“เชิญเลยเจ้าค่ะ มิทราบว่าคุณชายมองหาสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ” เสียงหวานของหญิงสาววัยกลางคนทักทายอย่างนอบน้อม แม้ชุดผ้าหยาบที่อยู่บนร่างกายกำยำจะบ่งบอกว่าคนตรงหน้ามีฐานะไม่สูงนัก แต่รัศมีที่แผ่ออกมารอบตัวนั้นไม่ธรรมดาเลย เถ้าแก่เนี้ยผ่านโลกมาไม่น้อยการมองคนย่อมไม่พลาด นางมั่นใจว่าบุรุษผู้นี้ต้องมีฐานะที่มิอาจเอื้อมเป็นแน่
“ข้าต้องการผ้าห่มหนาๆ 2 ผืน และชุดสำหรับหน้าหนาวของบุรุษและสตรีอย่างละ 2 ชุด เอาขนาดพอดีตัวของนาง” จิ้นเจิ้นเทียนบอกของที่ตนต้องการทันที ทั้งท้ายประโยคยังเหลือบไปมองคนด้านข้างที่มองของในร้านด้วยสีหน้าเบิกบาน
“อุ้ยตายแล้ว! ครั้งนั้นท่านมาซื้อชุดให้ฮูหยินนี่เอง เชิญเลยเจ้าค่ะฮูหยินน้อย ข้าจะพาท่านไปดูชุดนะเจ้าคะ” เฟิ่งหงมีใบหน้าเหรอหรา เธอกำลังมองดูผ้าทอในสมัยนี้ คิดไปถึงว่าความรู้เรื่องดีไซน์ชุดของเธอถ้าเอามาขายคงทำเงินได้ไม่น้อย…หากไม่ติดที่ว่าบุรุษในดวงใจของเธอต้องการใช้ชีว
