ้ม

หยาดมณี ถึงกับหยุดเดิน

"น้องเป็นอันใด"

"น้องเพิ่งออกมาเองนะเจ้าคะ จักให้น้องกลับเสียแล้ว"หยาดมณีตอบพลางเมินหน้าหนีพี่ด้วยความแสนงอล

"โถ่ น้องพี่ พี่มีเหตุอันจำเป็นต้องพบหน้าหารือกับท่านพ่อของน้อง อย่างอลพี่ไปเลย" องค์นคราง้องอลหยาดมณี

หยาดมณีมองหน้าองค์นคราอย่างแสนงอล แต่ก็ยอมตามไปอย่างโดยดี

"อ้าวท่านนครา มาหรอกหรือนี่"พ่อของหยาดมณีเอ่ยเมื่อเห็นองค์นคราเดินมาพร้อมหยาดมณี

"ท่านผู้อาวุโส เราขอทำความเคารพ"องค์นครานพไหว้พ่อของหยาดมณี

"เจ้าก็ไปซุกซน ให้พี่ตามอีกแล้วสินะ" พ่อของหยาดมณีตำหนิบุตรสาว

"อันใดกันเล่า ท่านพ่อลูกมิได้ซน"หยาดมณีตอบบิดาอย่างแสนงอล

"น้องมิได้ซุกซน ท่านผู้อาวุโส อย่าได้ตำหนินางเลย"องค์นครากล่าวช่วยหยาดมณี

"องค์นคราเชิญท่านประทับนั่งด้านบน" พ่อของหยาดมณีกล่าวแล้วกำลังจะลงมานั่งด้านล่าง

"ท่านผู้อาวุโส เชิญท่านนั่งกลับที่เดิมเถิด เรามิถือ"องค์นครากล่าวแล้วดึงให้พ่อของหยาดมณีกลับขึ้นนั่งที่เดียวกันกับตน

ส่วนหยาดมณีนั่งที่พื้นเบื้องล่างอย่างเช่นปกติที่นั่งกับท่านพ่อของนาง

"เพลานี้ สงครามระหว่างเผาพงพันธุ์ ก็สงบลงมากแล้ว เราอยากจักสู่ขอน้องหยาดมณีบุตรสาวของท่าน มาเป็นศรีภรรยา ท่านผูอาวุโสท่านเห็นเป็นเช่นไรในการนี้" องค์นครามิอ้อมค้อม ถามพ่อของหยาดมณีออกไปโดยตรง

หยาดมณีมีอาการตกใจในคำถามของพี่อยู่มิน้อย แต่มิได้พูดในสิ่งใด

"หากเป็นเมื่อก่อน ข้าคงจักปฏิเสธท่านไปแล้ว ด้วนเชื้อสายของท่านเป็นกษัตริย์ การปกครอง การขยายอาณาเขต การดำรงค์ไว้ซึ้งเผ่าพงพันธุ์ อาจมีเรื่องให้บุตรสาวของข้าต้องเจ็บช้ำหมองใจ แต่ทว่าบัดนี้ ข้าเองรู้ดีว่าบุตรสาวของข้าเอง มีใจปฏิพัทธ์ต่อท่าน ตั้งแต่คราวท่านช่วยชีวิตนางเอาไว้ เรื่องแบบนี้ หากทั้งสองมีใจสมัครรักใคร่ต่อกัน ฟ้าดินก็มิอาจขว้างกันได้"พ่อของหยาดมณีกล่าวออกมาอย่างหยั่งรู้ในจิตใจของบุตรสาว

"ท่านผู้อาวุโส ข้าขอทำความเคารพท่านที่เมตตาและเห็นใจ ในความรักของเราทั้งคู่" องค์นครากล่าวออกมาอย่างปิติในจิตใจ

"หยาดมณี เจ้าจงมาหาพ่อ"พ่อของหยาดมณีเรียกบุตรสาวให้เข้ามาใกล้ๆตน

หยาดมณีเข้าไปหาบิดา ตามที่บิดาต้องการ

"เจ้าจักออกเรือนแล้วจงเชื่อฟังและซื่อสัตย์ต่อสามี ปฏิบัติหน้าที่ของภริยา มิให้ขาดตกบกพร่อง สิ่งใดขุนข้องหมองใจ อย่านำเข้าเรือน สามีของเรามีหน้าที่อันยิ่งใหญ่ เจ้าจงปรนนิบัติและหนักแน่นในการดูแลสามี และดูแลบริวารที่สามีของเจ้ามี หากกาลข้างหน้าเกิดเหตุอันใด เจ้าจงจำเอาไว้ ว่าเจ้าคือผู้ที่สามีของเจ้าเอ่ยขอด้วยปากของพระองค์เอง มิได้ถูกประทานมาจากที่ใด"

