ครามจูงมือลูกชายเดินออกจากสนามเด็กเล่นหลังจากเล่นฟุตบอลจนได้เหงื่อกันไปทั้งคู่ แต่แล้วจู่ ๆ ร่างกายของเขาก็รู้สึกแข็งทื่อ ก้าวเท้าไม่ออกเสียอย่างนั้น รู้สึกเหมือนมีก้อนเมฆทะมึนลอยอยู่บนหัว สายฟ้าพร้อมฟาดลงมา
“คลื่นครับ”
“ฮับ” คลื่นเงยหน้ามองคนเป็นพ่อด้วยความแปลกใจที่จู่ ๆ ก็หยุดเดิน
“คุณแม่เคยดุคลื่นไหมครับ”
“เคยฉิฮับ”
“ทำไมคุณแม่ถึงดุคลื่นครับ”
“คุงแม่ดุคลื่นตองวิ่งเย็วฮับ คุงแม่จัวคลื่นย้มเยือดไหล”
“แล้วถ้าคุณแม่ดุ คลื่นทำไงครับ”
“คุงแม่ดุทำไงหยอ... คุงพ่อ” คลื่นไม่เข้าใจว่าพ่อเอาแต่มองอะไร จึงหันมองตามสายตา และเมื่อเห็นคนเป็นแม่ยืนมองด้วยใบหน้าถมึงทึงก็กระโดดกอดขาคนเป็นพ่อในพลัน ตอนนี้เจ้าลูกคลื่นได้กลายเป็นเจ้าลิงคลื่นไปแล้ว
“พ่อว่าเราต้องทำใจดีสู้เสือแล้วแหละ” ครามอุ้มลูกชายที่เกาะขาขึ้นมา
“แต่นี่คุงแม่นะฮับ”
“คลื่นจะบอกพ่อว่า คุณแม่ดุกว่าเสือใช่ไหม”
“ฮับ”
“แล้วเราจะเอา
