“จับมือฮับ” มือเล็ก ๆ จับมือของแม่กับพ่อ ยิ้มแป้นจนตาหยี แววตาเต็มไปด้วยความสุข จนระรินอดยิ้มตามลูกไม่ได้ และต้องหุบยิ้มตีหน้าขรึมเมื่อสายตาปะทะกับดวงตาคู่คมที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ไม่ต้องเก๊กหรอก”
“ใครเก๊ก”
“ก็ระรินไง จะยิ้มก็ยิ้ม ไม่ต้องเก๊ก”
“ระรินไม่ได้เก๊กนะ”
“ก็เห็น ๆ อยู่”
“คุงพ่อกับคุงแม่ไม่ทะเยาะกังฉิฮับ คลื่นบอกแย้วไงว่าให้ยักกัง ยังกัง ๆ นะฮับ ถ้าทะเยาะกัง คลื่นก็ไม่ได้ไปโยงเยียงชักที” ประตูโรงเรียนอยู่ตรงหน้า แต่คลื่นก็ยังเดินไปไม่ถึงสักที เพราะพ่อกับแม่เอาแต่เถียงกันไปเถียงกันมา
“ลูกบอกให้เรารักกันได้ยินไหม”
“คลื่นเป็นลูกของระรินคนเดียว”
“ทำคนเดียวได้หรือไง”
“ได้ไม่ได้ คลื่นก็เป็นลูกของระรินคนเดียว”
“คลื่นครับ คุณแม่ชวนพ่อทะเลาะอีก...” ครามเพิ่งรู้ตัวว่ามือของตนไม่มีมือเล็กจับอยู่ และลูกชายก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว เช่นเดียวกับระริน
“แล้วคุณพ่อคุณแม่ล่ะคะ” เสียงของ