"พ่อพูดอันใดจ๊ะ ลูกมิเข้าใจในประโยคท้าย"หยาดมณีถามบิดาอย่างสงสัย

"เอาเป็นว่า หากถีงกาลนั้นเจ้าจักเข้าใจในคำพูดของพ่อเอง ไป เข้าไปกราบพี่เขาเสียเถิด" พ่อของหยาดมณี บอกบุตรสาว

หยาดมณีเข้าไปนั่งลงกราบที่ตักขวาขององค์นครา

"เจริญสุขเถิดน้องพี่ นับจากนี้สืบไปในกาลข้างหน้า พี่จักปกป้องดูแล และคุ้มครองเจ้าเอง มิให้สิ่งใดมากล่ำกลาย "องค์นคราเอามือรับการก้มกราบของน้องแล้วกล่าวคำมั่นสัญญาออกมา

"ขอบพระทัยเจ้าคะท่านพี่"หยาดมณีเงยหน้ายิ้มให้องค์นครา

"นับแต่นี้สืบไป เจ้าคือพระนางมันทกา แห่งวังนคราจัทรา มีสิทธิและศักดิ์เสมอพี่ทุกประการ"องค์นครากล่าวออกมาแล้วลูบศีรษะจรดหลังของหยาดมณี พร้อมเสกอาภรณ์เปลี่ยนเป็นชุดสีชมพูริ้วสีทองและขาวให้แก่พระนางมันทกา พระนางคู่ขวัญแห่งวังนคราจันทราให้สมพระเกียรติ

"พระนางมันทกา เจ้าช่างงดงามเหลือเกินลูกพ่อ" ผู้เป็นบิดาชื่นชมบุตรสาว

"ท่านพ่อ"พระนางมันทกา จักเข้าไปกราบไว้

"อย่า ด้วยอิสริยยศของเจ้า ทำเยี่ยงนี้มิได้เสียแล้ว เจ้าของครองตนให้เหมาะสมและอยู่อย่างมีสุขนะลูกพ่อ"

"ที่ตรงนี้มีแค่เพียงเรา หากน้องจักกอดบิดา พี่อนุญาต อย่าได้กังวลใจไปเลยท่านผู้อาวุโส"องค์นคราอนุญาตพระนางมันทกา

พระนางมันทกายิ้มกว้างแล้วเข้าไปก้มกราบและสวมกอดบิดาก่อนจากลา

"ท่านพ่อรักษาตนนะจ๊ะ"

"ขอให้ลูกมีสุขนะลูกรัก"

พรึบ!!!

ฟ้ามณีที่ถือจานมะม่วงเปรี้ยวอยู่ เหนื่อยหอบแล้วมองหน้าพี่นครา

"ชัดมาก รับรู้ได้ทุกความรู้สึก เราแต่งงานกัน พี่ประทานชื่อพระนางมันทกา ชัดเหลือเกิน ความรู้สึกเสียใจที่ต้องจากบิดายังชัดอยู่เลย"

ฟ้ามณีพูดกับองค์นครา ที่นั่งอยู่ข้างเธอตลอดเวลา

"น้องจะค่อยๆรับรู้เหตุการณ์ได้ด้วยตนเองชัดขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ต้องกัลวนใจไป จิตพี่อยู่ที่เจ้าเสมอ ไม่ว่าจะมีเหตุการณ์ใดกับน้อง พี่รับรู้ได้ทั้งหมด" องค์นาคราบอกฟ้ามณี

"ฟ้าไม่เข้าใจเลย พี่ขอหยาดมณี ด้วยตัวเองแล้วทำมั้ยพี่ต้องเที่ยวมีใครต่อใครอีกด้วย"ฟ้ามณีถามด้วยความสงสัยของเธอ

"น้องจะได้รู้เอง พี่อธิบายไปตอนนี้ น้องคงยังไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าน้องคือคนที่พี่ตั้งใจ ที่จะอยากให้น้องเข้ามาในชีวิต ตอนนี้น้องรู้เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว" องค์นคราตอบฟ้ามณี ด้วยความเมตตา

"ค่ะ เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว นี่แหละหนาที่ใครๆเคยพูดไม่รู้อดีต เป็นดีที่สุด ฟ้าและเห็นด้วยนักเชียว "ฟ้ามณีบอกองค์นคราแล้วก็ขำออกมา