บทที่ 13 ข้าวฟ่าง
ร่างสูงเดินเข้ามาโอบไหล่บางของเธอแล้วพาเดินเข้าไปที่สนามแข่งและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มาวินพาอบิเกลมาที่นี่ด้วย เวลาปกติที่เขามาที่สนามแข่งเขาจะไม่พาผู้หญิงคนไหนมาด้วยเพราะเวลาส่วนใหญ่ที่มาที่นี่เขามาแค่คุยเรื่องแข่งและก็ลงแข่งรถแล้วก็กลับ
“ไอ้วินแม่งมาช้าจังวะ” บรูซก้มมองดูนาฬิกาอยู่หลายรอบนี่ก็ใกล้เวลานัดคุยงานกันแล้วด้วย
“โน่นไง เดินควงสาวสวยหน้าระรื่นมาเลย”
“ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบแต่ไม่เคยห่างจากเขาสักวันแค่ติดต่อเข้าไม่ได้สองวันเหมือนคนจะลงแดงตาย” ออสตินมองเพื่อนที่กำลังเดินยิ้มดูมีความสุขเข้ามาก็อดที่จะเอ่ยว่าออกมาไม่ได้ การกระทำช่างย้อนแย้งกับคำพูดเหลือเกิน
“สักวันถ้าเกลทิ้งมันไปมีคนอื่นกูจะหัวเราะมันให้ฟันร่วงเลยเถอะ ปากดีว่าเขาไม่หยุด” ไคโรมองมาวินและอบิเกลที่กำลังเดินหยอกล้อกันมาตลอดทางและเพื่อนหนุ่มของเขาก็ดูจะมีความสุขเอามากด้วย
“ฉันว่าสองคนนี้รักกันแล้วนะแต่
