ตั้งแต่ครามมา และตกลงเป็นพ่อลูกกัน คลื่นก็ติดแจ และทุกคนก็ยังไม่ได้คำตอบจากปากระรินว่าสี่ปีที่ผ่านมาเธอไปอยู่ไหน
“จะเที่ยงแล้ว คลื่นลงไปซื้อข้าวกับแม่ค่ะ”
“สั่งดิลิเวอรีก็ได้” ครามบอก เพราะคลื่นกำลังเล่นของเล่นอย่างเพลิดเพลิน
“หรือระรินอยากกินอะไร เชนกับไอ้กริชไปซื้อให้ก็ได้ เผื่อน้าพรตื่น ระรินจะได้คอยดูแลไง” เชนอาสาออกไปซื้ออาหารสำหรับทุกคน
“ถ้างั้นก็แล้วแต่กันเลย” ระรินทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม
“คลื่นอยากกินอะไรครับ” ครามถามลูกชาย
“กิงไก่เกาหยีได้ไหมฮับ”
“ได้สิครับ เอาไอติมด้วยไหม”
“เอาฮับ”
“ลุงว่าลุงไปซื้อให้เลยดีกว่า ปะไอ้กริช” เชนพยักพเยิดกับกริช เปิดโอกาสให้พ่อแม่ลูกได้อยู่ด้วยกันอย่างรู้กัน
“อยากกินอะไรก็ไลน์บอกกันนะ ปะมึง” ว่าแล้วกริชกับเชนก็พากันออกไป
“เมื่อก่อนคุณแม่ก็ชอบกินไอติมมากเลยนะ”
“หยอฮับ แต่คลื่นไม่เคยเห็นคุงแม่กิงไอติมเยย คลื่นกิง คุงแม่ไม่กิง คุงแม่บอกไม่ชอ
