“น้องผิง”
“...”
“น้อง”
“...”
“ที่รัก”
“...”
“เมียจ๋า”
“หยุดเรียกเลยนะพี่เมฆ!” ฉันหันไปวีนใส่แต่ไอ้พี่เมฆของคุณแม่ดันนั่งยิ้มขำ
“ก็พี่เรียกหนูแต่หนูไม่ขานรับสักทีจะให้ทำยังไง”
“...” ฉันมองหน้าเขาที่ยิ้มขำอารมณ์ดีนิดหน่อยก่อนจะหันหน้ากลับไปที่เดิม ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ...ไม่กล้าคุยกับเขาจริง ๆ
ใครจะกล้าคุยเมื่อกี้สองรอบเลยนะ
พี่เมฆ...ดุมาก ส่วนฉันก็...เคลิ้มตามเก่งมาก แล้วใครจะกล้าคุย ใครจะคุยลง -///-
“หึ ๆๆ เป็นอะไร หันหน้ามาคุยกันก่อนครับน้องผิง” เขาอารมณ์ดีมาก~ อารมณ์ดีมากจริง ๆ ในขณะที่ฉันทำอะไรไม่ถูกสักอย่างทั้งที่อะไร ๆ มันผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วด้วยซ้ำ
“พี่เมฆมีอะไรก็พูดมาเลยผิงฟังอยู่” ฉันบอกแล้วพยายามหาอะไรทำพร้อมกับพยายามไม่หันไปมองด้านซ้ายมือที่เป็นฝั่งของโต๊ะทำงานตัวใหญ่
“ไม่มีอะไรครับ พี่แค่จะชวนน้องผิงไปกินข้าว”
“ไม่หิวค่ะ พี่เมฆไปกินเลย” ฉันกินข้าวกับเขาไม่ลงห
